یکی از عوامل اساسی در تنشهای درون خانواده و نیز جامعه مهربان نبودن ما است!
عدم خلقی نیکو و خشونت، همیشه و در همه حال آسیب زننده و مخرب است؛ در نتیجه باید راهکارهایی برای رفع این معضل در پیش گرفت. سیاستمداران، اولیای فرهنگ و همه دست اندرکاران، باید زمینه های این مهربانی را مهیا و آماده سازند.
ما خود به عنوان بازیگران صحنه هم باید با فوت و فنهایی آشنا باشیم تا مهربانی را در خود تقویت و نهادینه کنیم.
«اصل تغافل»
اصل تغافل به عنوان یک اصل اساسی، نقش موثری در مهربانی و خوش خلقی و در نتیجه آرام سازی تنشها و زندگی بهتر دارد.
تغافل یعنی این که آدمی چیزی را بداند اما با اراده و عمد، خود را غافل نشان دهد. این مهارت در کار آموزش، در زندگی زناشویی و نیز ارتباطات اجتماعی و فامیلی با ایجاد مهربانی نقش مهمی در خوشی حیات بازی می کند.
این اصل می گوید که رفتار نامطلوبی که چندان چشمگیر نبوده و مخفیانه صورت گرفته را به رخش نکشیم.
کسانی که مدام طرف مقابل را زیر نظر گرفته و به شدت مراقب هستند، از خود چهره ای خشن و بد اخلاق به نمایش می گذارند.
کارنگی در آیین همسرداری می گوید:
چیزهایی که موجب اوقات تلخی شما می شود را روی کاغذی نوشته و بعد در آرامش بخوانید. خواهید دید که بیشتر گله ها و شکایات آنقدر کوچک شده اند که از بیانش خجالت می کشید.
حدیث بسیار شنیدنی از حضرت امیر علیه السلام وارد شده است که :
«من لم یتغافل و لا یغض عن کثیر من الامور تنغصت عیشته؛ کسی که چشمش را را بر بسیاری از امور نبندد، زندگی تلخی خواهد داشت.» [2]
چشم پوشی به جا از قبح شکنی و بی حیا شدن جلوگیری می کند.
چشم پوشی به جا آتش خشم و جدال طرفین را فروکاست می دهد.
چشم پوشی به جا فرصت اندیشیدن بهتر و تصمیم گیری دقیق را به ما می دهد.
و چشم پوشی به جا ما را مهرابانتر می سازد و در نتیجه خواستنی تر!
پی نوشتها:
[1] نقل به مضمون از آیین همسرداری، ترجمه مهستی شهلایی ص155
[2] غررالحکم ج 5 ص 455
خلاصه ای از بیانات استاد مهیار در حلقه معرفت، مربوط به تاریخ 92/08/09