وهابیت با ادعاهای بی‌مبنا به دنبال تکفیر بسیاری از مسلمانان هستند. از جمله مواردی که ایشان به تبع کتب محمد بن عبدالوهاب به آن اعتقاد دارند، این است که مشرکان به خالقیت و ربوبیت خدای متعال ایمان کامل داشتند. ولی زمانی که می‌خواستند از لفظ الله استفاده کنند از آن معنایی را اراده می‌کردند که معادل معنای سید در لسان مسلمانان است.
معنای الله نزد مشرکان از دید وهابیت
از عجایب زمان ما این است که برخی ادعاهایی می‌کنند که حتی با تاملی اندک بطلان آن برملا می‌شود. اما متاسفانه همچنان بر این مدعای بی‌مبنا و پوچ پافشاری کرده و حتی اقدام به توسعه و ترویج این اباطیل هم می‌کنند.
چنانکه وهابیت عصر حاضر عقاید خود را با صرف هزینه‌های هنگفت نه تنها در مدارس و دانشگاه‌های داخلی عربستان بلکه در سراسر جهان اسلام ترویج می‌کند. بدون اینکه حتی به این مساله اندک تاملی داشته باشد که آیا این مبانی و دیدگاه‌ها، واقعا از پشتوانه‌ی علمی، تاریخی و یا حتی عقلی مناسبی برخوردار است یا خیر.
یکی از این ادعاهای بی‌مبنا مطلبی است که از کتاب کشف الشبهات محمد بن عبدالوهاب گرفته‌اند و ترویج می‌کنند. و آن عبارت است از این که ایشان در این کتاب می‌گوید: «منظور آنها [مشرکان] از به کار بردن لفظ الله، همان خدای خالق رازق و مدبّر نبود، زيرا آنان مي‌دانستند که اين ويژگي‌ها مختص خداوند يگانه است ـ همان‌گونه که در گذشته بيان شد ـ بلکه مقصود آنها از الله همان چيزي بود که امروز مشرکان زمان ما آن را با واژه «سيّد» بيان مي‌کنند!»[1]
ایشان خیلی راحت و بدون اینکه مبنایی بر این ادعا داشته باشد، به لفظی استناد می‌کند که با تکیه بر آن کثیری از مسلمانان معاصر خود و قبل و از ایشان وحتی تا زمان کنونی را مشرک می‌داند. چون واژه‌ی سید از الفاظ بیسار متداول در میان مسلمانان است. عده‌ای آن را به عنوان کسی که منسوب به اهل‌بیت است استفاده می‌کنند. و عده ای هم این واژه را در مورد کسی که از او امید برکتی داشتند استفاده می‌کردند که درواقع می‌خواهند با این عنوان مقام او را بالا ببرند و به او احترام گذاشته باشند.
مساله این است که استعمال این واژه نه تنها کفر نیست، بلکه حتی حرام هم نمی‌باشد و روایتی که از استعمال این واژه نهی کرده به شدت مورد اختلاف علماء است. ضمن اینکه ما مواردی از استعمال این واژه توسط صحابه‌ی پیامبر داریم. مثل این مورد که عمر گاهی می‌گفت: «سید ما ابابکر سید ما عمر را آزاد کرد».[2]
ضمن اینکه قبلا هم اشاره شد[3] که این کلام محمد بن عبدالوهاب در باب مشرکان و اعتقاد ایشان صحیح نیست. یعنی مشرکان هرگز اینگونه نبودند که بگویند خدا همان خالق و رازق است. نهایت این است که برخی از ایشان چنین اعتقادی داشتند. چرا که قرآن تصریح دارد که برخی قائل به این بودند که دهر ایشان را می‌میراند. «...وَ ما يُهْلِكُنا إِلاَّ الدَّهْرُ...[جاثیه/24] ما را جز روزگار هلاك نمىكند...» [4]
پی‌نوشت:
[1]. بن عبدالوهاب، محمد، کشف الشبهات، ص 11، ناشر: وزارت ارشاد عربستان،1410ق.
[2]. مالکی، حسن بن فرحان، داعیا و لیس نبیا، ص 47، ناشر: مرکز دراسات تاریخی، اردن، 2004م.
[3]. عقاید مشرکان.
[4]. مالکی، حسن بن فرحان، داعیا و لیس نبیا، ص 47.