«در آغوش درخت»

معقوله طلاق و جدایی، یکی از موضوع‌هایی است که دستخوش ساخت و پرداخت تعداد زیادی فیلم و سریال شده است. "در آغوش درخت" به غیر از چند صحنه کوتاه، از آن فیلمی‌های است که توانست آسیب طلاق را بدون به تصویر کشیدن خشونت، در یک داستان جذاب و تماشایی در قاب تصویر بسازد و آسیب‌های آن را به نمایش بگذارد. این فیلم با تمام پتانسیل بالایی که فیلمنامه دارد، مخاطب را تا آخرین لحظه با خود همراه می‌کند. بخش قابل توجهی از موفقیتی که فیلم بدان رسیده است، مرهون نقش آفرینی تیم بازیگران بزرگسال و کودک می‌باشد که حکایت از بازی‌گیری خوب کارگردان دارد.
چنانکه کودکان نقطه قوت زندگی هستند و نقطه قوت این فیلم نیز هستند، تا مبادا شیرازه خانواده از هم بپاشد. سینمای زندگی به خصوص سینما خانواده و طلاق از دیدگاه غرب یک سینما خاکستری و سیاه است، سینمایی که براحتی حریم شکنی‌ها را به تصویر می‌کشد و باعث قبح شکنی خیلی از مسائل زناشویی می‌شود، متاسفانه این سینمای خاکستری به سینما ایران نیز سرایت کرده است و کمتر فیلمی است که بتواند در خور شأن یک خانواده ایرانی باشد، با کمترین تنش‌ها و برخورده‌ها و بتوان تا انتها به تماشای آن نشست.

اما "در آغوش درخت" با روایت روشن و کم حاشیه توانسته یک فیلم خوب را به عرصه نمایش بگذارد. فیلمنامه‌نویس و کارگردان با خلاقیت‌های خودشان از یک اختلاف خانوادگی و مسئله طلاق تنها برش‌های خاصی را انتخاب و به تصویر کشیده‌اند، داستان به گونه ای نقل می شود تا مخاطب هم پدر خانواده را همراهی کند و هم مادر خانواده را، در این فیلم مخاطب در مقام قضاوت بر نمی‌آید و با حالتی متعادل به هر دو طرف حق می‌دهد، زن شوهر در این فیلم به هم دیگر توهین یا بی احترامی نمی‌کنند و پل های برگشت را براحتی خراب نمی‌کند، روند داستان با استفاده از پتانسیل و موضوعیت کودکان و برادری و وابستگی شدید آنها به هم پیش می‌رود و با بازی خوب هنرمندان خردسال، شیرینی و دلچسبی زندگی را به نمایش می گذارند، به گونه‌ای  که مخاطب دوست ندارد این زندگی از هم بپاشد و با صحنه آخر فیلم، مخاطب با حالتی شعف و سرشار از انرژی یک داستان خوب را تجربه کرده است و سینما را ترک می‌کند.