امیرالمومنین علیه‌السلام در فرمایشی زیبا از اشتیاق فراوان خود برای زیارت فرزندش مهدی سخن به میان می‌آورند. از روایات استفاده می‌شود که شیعیانشان ایشان نیز مشتاق دیدار آن حضرت هستند.
امیرالمومنین علیه‌السلام بعد از توصیف فرزندشان مهدی عجل‌الله‌تعالی‌فرجه در بیانی زیبا، جمله‌ای پرمعنا بر زبان جاری می‌نمایند: «هَاهْ وَ أَوْمَأَ بِيَدِهِ إِلَى صَدْرِهِ شَوْقاً إِلَى رُؤْيَتِه»؛[1] «آه حسرتی از درون کشید و به سینه مبارکش اشاره نمود و فرمود چقدر مشتاق دیدار او هستم».
از برخی روایات استفاده می‌شود که این حالت در شیعیان آن حضرت نیز وجود دارد که مشتاق زیارت حضرت مهدی بوده و منتظر آمدن ایشانند. در حدیثی از امام صادق علیه‌السلام نقل شده که فرمودند: «خوشا به حال شیعیان قائم ما که در زمان غیبتش منتظر او هستند و پس از ظهورش مطیع او، آنها همان اولیای الهی‌اند که هیچ ترسی ندارند و اندوهناک نمی‌شوند».[2]
در مقابل ایشان گروهی هستند که نه‌تنها از آمدن آن حضرت شاد نمی‌شوند، بلکه به دلیل مشغولیت‌های پیوسته به امور دنیوی و غفلت فراوان از امامشان نسبت به ظهور حضرت مهدی علیه‌السلام تمایلی نشان نمی‌دهند و قساوت قلب آنها به‌جایی رسیده که آمدن ایشان را خوش نداشته و حضرت را مزاحم کار خویش می‌شمارند.
در حدیثی ذیل آیه شریفه: «كَمَا أَخْرَجَكَ رَبُّكَ مِنْ بَيْتِكَ بِالْحَقِّ وَإِنَّ فَرِيقًا مِنَ الْمُؤْمِنِينَ لَكَارِهُونَ»؛[3] «همان‌گونه که پروردگارت تو را به‌درستی و راستی از خانه‌ات [به‌سوی جنگ بدر] بیرون آورد و گروهی از مؤمنان [از رفتن به جنگ] ناخشنود بودند»، نقل شده که امام صادق علیه‌السلام فرمودند: «همان‌گونه که عده‌ای از مومنین در جنگ بدر به دلیل منافع شخصی خوش نداشتند که رسول خدا به سمت جنگ بدر روان شوند، نسبت به قیام قائم ما هم عده‌ای علاقه به قیام ایشان ندارند».[4]
پی‌نوشت:
[1]. مجلسى، محمدباقر بن محمدتقی، بحار الأنوار، دار إحياء التراث العربي، ج51، ص115.
[2]. ابن‌بابویه، محمد بن على، کمال‌الدین و تمام النعمة، اسلاميه، ج2، ص357.
[3]. سوره‌انفال، آیه5.
[4]. ابن أبي زينب، محمد بن ابراهيم، الغيبة( للنعماني)، نشر صدوق، ص198، (توضیح وجه شباهت از خود نویسنده است و در کلام امام نیست).