کمال و سعادت حقیقی بشر تنها با ظهور مهدی موعود محقق می‌شود. ظهوری که موانع کمال‌جویی را از پیش وپای جامعه بشری برطرف کرده، و راه رسیدن به سعادت و کمال حقیقی را برایشان هموار می‌کند.
بشر از دیرباز برای رسیدن به رشد و تکامل راه‌های زیاد و طاقت‌فرسایی را پیموده است، اما آنچه مطلوب او بوده تا تمام ابعاد زندگی فردی و اجتماعی او را پوشش دهد، برایش میسر نشده است. غافل از اینکه کمال حقیقی بشر در عصر ظهور خواهد بود .
این کمال حقیقی و اتمام نعمت قرار بود در روز غدیر با معرفی حضرت علی علیه‌السلام و نزول آیه: «الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ وَ أَتْمَمْتُ عَلَيْكُمْ نِعْمَتِي وَ رَضِيتُ لَكُمُ الإِسْلاَمَ دِينا»؛ «امروز، دين شمارا كامل كردم و نعمت خود را بر شما تمام نمودم و اسلام را به‌عنوان دین شما پذيرفتم»[1] اتفاق بیفتد، اما به دلایلی ازجمله؛ عدم بینش سیاسی و بصیرت دینی مردم آن زمان به تأخیر افتاد. درواقع تداوم مسیر غدیر -که به سبب غرض مخالفین و کم‌توجهی شیعیان صدر اسلام و فرافکنی و زور و تهدید رسانه‌ای مخالفین آن زمان بی‌نتیجه ماند-، در تحقق ظهور خواهد بود.
خودسازی زمینه‌سازی ظهور
اتصال این دو شاهراه حیاتی بشر -که ازقضا مخالفین مشترکی هم دارد- نیازمند امیدسازی، خودسازی، جامعه سازی، تدبیر، برنامه‌ریزی و داشتن اراده‌های پولادین است که در بسترسازی مقدمات ظهور تأثیر بسزایی دارد. تأثیری که تنها با تصفیه و پاک‌سازی درون و خانه‌تکانی دل‌ها شکل می‌گیرد و زمینه آمادگی فرد را برای امر ظهور منجی فراهم می‌کند.
آمادگی همه‌جانبه
منتظران واقعی، هرگز انتظار را که افضل اعمال امت پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله است به سکون و سکوت تفسیر نمی‌کنند تا تکلیف را از دوش خود در برابر جامعه بردارند و از خود سلب مسئولیت کنند! بلکه انتظار در نگاه منتظران واقعی، به معنای چشم‌به‌راه بودن است. به کسی چشم‌به‌راه گفته می‌شود که خود را از همه‌ی جهات، برای کسی که در انتظارش نشسته است، آماده و مهیا کند و همانند سرباز در پادگان، آماده و گوش‌به‌فرمان فرمانده برای حرکت و انجام‌وظیفه باشد.[2]
به یقین باید بین رفتار عملی منتظِر و منتظَر، سنخیت و تناسب وجود داشته باشد. منتظر باید رفتار عملی و سبک زندگی خود مطابق با سیره مهدوی کند. سیره‌ای که در آن تقوا و پارسایی، عفت و حیا، صبر و توکل، شجاعت و صلابت، حرکت و جهاد و... شاخص هم‌سنخی است. امام صادق علیه‌السلام دراین‌باره می‌فرماید: «کسی که مایل است جزو یاران حضرت مهدی عجل‌الله‌تعالی‌فرجه قرار گیرد، باید منتظر باشد و اعمال و رفتارش در حال انتظار، باتقوا و اخلاق نیکو توأم شود».[3]
در پایان این نکته را نیز باید متذکر شد که در عصر غیبت، منتظر نباید از رهبران دینی و الهی فاصله بگیرند و با اطاعت‌پذیری از آنان خود را از خطر انحرافات و شیاطین جنی و انسی رهایی دهند: «و اما الحوادث الواقعه فارجعوا فیها الی رواه حدیثنا فانهم حجتی علیکم و انا حجه الله علیهم»؛[4] «و اما در رخدادهایی که پیش می‌آید به راویان حدیث ما مراجعه کنید؛ زیرا آنان حجت من بر شمایند و من حجت خدا بر آنان هستم».
پی‌نوشت:
[1]. مائده:3
[2]. شیخ صدوق، کمال‌الدین، ج۲، ص۶۴۶.
[3]. شیخ طوسی، الغیبه، ص۲۰۰.
[4]. شیخ حر عاملی، وسائل‌الشیعه، ج۱۸، ص۱۰۱.