تمامی امت اسلامی و حتی موحدان از دیگر ادیان معتقداند که «صادق بودن» یکی از اوصاف خداوند متعال بوده و «الصدق» یکی از اسماء حسنای الهی است، به این معنا که خداوند متعال هرگز دروغ نمیگوید و هرگز در وعدههای خود تخلف نمیکند و به آنچه که به بندگان خود وعده داده قطعا عمل خواهد کرد.
اما دلیل بر این مطلب چیست؟ متکلمین شیعه معتقداند که چون «دروغ گفتن» قبیح بوده و عقلای عالم شخص دروغگو را نکوهش میکنند و این خصلت را بد میدانند، خداوند متعال نیز هرگز دروغ نمیگوید؛ زیرا از ساحت مقدس ربوبی به دور است که کاری قبیح و مورد نکوهش عقلا انجام دهد؛ لذا چون دروغ قبیح است و خداوند هرگز کار قبیح انجام نمیدهد، هرگز دروغ هم نمیگوید. (1)
از طرفی باید گفت: شخصی که دروغ میگوید، باید انگیزهای برای دروغ گفتن داشته باشد، چرا که او قصد دارد، با دروغ گفتن به منافعی برسد، یا میخواهد از خطری جان سالم به در برد، که هر دو از ساحت قدس ربوبی به دور است؛ زیرا او غنی به ذات است و هیچ کمبوی ندارد که با دروغ گفتن بخواهد آن را بدست آورد، و قادر مطلق است و هیچ ترسی از کسی ندارد که بخواهد با دروغ گفتن از آن خطر رهایی یابد. لذا هیچ انگیزهای برای دروغ گفتن در خداوند متعال وجود ندارد.
در نتیجه: او صادق است و هرگز دروغ نمیگوید؛ زیرا اولا: دروغ قبیح است و خداوند متعال هرگز عمل قبیحی را انجام نمیدهد. ثانیا: هیچ انگیزه و قصدی برای دروغ گفتن ندارد.
پی نوشت :
(1). آیت الله سبحانی، الإلهيات على هدى الكتاب و السنة و العقل، ج1، ص: 221.