آرزوی دور و دراز

آرزوی دور و دراز
انسان ذاتاً کمالجو است و به دنبال این است که نقصهای خود را جبران و نیازهای خود را مرتفع کند. به خاطر همین میل ذاتی است که به پیرامون خود می نگرد و برنامه ریزی و آینده نگری دارد. منتهی لازم است آدمی مثل هر میل دیگر، دچار افراط نشود. اگر نگاه آدمی برای رفع نیازهای مادی به حد «طولُ الأمل» و آرزوهای دست نایافتنی برسد و در جامعه، چشم انداز خود را در رسیدن به سطح زندگی مرفهین جامعه بیفکند، دچار افسردگی خواهد شد. چرا که غالباً این آرزوها محقق نخواهد شد و هر روز در حسرت چیزی خواهد بود که به آن دست نخواهد یافت. برگهای عمر خود را بجای لذت از داشته ها، از دست خواهد داد. و به جای اینکه در لحظه زندگی کند برای آینده ای غیرقابل دسترس زندگی خواهد کرد. کسی که بدون ملاحظه امکانات و محدودیت ها، آرزوی دور و دراز داشته باشد دچار انحراف خواهد شد. چرا که اصرار به رسیدن به این نوع آرزوها، با توجه به محدودیتهای همه جانبه زندگی، آدمی را وادار به شکستن حریمها می کند. چنانچه امیر مؤمنان علیه‌السّلام می‌فرماید: «مَن أطالَ الأمَل أساءَ العَمل؛[1] کسی که آرزویش را طولانی کند دچار ناهنجاری خواهد شد».

پی‌نوشت
1. نهج البلاغه، حکمت 36