تا فساد کسی محرز نشود و یا ضعف فاحشی دیده نشود، صلاحیتش تایید می‌شود، زیرا ممکن است خیلی از حرف‌ها و بدی‌هایی که درباره‌ی او زده می‌شود، شایعه و تهمت باشد که دشمنانش به او نسبت داده‌اند.
اول: وقتی یک معلم می‌گوید نمره قبولی ۱۰ است، هر کسی این نمره را بگیرد قبول است، پس شما چه ۱۰ بگیری چه ۲۰، قبول هستی و اجازه ورود به پایه‌ی بالاتر را دارید. اما آن دانش‌آموزی که با نمره‌ی ده به پایه‌ی بالاتر آمده، به سختی مطلب جدید را یاد می‌گیرد، ولی کسی که نمره‌ی بالایی گرفته، به راحتی درس را می‌فهمد.
وقتی شورای نگهبان ملاک‌هایی برای تایید صلاحیت قرار می‌دهد و می‌گوید مثلا این ملاک‌ها ۱۰۰ امتیاز دارند، اگر کسی ۶۰ امتیاز آن ملاک‌ها را داشته باشد تایید می‌شود. ولی معلوم است که هرچه امتیاز آن شخص کمتر باشد، در مرحله فعالیت وکار نقص‌های خود را بروز می‌دهد.
دوم: شورای نگهبان می‌گوید من این افرادی که ۶۰ امتیاز به بالا داشتند را تایید کردم، بقیه‌اش با شماست که از بین این افراد، کسانی را انتخاب کنید که به ۱۰۰ نزدیک‌تر باشند.
سوم: شاید خیلی از افرادی که تایید صلاحیت می‌شوند کم و کاستی‌هایی داشته باشند، ولی این دلیل نمی‌شود که به آن خاطر او را رد کرد، بلکه باید معدل‌گیری کرد و سپس نسبت به صلاحیت افراد قضاوت کرد.
تا فساد کسی محرز نشود و یا ضعف فاحشی دیده نشود، صلاحیتش تایید می‌شود، زیرا ممکن است خیلی از حرف‌ها و بدی‌هایی که درباره‌ی او زده می‌شود، شایعه و تهمت باشد که دشمنانش به او نسبت داده‌اند.
چهارم: اگر بخواهید کسی که هیچ عیب و ایرادی نداشته باشد و ۱۰۰ درصد کامل باشد تایید صلاحیت بشود، کسی باقی نمی‌ماند، چون هر کسی ممکن است کم و کاستی داشته باشد و تنها کسی که کامل است و عیب و نقصی ندارد امام معصوم علیه‌السلام است. پس باید کسانی که کمترین عیب و نقص را داشته باشند و حداقل ملاک را داشته باشند تایید کرد.