امر به معروف، بازداشتن عزیزانمان از ظلم به خود است و مصداق بارز خیرخواهی و مهربانی.
عکسی از امر به معروف در خیابان گذاشته و زیرش از نویسنده‌ای غربی نوشته‌ای آورده بود با این مضمون که حکومت می‌خواهد هیچ شفقتی در میان مردم نباشد. نمی‌دانم آن نویسنده در ذیل کدام حکومت می‌زیسته و چه دیده است که چنین گفته؛ اما بی‌شک این سخن درباره اسلام، صدق نمی‌کند.
به گمان شما اگر آن نویسنده می‌دانست که رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله فرمودند: «در روز قیامت بزرگترین منزلت و مقام از آن کسانی است که بیشترین گام‌ها را در راه خیر برای مردم برداشته باشند»[1] یا می‌شنید که فرموده‌اند: «هرکس در پی انجام کاری برای برادر مؤمنش باشد، ولی در حق او خیرخواه نباشد، به خدا و رسول خدا خیانت کرده است»[2]، عبارت «به‌جز اسلام» را در انتهای کلامش نمی‌آورد؟ بی‌شک چنین می‌کرد.
اما او که امر به معروف را مصداق نامهربانی می‌داند، لابد عتاب مادر به فرزند شیرخواری که می‌خواهد به سماور داغ دست بزند را خشونت علیه کودکان تلقی می‌کند. او که امر به معروف می‌کند، مگر چه سود می‌برد از امرش؟ جز این است که هدف، خیرخواهی و اصلاح است!؟
رسول گرامی اسلام صلی‌الله‌علیه‌وآله روزی به یکی از یاران خود فرمود: «برادرت را یاری کن؛ خواه ظالم باشد یا مظلوم». از ایشان پرسید: «چگونه در حالی که ظالم است، یاریش کنم؟» فرمود: «بدین‌گونه که او را از ظلم بازداری».[3]
آری امر به معروف، نصرت عزیزانمان است بر انجام خوبی‌ها و نیست جز خیرخواهی و مهربانی برای آنان.
پی‌نوشت:
[1]. الکافی، اسلامیه، ج2، ص208.
[2]. همان، ج2، ص362.
[3]. جامع‌السعادات، ج2، ص234.