-خجالت کشیدن در دستور به خوبی و نهی از بدی، ظلمی است که فرد خجالتی، نسبت به خود یا دیگران روا میدارد.
چه بسا بسیاری از افرادی که در طول تاریخ، حق را کتمان کردند و خوبی کار خوب و بدی کار بد را متذکر نشدند از روی خجالت بوده است. این خجالت، خجالتی احمقانه است[1] چرا که باعث میشود خوبی و بدی جلوه خود را از دست بدهند و کمکم ناشناخته و یا تعویض شوند. این در حالی است که سختترین عذابها برای افرادی است که حق را کتمان میکنند.[2] از این رو باید دانست که خجالت کشیدن در هنگام امر به معروف و نهی از منکر، از زیانبارترین آفات برای فرد و جامعه است. چنین فرد خجالتی باید بداند بسته به جایگاه آن معروف یا منکر، مرتکب ظلم شده است(نسبت به فرد یا افراد). لذا خجالت کشیدن در این هنگام ممنوع است.
پینوشت
[1]. «قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص الْحَيَاءُ حَيَاءَانِ حَيَاءُ عَقْلٍ وَ حَيَاءُ حُمْقٍ فَحَيَاءُ الْعَقْلِ هُوَ الْعِلْمُ وَ حَيَاءُ الْحُمْقِ هُوَ الْجَهْلُ.» الكافي (ط - الإسلامية)، ج2، ص: 106.
[2]. «يقيناً كسانى كه آنچه را ما از دلايل آشكار و [وسيله] هدايت نازل كرديم، پس از آنكه همه آن را در كتاب [تورات و انجيل] براى مردم روشن ساختيم، پنهان مىكنند [تا مردم به قرآن و پيامبر ايمان نياورند] خدا لعنتشان مىكند، و لعنت كنندگان هم لعنتشان مىكنند.» بقره؛ آیه 159.