دو بال پرنده امید

بعضی افراد جامعه با اینکه متمول‌اند، دائماً در حال گله‌مندی از این‌و‌آن هستند. مال‌و‌منال این‌گونه افراد شاید آسایش آن‌ها را تأمین کند، اما نقشی در آرامش آن‌ها نخواهد داشت. از طرفی سطح توقعات این افراد به‌خاطر موقعیت اجتماعی‌ای که در خود می‌بینند، در تأمین آسایش آنها بسیار بالاست. از طرف دیگر چون از بُنیه روحی قوی برخوردار نیستند و با راحت‌طلبی بیشتر خو‌ گرفته‌اند، آستانه تحملشان در چالش‌های روز بسیار پایین است .

چنین افرادی با این بُنیه ضعیفی که دارند، دائماً از نواقص و چالش‌هایی که در بستر جامعه پیش می‌آید، پیام منفی و شکننده‌ای دریافت می‌کنند؛ تا جایی که به افسردگی و ناامیدی مبتلا می‌شوند و از داشتن یک زندگی زیبا و رضایت‌بخش محروم می‌گردند. آنچه این افراد ندارند، آرامش روانی است و آرامش تنها عنصری است که لذت واقعی و عمیق از یک زندگی رضایت‌بخش را رقم می‌زند.

دو بال امیدآفرینی
دو عنصری که به عنوان دو بال پرنده امید نقش بازی می‌کنند و شخص با این دو بال می‌تواند در کرانه آسمان زندگی با آرامش تمام پرواز کند، دو عنصر «شکر» و «صبر» است؛ شکر از داشته‌هایی که خدا در اختیارش قرار داده و صبر و شکایت نکردن بر نداشته‌هایی که باید با تلاش به آن‌ها برسد.

نقش شکرگزاری در تولید امید و آرامش
افراد شکرگزاری علاوه بر اینکه همیشه به یاد خدا هستند، از «منیّت» و خودپرستی دوری می‌کنند. این زدودن «منیّت» از قلب و فراخواندن خداوند به دل، منبع اطمینان و آرامش خواهد بود؛ چنان‌که خداوند متعال می‌فرماید: «أَلاَ بِذِکْرِ اللهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ»؛[1] «آگاه باشید که با یاد خدا دل‌ها آرامش مى‌یابد». زاییده این ارتباط، امید به خدایی است که بر هر کاری قادر، و بر هر امری عالم است.

نقش صبر در تولید امید و آرامش
صبر به معنای توقف نیست؛ بلکه به معنای تلاش و حرکت تا حصول نتیجه است. این وعده، الهی است: «وَأَنْ لَيْسَ لِلْإِنْسَانِ إِلَّا مَا سَعَى»؛[2] «و اينكه براى انسان جز حاصل تلاش او نيست»؛ کمااینکه ضرب‌المثل شده است: «از تو حرکت از خدا برکت». این وعده زیر سایه نظارت الهی (به عنوان بهترین تکیه‌گاه) هم باعث امید به نتیجه می‌شود و هم باعث آرامشی که فقط در ارتباط با خداوند (به عنوان همه‌کاره عالم) محقق می‌گردد.

پی‌نوشت:
[1]. رعد، 28.
[2]. نجم، 39.