برای داشتن تربیت دینی کامل باید به سه بُعد شناخت، ایمان و عمل توجه کرد و به صورت تک‌بُعد و ناقص، تربیت نتیجه مطلوب را نخواهد داشت.
بسیاری از والدین تلاش دارند تا مسائل مذهبی و اعتقادی را به فرزندانشان آموزش دهند؛ اما متأسفانه برخی از این والدین در این زمینه تک‌بعدی عمل می‌کنند؛ یعنی به جای تلاش برای تربیت در زمینه شناختی و ایمانی و عملی، صرفاً در ارائه اطلاعات و ایجاد شناخت و آگاهی در مورد دین و مذهب می‌کوشند و در زمینه ایجاد ایمان تلاشی ندارند یا فقط در زمینه عمل تلاش می کنند و کاری با شناخت ندارند.
تربیت تک‌بعدی والدین باعث می‌شود که فرزندان به صورت کامل در زمینه دینی تربیت نشوند و دچار مشکلات مختلفی گردند.
اگر صرفاً اطلاعات به فرزندان ارائه شود و برای عمل به آنها تلاش نشود، فرزندان یاد نمی‌گیرند که باید به آنها عمل کنند یا عمل کردن برایشان بی‌اهمیت می‌شود یا این اطلاعات به ایمان تبدیل نمی‌شود و در دل و جان آنها نفوذ نمی‌کند. به همین دلیل اثر کافی نخواهد داشت.
همچنین اگر صرفاً به جنبه محبت و علاقه به معصومین علیهم‌السلام و خداوند تکیه شود و مسائل عملی و شناختی بیان نشود، ایمان او سطحی است و با ایجاد یک شبهه، ممکن است به هم بریزد و از طرفی چون آگاهی کافی ندارد، در مقابل شبهات نمی‌تواند از اعتقاداتش دفاع کند.
نیز اگر صرفاً به جنبه عمل و مسائل احکام (مثل نماز خواندن) تکیه گردد و به مسائل شناختی و اطلاعات پرداخته نشود، می‌تواند منجر به پس‌زدگی شود؛ زیرا وقتی علت انجام این مسائل را نداند، انگیزه‌ای نیز برای انجام نخواهد داشت و هنگامی که دیگر شما نتوانید ایشان را مجبور کنید، احکام را نیز رعایت نخواهد کرد. همچنین می‌تواند باعث شود که دین ایشان جنبه تقلیدی داشته باشد و از عمق کافی برخوردار نباشد.