فطرت و اثبات وجود خدا بوسیله آن

فرزند عزيز! فطرت به معناى نهاد و سرشت است;برخى از چيزها در نهاد و اعماق جان همه انسان ها قرار داده شده است، به اين چيزها «امور فطرى» گفته مى شود، مثلا شما به يك گل علاقه داريد، از ديدن جنگل سرسبز خوشحال مى شويد، با شنيدن روضه امام حسين(عليه السلام) ناراحت مى شويد و ممكن است گريه كنيد، به چيزهايى مانند عشق و علاقه، خوشحالى و اندوه چيزهاى فطرى گفته مى شود. چيزهاى فطرى را انسان خودش درك مى كند و نياز نيست كسى به او بگويد و ياد بدهد. اگر شما ناراحت باشيد خودتان متوجه مى شويد و اگر خوشحال باشيد باز هم خودتان مى فهميد. . يكى از «امور فطرى» علاقه مذهبى و «حس خداجويى» است. در نهاد همه انسان ها احساس و تمايلى وجود دارد كه خود به خود او را به سوى خدا مى كشاند. آيه فطرت، آيه 30 سوره 30 قرآن است; يعنى (30/30 = روم، آيه 30 ) در اين آيه مى خوانيم: ]اى پيامبر[ پس روى خودت را متوجه دين خالص پروردگار كن. اين فطرتى است كه خدا، انسان ها را بر آن آفريده است، دگرگونى در آفرينش الهى نيست; اين است آيين استوار، ولى اكثر مردم نمى دانند. در اين آيه، تأكيد كرده است كه: «در آفرينش خداوند، دگرگونى نيست» يعنى چيزى كه در اعماق وجود انسان ريشه دوانده، همواره انسان را به سوى خدا مى كشاند و او را به طرف خدا هدايت مى كند. ممكن است ما انسان ها اين جاذبه را در شرايط عادى كمتر احساس كنيم، اما در مواقع خطر به خوبى اين جاذبه را درك مى كنيم و متوجه مى شويم نيروى مرموزى ما را به سوى خدا راهنمايى مى كند.