ساحت نویسندگی را سبک نشماریم

برنامه خندوانه با حضور فیروز کریمی و خداداد عزیزی حاشیه‌ای داشت که پس لرزه‌های آن همچنان ادامه دارد. داستان ازاین قرار است که خداداد عزیزی در پاسخ بخشی از مسابقه برنامه که از او خواسته شد نام سه نویسنده ایرانی را ببرد،‌ گفت:‌ «نویسنده از کجایم بیاورم» سپس فیروز کریمی در تکمیل جواب خداداد عزیزی گفت: «نویسنده‌های ایرانی بیکارند و از بیکاری می‌نویسند و ما با آنها کاری نداریم.» این شوخی خداداد و فیروز کریمی قهقهه رامبد جوان را هم به دنبال داشت.
این ماجرا اعتراضاتی را ازسوی اهل قلم و فرهنگ به دنبال داشته است؛ چرا که به ساحت نویسنده و نویسندگی اهانت شده بود.
در اینجا خوب است که به چند نکته توجه داشته باشیم:
اول: اینکه چه کسی گفته که نویسنده‌ها بیکارند؟ فیروزکریمی؛ خب شوخ مشربی و تکه پرانیهای طنزآلود فیروز کریمی در فضای رسانه معروف است؛ هر چند که بعضا این طنازی‌ها گزنده و ناراحت کننده است.
از طرفی فضای برنامه خندوانه به خصوص درآن ایتم، به گونه‌ای است که معمولا با شوخی آمیخته بوده  و وقتی این مطلب توسط فیروز کریمی بیان شده، به طور ناخودآگاه خنده رامبد جوان هم  به دنبال داشته است . در یک فضای این چنینی معمولا هر کسی دیگر هم جای او بود در ابتدای امر خنده‌اش می‌گرفت، مگر اینکه در لحظه به این اطمینان برسد که غرض فیروز کریمی از این صحبت‌ اهانت به نویسندگان بوده است. بنابراین به نظر می‌رسد که از این جهت منصفانه نیست رامبد جوان مورد توبیخ قرار بگیرد؛ ولی نکته اینجاست که چون برنامه زنده نبوده و به راحتی می شد که آن صحنه، قبل از پخش حذف شود تا این ناراحتی‌ها و دلخوری‌ها پیش نیاید، از این جهت انتقاد به رامبد جوان و برنامه خندوانه وارد است و جای توجیه ندارد؛ البته رامبد جوان هم از این بابت عذرخواهی کرده و  قلبا به این مسئله راضی نبوده است.
اساسا این طیف که صبغه فرهنگی دارند، انس و الفتی با کتاب و نویسندگی  نیز دارند و با این مقوله بیگانه نیستند.
ناگفته نماند اگرچه این سخن در مقام طنز بیان شده ولی باید بپذیریم متأسفانه این تفکر که نویسنده‌ها انسانهای بیکاری هستند و بخاطر بیکاری می‌نویسند، باور بخش قابل توجهی از مردم است و نگاهی سطحی ونازل به این قضیه دارند؛ ولی نباید فراموش کنیم که اصولا این نوشتن بوده و هست  که علم و آگاهی را در عالم منتشر ساخته و اکثریت قریب به اتفاق، دانشی که بشر به آن دست یافته از طریق همین نوشتن بوده است. واضح است که کتاب ابزار اصلی فراگیری علم و دانش است و طبیعتا این نویسنده است که به کتاب هویت می‌بخشد؛ از این رو این بسیار سطحی انگارانه و غیر منصفانه است که مقام نویسندگی کوچک شمرده شود.
از طرفی  نباید فراموش کرد که معمولا نویسندگی کار راحتی نیست و اساسا کار هر کسی نیست و تبحر خودش را نیاز دارد.
 الان اگر به خیلی از کسانی که نویسندگی را کار پیش پا افتاده‌ای تلقی می‌کنند  وآن را کار بیکاران می‌دانند گفته شود که یک صفحه انشاء درباره یک موضوع ساده بنویسند چه بسا ساعت‌ها ذهنشان درگیر باشد و از نوشتن یک صفحه انشاء عاجز باشند، چه برسد به اینکه بخواهند مقاله یا کتابی را به رشته تحریر در آورند؛ بنابراین باید به ساحت نوشتن احترام بگذاریم و آن را ارج نهیم.