امام، راهنما بسوی خداست

هر انساني که در مسيري حرکت مي کند در اين حرکت وي چند چيز مطرح مي شود:
1- راه و مسيري که در آن قدم بر مي دارد.
2- وسيله و ابزاري که با آن اين راه را مي پيمايد.
3- هدف و مقصدي که به سوي آن در حرکت بوده و مي خواهد به آنجا برسد.
4- رهبر و راهنمايي که وي را به سوي هدف رهبري و راهنمايي مي کند.
در اين ميان نقش راهنما از همه مهم‏تر است، زيرا كه اگر راهنما نباشد انسان راه را از بي راهه تشخيص نمي دهد و در نتيجه به مقصود و هدف خويش نمي رسد و وسيله و ابزار‏هاي خويش را بى ‏جهت و بيهوده بكار انداخته است.اگر دنيا را به دريايي خروشان تشبيه کنيم مثل انسان در اين دريا به منزله کشتي است که عقل ناخداي آن مي باشد هر ناخدايي در ميان درياي مواج و خروشاني بخواهد مسير درست خويش را تشخيص دهد بايد قطب نمايي داشته باشد که وي را به سوي هدف و مقصود راهنمايي کند آن قطب نما و راهنما کسي نيست جز امام معصوم(عليه السلام) امام راهنما و راهبر جامعه و بشريت در حركت به سوى خداست.