رهروان ولایت ـ شمس الدین محمد بن شیخ کمال الدین، عارفى کامل و شیعه امامى صاحب دیوان معروف، خواجه حافظ شیرازى در سال 720 هجرى قمرى متولد شد و در هشتم ذى القعدة سال 791 هجرى قمرى در شیراز وفات نمود و در نزد باب البلد شیراز به خاک سپرده شد.
نوشته اند حافظ در کمال بى تعیّنى مى زیست. زمانى که از دنیا رفت بزرگان بر تشییع جنازه او حاضر نشدند، آخرالامر قرار بر این شد که اشعار او را جمع آورى کنند و طفل صغیرى یکى از آنها را بردارد، و آنچه مضمون شعر باشد عمل نمایند، طفل یکى از آنها را بیرون آورد، نوشته بود:
قدم دریغ مَدار از جنازه حافظ *** اگر چه غرق گناه است مى رود بهشت
پس بزرگان به جنازه او حاضر شده و بر او نماز خواندند از آن روز او را لسان الغیب نامیدند.
حافظ(رحمه الله) از بزرگان شعراى ایرانى عهد آل مظفر است. وى در سایه قناعت و تاج عزت زندگى را بر سر نهاد و به هیچ کدام از ملوک و بزرگان عصر خود اعتنائى نکرد با وجود این محل توجه و عنایت طبقات مختلفه قرار گرفت. حافظ(رحمه الله) هم عصر با شاه نعمت الله ولى بود و از سیّد شریف جرجانى استفاده نموده و قرآن مجید را با چهارده قرائت در حفظ داشت. و به همین دلیل است که به او حافظ مى گویند. خواجه چون مشغول نوشتن حاشیه بر کشّاف و سایر کتب و تدریس بود، لذا اشعارش را مرتب نکرده وفات نمود، بعد از ایشان سید قاسم انوار و قوام الدین یا محمد کل اندام، همدرس خواجه، آن اشعار را تدوین و مرتب کرد و بسیارى از اشعار سلمان ساوجى و شعراى دیگر که اندک شباهتى با اشعار خواجه داشته داخل دیوان نمودند. بعضى نوشته اند که اصل اشعار حافظ 571 غزل است.
ـــــــــــــــ
پی نوشت:
حوادث الایام، صفحه 249 به نقل از سایت ایت الله مکارم