از دل‌نگرانی پیامبر تا دل‌آرامی امام

از متن واقعه غدیر خم که بگذریم، شاید اولین موضوعی که در پی آن به ذهن می‌رسد، همراه نشدن مردم با ولایت امیرمومنان و عهدشکنی آنان باشد. این چیزی بود که پیامبر اسلام با شناختی که از مردم زمان خودش داشت، در همه دوران پیامبری، نگران آن بود و از همین رو بارها به جانشینی شیر خدا پس از خود، اشاره کرده بود؛ و اعلام آن در روز هجدهم ذی‌الحجه آخرین و رسمی‌ترین آن بود.

با این حال آنچه که پیامبر اسلام نگران آن بود به وقوع پیوست، و شد آنچه که نباید می‌شد. مردم ما معصوم نیستند، فرشته نیستند؛ انسان هستند و انسان هم طبعا گاهی اشتباه می‌کند، ولی اگر مردم زمان صدر اسلام را با مردم زمانه انقلاب اسلامی مقایسه کنیم، در می‌یابیم بی‌جهت نبود که امام خمینی وصیت‌نامه‌اش را با این فراز به پایان برد که «با دلی آرام و قلبی مطمئن و روحی شاد و ضمیری امیدوار به فضل خدا از خدمت خواهران و برادران مرخص، و به سوی جایگاه ابدی سفر می‌کنم و به دعای خیر شما احتیاج مبرم دارم.» و همه نگرانی‌هایش را در همان وصیت‌نامه با مردمش در میان گذاشت.

یکی از مردمش نگران بود، و یکی مردمش را بیمه‌گذار انقلاب می‌دانست.