هم‌سنخ شدن با امام حسین(ع)

زیارت عاشورا را می‌توان درس‌نامه‌ی هم سنخ شدن و همراهی با امام معصوم، بالاخص امام حسین(علیه السلام) دانست. در فرازی از زیارت عاشورا می خوانیم که «به واسطه عزادارى من براى شما، برترين اجرى را كه به مصيبت ديدگان مى‏‌دهید، به من اعطاء بفرمايد» [کامل الزیارات، 177] این فراز از زیارت عاشورا نشانگر این حقیقت اساسی است که عزاداری برای امام حسین(علیه السلام) در مراتب بالای خود، به هم‌سنخ شدن با امام تبدیل می‌گردد، همانند زمانی که انسان عزیزترین نزدیکان نسبی خود را ازدست‌ می‌دهد و در سوگ آنها می نشیند. مرحوم میرزا جواد ملکی تبریزی می فرماید: «منظورش از گریه و عزاداری، اظهار مواسات با اهل بیت به جهت مصیبت‌ها و صدمات ظاهری باشد که از جانب دشمنان بر سر اباعبدالله(علیه السلام) آمده است... و لذا هر کس، از دوستداران حضرتش باشد، باید با اندوه و اظهار سوگواری مناسب با این مصیبت طاقت فرسا، چنان مواساتی نسبت به سرور سروران از خود نشان دهد که گویی این مصیبت بر سر خود آمده است، تا آنجا که فرموده: و دیگر از امور مهم لازم الرعایه اینکه باید قلب را مراعات کند تا مبادا ریا در آن وارد شود.»[المراقبات، 32] این سخن بدان معناست که اولا در مصیبت با امام، همدردی کنیم مانند اینکه یکی از نزدیکان خود را از دست داده‌ایم و ثانیا در عزاداری از هرگونه ریا و تزویر، برای خدشه دار شدن در این هم سنخی، دوری کنیم.

پی‌نوشت:
ابن قولويه، كامل الزيارات، دار المرتضويه، نجف اشرف، چاپ اول، 1356ش، ص177.
آیت الله ملکی تبریزی، المراقبات، موسسه دارالاعتصام، ص32.