در مقابل ضعیف‌خوانی و ضعیف گویی برخی از مداحان و ذاکران محترم، محققانی با احساس وظیفه، دست به قلم می‌برند و به پالایش روضه‌ها و مرثیه‌ها اقدام می‌کنند که کاری قابل تقدیر است؛ اما نکته اینجاست که برخی از این محققان راه افراط را پیش رفته‌اند و همان دقتی که فقیهان در استنباط احکام شرعی بر روی احادیث و گزارشها انجام می‌دهند، توسط محققان عرصه تاریخ نیز اعمال می‌شود و حال آنکه در اینجا مقام متفاوت با آنجاست.
رهبر معظم انقلاب می‌فرمایند: "کتاب معروف لهوف از سید علی بن موسی بن جعفر از سیدابن‌طاووس است، در تعبیرات منبری‌های ما عین عبارات این کتاب - مثل روایات - خوانده می‌شود؛ از بس متقن و مهم است".۱
در جای دیگر میفرماید: "دنبال این نباشید که چیزی که در متن تاریخ اثبات شده است، آن را بخوانید؛ چون هیچ چیز نمی‌توانید بخوانید. تازه آنچه که در لهوف ابن‌طاووس هست، خبر واحد است دیگر. توجه کنید، چیزی را بخوانید که معقول باشد."۲
از این دو فرمایش می‌توان نتیجه گرفت دقت فقهی در نقل مطالب تاریخی بین عالمان گذشته مرسوم نبود، البته هر نقل ضعیفی نیز بیان نمی‌شد.
پی‌نوشت:
۱- بیانات در خطبه‌های نماز جمعه، ۱۳۷۴/۳/۱۹.
۲- بیانات در دیدار با مداحان، ۱۳۶۹/۱۰/۱۷.