امام در امور شخصی خود تصرفی نمی‌کند

شبهه: اگر آخوند بگوید شیر مادر علی اصغر خشک شده بود، می‌گوییم: ای آخوند پس چرا می‌روی سر قبر کسی که قدرت ندارد شیر را در سینه‌های زنش جاری کند و از او می‌خواهی به زن نازای تو فرزند بدهد؟

پاسخ: در این مطلب شبهه‌کننده با الفاظی زیبا و ظاهر فریب درصدد است که به مخاطبان خود القا کند امام معصوم هیچ قدرتی ندارد و اگر قدرتی داشت و می‌توانست برای خودش کاری می‌کرد که مستاسل نشود و فرزند خود را نجات می‌داد.

اما این مطلب پر است از مغالطه و عوام‌فریبی چراکه دشمنان دین به جای پاسخ به استدلال‌های قوی و محکم شیعه، به توهین و تمسخر و مخلوط کردن مطالب با هم می‌پردازند و با این کار تلاش می‌کنند به هدف پلید خود دست یابند و حال آن‌که با کمی دقت، به روشنی می‌توان به این مطلب پاسخ داد و مغالطه آنان را بر ملا کرد.

لذا در پاسخ می‌گوییم:
اولا: بسیاری از مردم حاجات خود را از امامان گرفته و سالانه هزاران نفر در حرم ائمه اطهار(علیهم‌السلام) این مطلب را تجربه کرده و حاجات خود را به شکل معجزه‌آسایی از همان قبری که شبهه‌کننده به آن توهین می‌کند، می‌گیرند. نمونه‌های آن به حدی زیاد است که قابل شمارش نیست، لذا در این مطلب شکی نیست.

ثانیا: فرق است بین امور شخصی و عادی امام با امور مربوط به دیگران و مربوط به هدایت افراد، آنان واسطه بین خداوند متعال و بندگان هستند، برخی از امور را به اذن و اراده الهی انجام می‌دهند، چنان‌که نمونه آن در زندگی ائمه اطهار(علیهم‌السلام) زیاد اتفاق افتاده و افراد زیادی به آنان برای دعا کردن و خواستن از خداوند متعال مراجعه کرده و با دعای امام شفا یافته‌اند یا مشکل‌شان حل شده است.[1]
در امور عادی و شخصی، امام، هرگز از امور خارق‌العاده و غیرعادی استفاده نمی‌کند، هرگز دعایی غیر عادی برای خود ندارد، چرا که او باید اجازه دهد امور بر طبق معمول و جریان عادی زندگی پیش رود و به عنوان یک انسان عادی و معمولی و مکلف عمل کند، نه به عنوان یک امام. بر این اساس امام حسین(علیه‌السلام) مانند دیگر مردم حرکت کرده و از مردم دعوت به قیام و هم‌کاری می‌کند، مردم او را یاری نمی‌کنند، در بین دشمن گرفتار می‌شود، آب را بر او می‌بندند، تشنگی بر او فشار می‌آورد و تحمل می‌کند.

اصولا اگر امام معصوم بخواهد در شرایط سخت، از شئون امامت خود استفاده کند، دیگر امام و الگوی جامعه نخواهد بود، او زمانی الگوست که از قدرت‌های خارق‌العاده‌ای که خداوند متعال در اختیار او قرار داده استفاده شخصی نکند و مانند سایر مردم سختی‌ها و رنج‌ها و دردها را تحمل کند. همچنین اگر در شرایط سخت از امور غیبی و  قدرت‌های خارق‌العاده استفاده کند، دیگر اجر و مزدی نخواهد داشت و کارهایش ارزشی ندارند، چون هیچ تحمل و صبری نکرده و هر کس دیگری به جای او بود و این نیروها را داشت، به همان شکل استفاده می‌کرد.
مثلا اگر امام حسین(علیه‌السلام) در کربلا زمانی که تشنه می‌شود و تشنگی بر او فشار می‌آورد، به اذن و اراده الهی آب را از راه غیر عادی آن مثلا از دست مبارکش جاری کند و به بچه‌ها و اصحاب آب بدهد، دیگر کربلایی خلق نمی‌شد که چنین ارزشمند باشد و سال‌های سال خون مردم را به جوش آورده و حیات را در انسان‌ها بدمد.

اما زمانی‌که انسانی از روی ناچاری و اضطرار به آن‌ها مراجعه می‌کند، آنان را قسم می‌دهد، التماس می‌کند، دیگر امور شخصی نیست که سود و زیان خود آن‌ها مطرح باشد، بلکه چون جنبه هدایتی دارد، به درخواست برخی از مردم پاسخ داده و دعای آنان را مستجاب می‌کنند تا به مساله امامت دل‌گرم شده و بر دین خدا ثابت قدم بماند.
البته در برخی موارد هم به درخواست‌ها پاسخ نمی‌دهند، چون صلاح نیست و ممکن است اجابت درخواست آن انسان خاص، به صلاح دنیا یا آخرت او نباشد.

بنابراین فرق است بین امور عادی و شخصی امام و اموری که مربوط به دیگران و هدایت آنان و مصالح کلی جامعه است، در مورد دوم و در مواردی که صلاح می‌دانند علم و قدرت و توانایی خود را آشکار می‌سازند.

_____________________________________
پی‌نوشت
[1]. برای مطالعه به این مطلب و این مطلب و این مطلب مراجعه کنید.