- آزار روحی و روانی هرکجا که باشد قابل قبول و پسندیده نیست؛ حتی اگر با کوهی از راحتی های جسمانی همراه باشد و در ظاهر پر از جذابیت باشد.
سختی برای جسم است و آزار برای روح و روان.
البته سختی دادنِ به جسم اگر حساب نشده باشد، می تواند به جای پرورش روح و روان که در سایه آن سختی قرار است شکل بگیرد، به آزار دادن روح و روان مبدل گردد.
مثلا اگر کسی برای موفقیت تحصیلی به خود سختی دهد تا مادامی که در حد ظرفیتش باشد این سختی کشیدن ها و بی‌خوابی ها و گذشتن از راحتی ها سبب تقویت روح او خواهد شد و در آینده بر اعتماد به نفس و عزت نفس او که ابعاد روحی و روانی انسان هستند می افزاید، اما اگر همین سختی کشیدن در قالب های بیمارگونه؛ مانند کمال خواهیِ افراطی قرار گیرد، نه تنها باعث رشد روحی و روانی فرد نمی شود، بلکه او را به سمت آزار روحی و روانی هم خواهد کشاند. در سمت مقابل آزار روحی (شکنجه روحی) را به هیچ عنوان نمی توان تحمل کرد و برای آن هیچ حد قابل پذیرشی وجود ندارد.