من دوست دارم نماز بخونم ولی حال ندارم ! راه حل چیست؟

بسیاری از نوجوانان و جوانان مذهبی این سوال را دارند که چرا با اینکه قبول دارم نماز واجب است و اهل نماز هم هستم ولی گاهی تنبلی می کنم و این کار را با کسالت و بی حالی انجام می دهم. یا بعضی از خانواده ها از این جهت نگران آینده فرزندانشان هستند که نسبت به نماز بی اهمیتی کنند. این مساله هم مثل سایر مسائل تربیتی باید به صورت تخصصی و دقیق بررسی شود که کارشناسان مشاوره سایت اندیشه برتر هم در این زمینه بارها پاسخگو بوده اند.
یکی از کاربران سایت اندیشه برتر اینگونه سوال کرده است:
من دوست دارم نماز بخونم ولی حال ندارم ! راه حل چیست؟

پاسخ کارشناس سایت اندیشه برتر:
دغدغه و نگرانی و ناراحتی شما در مورد سستی و کوتاهی در امر نماز بیانگر احساس تعهد و وجود روح تدین در شماست و این امری مثبت و مطلوب و قابل تقدیراست. برای اینکه این سستی و بی حالی را از خودتان دور کنید، لازم است که هم از جهت شناختی ریشه ها را بررسی و برطرف کنید ( چون در بسیاری از موارد، بی حالی نتیجه عدم شناخت صحیح است؛ مثلا اگر به شما بگویند که حتی روی قله ی یک کوه مقداری طلا هست و برای شماست، وقتی شما ارزش طلا را ندانید و بخواهید برای به دست آوردنش تلاش کنید، ممکن است سریع خسته بشوید ولی وقتی می دانید چقدر گرانبهاست، هرچه هم تنبل باشید، تمام تلاشتان را برای به دست آوردنش کار می گیرید، همچنین از جهت رفتاری و عملی باید ریشه ها را بررسی و برطرف کنید.

چند راهکار:
1. شناخت و معرفت خودتان را نسبت به خدای مهربان و حقیقت نماز بالا ببرید:
عدم شناخت صحیح نسبت به خداوند مهربان و حقیقت نماز، از جمله ریشه های شناختی سستی در نماز است که باعث می شود توجّه به نماز در ما کمتر بشود. از مهمترین مشکلات  ما با نماز این است که خودمان را نیازمند به نماز خواندن، نمی دانیم و تنها به چشم یک تکلیف به آن نگاه می کنیم؛ اگر به عظمت خداوند پی ببریم و بدانیم که او معشوق هستی است و نماز عشق بازی با این معشوق است و او با همه عظمت خود به ما اجازه داده که به دیدارش برویم، آیا در انجام آن کوتاهی خواهیم کرد؟
پیامبران الهی و اولیاء خدا چون عظمت حق تعالی را درک کرده بودند نماز را نور چشم خود می دانستند.
در روایت قدسی آمده است که خداوند به حضرت داود علیه السلام فرمودند : « یا داود! اگر آنان که روی از من گردانیده اند می دانستند انتظار و شوق مرا به ترک معصیتشان و مدارایم را با ایشان، هر آینه از شوق، جان می باختند و در اثر محبت و عشق، بند بندشان از هم می گسست.»[1]

2. معرفت و شناخت خودتان را نسبت به آثار نماز و آثار کاهلی در نماز بیشتر کنید :
به عنوان مثال از مهم ترین عوامل بی توجهی به نماز و سستی در آن گناه است. با این نگاه، قطعا هر چه از گناه دورتر باشید، گرایش به نماز بیشتر می شود و همچنین هر چه بیشتر برای نماز تلاش کنیم از گناه دورتر می شویم.
مقام معظم رهبری در این باره فرمایشان بسیار زیبایی دارند:
ماها، عموم مردم، آنچنان‌که باید و شاید، همچنان قدر نماز را نمیدانیم. نماز به معنای واقعی کلمه عمود دین است؛ معنای عمود این است که اگر نبود، سقف فرو میریزد؛ بنا شکل بناییِ خود را از دست میدهد؛ نماز این است. بنابراین پیکره‌ی عظیم دین متوقّف است به نماز. کدام نماز میتواند این پیکره را حفظ کند؟ آن نمازی که دارای خصوصیّات مطلوب خود باشد: قُربانُ کُلِّ تَقیّ، ناهی از فحشا و منکر، نمازی که با ذکر همراه باشد؛ وَ لَذِکرُاللهِ اَکبَر؛ این ذکری را که در درون نماز است، هم باید عمل کنیم، هم باید ترویج کنیم.[2]
یا در جای دیگری می فرمایند:
یکی از بزرگترین نعمتهای خدا نماز است. نماز به ما این فرصت را میدهد که هر روزی چند بار ناگزیر با خدای خودمان حرف بزنیم، با خدای متعال تخاطب کنیم، از او کمک بخواهیم، به او عرض نیاز کنیم، سرسپردگی خودمان به ساحت ربوبی را با این تضرع و با این نیاز تقویت کنیم. بزرگان به نماز خیلی اهمیت میدادند. نماز در اختیار همه است. غالباً قدر نماز و اهمیت نماز را نمیدانیم. فقط این نیست که باید یک اسقاط تکلیفی کرد؛ نه، یک فرصت بزرگی است که باید از آن استفاده کرد. فرمود نماز مثل چشمه‌ی آبی است درِ خانه‌ی شما، که روزی پنج بار شما در این چشمه‌ی آب شستشو میکنید. این شستشو میتواند برای دلهای جوان آثار ماندگاری داشته باشد. با طهارت و تقواست که میتوان سخن نافذ و تأثیرگذار را از خدای متعال هدیه گرفت.
یک علت اینکه امام بزرگوار ما یک کلمه‌اش در این فضای عظیم عمومی کشور، در شدت و محنت، در همه‌ی حالات اثر شگفت‌آوری میگذاشت، معنویت او بود، صفای باطن او بود، ارتباط و اتصال او به خدا بود، اشکهای نیمه شب او بود. فرزند امام - مرحوم حاج سید احمد - همان وقت در زمان حیات امام به من گفت: نیمه شب که امام بلند میشود، از بس گریه میکند، این دستمالهای معمولی برای پاک کردن اشکش کفاف نمیدهد؛ مجبور است اشک چشمش را با حوله پاک کند؛ اینقدر اشک میریزد. آن مرد پولادین، آن مردی که حوادث و لطماتی به سمت او سرازیر میشد که یک ملت را تکان میداد و او را تکان نمیداد، آن مردی که عظمت و هیمنه‌ی قدرتهای جهانی در نظر او هیچ و پوچ بود، آن مرد در مقابل عظمت الهی، در حال دعا و استغاثه، آنجور اشک میریخت. اینها خیلی قیمت دارد. این فرصتها را قدر بدانید.[3]
در این باره مقالات بسیاری نوشته شده مثل این مقالات:
https://btid.org/fa/news/124932
https://btid.org/fa/news/6754

3. اراده خودتان را طبق گام بندی هایی که گفته میشود تقویت کنید:
 انسان برای انجام هر کاری به صورت مستمر، نیاز به اراده ای قوی داره.
گام اول:  در این گام برای تقویت اراده باید به توانایی خودتان ایمان داشته باشید و هدف تعریف کنید و بدانید دقیقا چی میخواهید از خودتان؟
کمال گرایانه هم برخورد نکنید و از خودتان توقعات خیلی بالا نداشته باشید. همین که نسبت به قبل کمی رشد کنید برای شروع خیلی خوب است. در این مسیر اگر ناموفق هم بودید ناامید نشوید و به تلاشتان ادامه دهید.
*گام دوم : در این گام برنامه ریزى کنید. نماز را در برنامه روزانه تان جزء برنامه های اصلی لحاظ کنید مثلا بگویید ساعت اذان تا ده یا بیست دقیقه برای نماز است و هیچ کار دیگه انجام نمیدهم.
گام سوم: این گام، گام توجه به تدریجى بودن تقویت اراده  است. براى به دست آوردن اراده اى قوى و محکم، تدریجى بودن آن و نیاز به تمرین  و پیگیری، امرى لازم و ضروری است.
 فکر نکنید موفقیت، دفعى و بدون هیچ تلاشى، به دست می آید. بنابراین باید عزمتان را جزم کنید و با اراده ای قوی در خواندن نمازهای روزانه، کوشا باشید.
نکته بسیار مهم دیگر این است که همیشه برای تقویت و شارژ شدن خودتان خصوصا در جوانی با مشاورین متدین و متخصص مرتبط باشید تا در این مسیر به شما کمک کنند.

1-  المحجّة البيضاء: 8 / 62.
2- 1395/5/31 بیانات در دیدار ائمه جماعات مساجد استان تهران
3- 1398/8/3  بیانات در دیدار طلاب غیرایرانی حوزه‌ی علمیه‌ی قم‌