گاهی درون صدف یاقوت گران بهاست و گاهی یک قطره آب کم ارزش. سخن گفتن مثل محتوای درون صدف است که به صدف بها می دهد. باطن افراد مثل صدف دربسته است که با سخن، آشکار می شود. تا زمانی که در صدف بسته باشد، ماهیتش، مخفی است و نمی توان به آن نمره داد.
گاهی درون صدف یاقوت گران بهاست و گاهی یک قطره آب کم ارزش. سخن گفتن مثل محتوای درون صدف است که به صدف بها می دهد. باطن افراد مثل صدف دربسته است که با سخن، آشکار می شود. تا زمانی که در صدف بسته باشد، ماهیتش، مخفی است و نمی توان به آن نمره داد. اگر کسی پرسید: «چگونه می توان افراد را شناخت؟» بگو: «زبان، دستگاه تست شخصیت است. سخن ها درون انسان ها را معلوم می کند.» یکی از معیار های ارزش گذاری، کلام و سخن است. تا زمانی که سخن گفته نشده، شخصیت و باطن مخفی است. پس اول فکر کن بعد حرف بزن تا ارزشت بیشتر شود. «الْمَرْءُ مَخْبُوءٌ تَحْتَ لِسَانِه؛ [1] مرد در زير زبانش نهفته است.» یعنی شخصیت هر کس با سخن گفتن آشکار می شود. تا سخن نگوییم ارزش و واقعیت مان معلوم نمی شود. البته برخی سخن ها فریبنده است. اما چند بار که حرف کسی را شنیدی، می توانی به افکارش پی ببری. تغییر شرایط بر نحوه سخن گفتن موثر است. خوش بیانی، راست گویی و آلودگی به گناهان زبانی یا ترک آن ها، از جمله مواردی است که شخصیت انسان را مشخص می کند.
[1] نهج البلاغه / حکمت 140