حضرت عبدالعظیم حسنی، در میان فرزندان ائمه اطهار از مقام و منزلت والایی برخوردار بود که غالب دانشمندان و نوابغ عالم اسلام، او را ستایش کرده اند.
سیّد جلیل القدر، حضرت عبدالعظیم حسنی، در میان فرزندان ائمه هدی از مقام و منزلت والایی برخوردار است که غالب دانشمندان و نوابغ عالم اسلام، هر کدام به نوبه ی خود، با عباراتی بدیع و بیاناتی لطیف، او را ستایش کرده اند. شیخ صدوق می نویسد: «حضرت عبدالعظیم شخصی خدا پرست، پارسا و پسندیده خدا و رسول خدا و مردم بود.»
صاحب بن عباد - یکی از علمای اهل تسنن و وزیر فخر الدوله - می گوید: «عبدالعظیم حسنی مردی با ورع، پارسا و پرهیزگار و دیندار و خدا پرست، معروف به امانت داری و دارای صداقت لهجه، دانای به امور دین و گویای توحید، و عدل بسیار بود. در زمان خودش در علم و ادب و فضل و دانش و تقوا، بعد از امام زمانش، برتمام معاصران خویش برتری داشته، هیچ کس را منزلت او نبوده و به تمام معنا تبعیّت و تقلید از حضرات ائمه (علیهم السلام) می نمود و در اولاد و احفاد حضرت امام حسن مجتبی(علیه السلام) کسی به قدر مرتبه و مقام او نرسیده است.»
نجاشی نیز در کتاب «رجال» خود درباره ی شخصیت حضرت عبدالعظیم می گوید: «عبدالعظیم در حال خوف و فرار از خلیفه، وارد شهر ری گردید و در سرداب منزل یکی از شیعیان ساکن شد؛ وی در آن زیر زمین، که مخفی گاه او بود، روزها را روزه می داشت و شب ها را به نماز مشغول می شد.»
____________________________________
لینک مطلب: https://btid.org/fa/news/36910