به گزارش رهروان ولايت در وبلاگ گروه اينترنتی جهان شناسی آمده است:قال الْحُسَیْنُ بْنُ عَلِیٍّ (علیهمالسلام) : أَنَا قَتِیلُ الْعَبْرَةِ لَا یَذْکُرُنِی مُؤْمِنٌ إِلَّا اسْتَعْبَرَ.(1)امام حسین علیه السلام فرمودند:من کشته ی اشکم. مؤمنی از من یاد نمیکند، جز اینکه میگرید.
بر اساس روایات و اخبار مستفیضه (بسیار زیاد)، تمام مخلوقات بر امام حسین علیه السلام گریستند(2).در این پست چند مورد از روایاتی را که درباره خصوص عزاداری جنّیان بعد از حادثه عاشوراء ،وارد شده اند،ذکر می کنم.ان شاء الله در ثواب این اشک های ریخته شده شریک بشویم.
امام علی بن الحسین علیه السلام در خطبه ای که در شام قرائت فرمودند به این مطلب اشاره نمودند:
مطابق نقل مرحوم حاج شیخ عباس قمى، آن حضرت جملاتی را در معرفى خود بیان كرد، از جمله فرمود: «أَنَا ابْنُ الْحُسَیْنِ الْقَتیلِ بِكَربَلاءَ، ... أَنَا ابْنُ الْمُرَمَّلِ بِالدِّماءِ، أَنَا ابْنُ مَنْ بَكى عَلَیْهِ الْجِنُ فِى الظَّلْماءِ، أَنَا ابْنُ مَنْ ناحَ عَلَیْهِ الطُّیُورُ فِى الْهَواءِ؛ من فرزند حسینم، همو كه در كربلا به شهادت رسیده؛ من فرزند كسى هستم كه به خونش آغشته شده، من فرزند كسى ام كه جنیان بر او گریستند، من فرزند كسى ام كه پرندگان در ماتم او نوحه و شیون كردند» (نفس المهموم، ص 261)
در روایتی که در کامل الزیارات آمده از هیثمی نقل شده:
پنج تن از اهل كوفه به قصد یارى حسین بن على علیهما السّلام حركت كردند و به قریهاى رسیدند كه به آن شاهى مىگفتند پس دو نفر یكى پیر و دیگرى جوان جلوى آنها آمده و به ایشان سلام كردند پیرمرد گفت:من مردى از طائفه جن هستم و این جوان برادرزاده من بوده و ما قصدمان یارى نمودن به این مظلوم (یعنى حسین بن على علیهما السّلام) مىباشد.پیرمرد جنّى سپس به ایشان گفت: من پیشنهادى دارم.جوانى از این پنج نفر در جوابش گفت: پیشنهاد چیست؟پیرمرد جنّى گفت: پیشنهادم این است كه من پرواز كرده بروم و سپس خبر این گروه را بیاورم تا شما با بصیرت به طرف مقصدتان بروید.ایشان در جوابش گفتند: خوب پیشنهادى است.راوى مى گوید:پیرمرد جنّى یك روز و یك شب از نظر ایشان غائب بود پس فرداى آن روز ایشان صدائى شنیدند بدون اینكه صاحب آن را ببینند، صدا این بود:
وَ اللَّهِ مَا جِئْتُكُمُ حَتَّى بَصُرْتُ بِهِ بِالطَّفِّ مُنْعَفِرَ الْخَدَّیْنِ مَنْحُوراً
وَ حَوْلَهُ فِتْیَةٌ تَدْمَى نُحُورُهُمُ مِثْلَ الْمَصَابِیحِ یَمْلَوْنَ الدُّجَى نُوراً
وَ قَدْ حَثَثْتُ قَلُوصِی كَیْ أُصَادِفَهُمْ مِنْ قَبْلِ مَا أَنْ یُلَاقُوا الْخُرُدَ الْحُورَا
كَانَ الْحُسَیْنُ سِرَاجاً یُسْتَضَاءُ بِهِ اللَّهُ یَعْلَمُ أَنِّی لَمْ أَقُلْ زُوراً
مُجَاوِراً لِرَسُولِ اللَّهِ فِی غُرَفٍ وَ لِلْبَتُولِ وَ لِلطَّیَّارِ مَسْرُورا
به خدا قسم نیامدم نزد شما مگر آنكه خود دیدم، در زمین طف(کربلا) كه سرى بریده و دو گونه هایش به خاك آلوده بود.
و اطرافش جوانانى افتاده كه از حلقومشان خون جارى بود نظیر چراغهائى كه تاریكى و ظلمت را بر طرف كرده اند.
پیوسته ناقه خود را دواندم تا قبل از آنكه ایشان با حوریه هاى باكره ملاقات كنند مصادف گردم.
حسین علیه السّلام چراغى فروزان بود و خدا مى داند كه من در این گفتار دروغ نمى گویم.
حسین علیه السّلام در غرفه هاى بهشت مجاور رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم و بتول علیها السّلام و جعفر طیّار بوده در حالى كه شادمان و مسرور مى باشد.(3)
در روایت دیگری از حبیب بن ابى ثابت، از ام سلمه همسر نبى اكرم صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم نقل شده که وى گفت:
از زمانى كه خداوند منّان روح نبى اكرم صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم را قبض فرمود نوحه سرائى طائفه جنّ را نشنیدم مگر همان شب (شب رحلت نبى اكرم صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم) و ندیدم ایشان را مگر وقتى كه به مصیبت فرزندم حسین علیه السّلام مبتلا شدم.ام سلمه مى فرماید:در همان زمان جنّیه ای (زن جنّی) از طائفه جن آمد در حالى كه مى گفت:
أَیَا عَیْنَایَ فَانْهَمِلَا بِجُهْدٍ فَمَنْ یَبْكِی عَلَى الشُّهَدَاءِ بَعْدِی
عَلَى رَهْطٍ تَقُودُهُمُ الْمَنَایَا إِلَى مُتَجَبِّرٍ مِنْ نَسْلِ عَبْد
اى دو چشم من با شدّت و زارى گریه كنید، زیرا بعد از من چه كسى بر شهداء بگرید.
زارى كنید بر گروهى كه مرگ آنها را به سوى ستمگرى از نسل بردگان مى برد(4)
عبد اللَّه بن حسان كنانى نقل كرده كه:طائفه جن بر حضرت حسین بن على علیهما السّلام گریسته و گفتند:
مَا ذَا تَقُولُونَ إِذْ قَالَ النَّبِیُّ لَكُمْ مَا ذَا فَعَلْتُمْ وَ أَنْتُمْ آخِرُ الْأُمَمِ
بِأَهْلِ بَیْتِی وَ إِخْوَانِی وَ مَكْرُمَتِی مِنْ بَیْنِ أَسْرَى وَ قَتْلَى ضُرِّجُوا بِدَم
چه خواهید گفت زمانى كه نبى اكرم صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم به شما بفرماید:
شما كه آخرین امّتها مى باشید چه كردید با اهل بیت و برادران و خویشان من، برخى را اسیر و بعضى را كشته و آلوده به خون خود كردید.(5)
از داود رقّى نقل شده که گفت:جدّه ام(مادر بزرگم) حكایت نمود كه وقتى حضرت حسین علیه السّلام شهید شدند طائفه جنّ بر آن حضرت گریسته و این ابیات را مى خواند:
یَا عَیْنُ جُودِی بِالْعَبَرِ وَ ابْكِی فَقَدْ حَقَّ الْخَبَرُ
ابْكِی بْنَ فَاطِمَةَ الَّذِی وَرَدَ الْفُرَاتَ فَمَا صَدَرَ
الْجِنُّ تَبْكِی شَجْوَهَا لَمَّا أَتَى مِنْهُ الْخَبَرُ
قُتِلَ الْحُسَیْنُ وَ رَهْطُهُ تَعْساً لِذَلِكَ مِنْ خَبَرٍ
فَلَأَبْكِیَنَّكَ حُرْقَةً عِنْدَ الْعِشَاءِ وَ بِالسَّحَرِ
وَ لَأَبْكِیَنَّكَ مَا جَرَى عِرْقٌ وَ مَا حَمَلَ الشَّجَر
اى چشم اشك بریز و گریه كن پس محقّقا خبر شهادت حضرت حسین علیه السّلام حق و راست مىباشد.
گریه كن براى فرزند فاطمه كه به فرات داخل شد و از آن برنگشت.
جنّ براى حزن و غم فاطمه مىگرید زمانى كه از حسین علیه السّلام خبر شهادتش
برسد.
حسین علیه السّلام و یارانش كشته شدند، افسوس از چنین خبرى.
صبح و شام البتّه البتّه برایت اشك سوزان مى ریزم.
البته البته آن قدر برایت اشك بریزم كه ریشه ها را روان و درختان را ببرد.(6)
اللهم ارزقنا زیارة الحسین یوم الورود
از همه دوستان التماس دعای خیر دارم.
پی نوشت ها:
1. بحارالأنوار، ج44، ص284
2.كامل الزیارات، النص، ص: 79:الباب السادس و العشرون بكاء جمیع ما خلق الله على الحسین بن علی علیه السلام
3.كامل الزیارات / ترجمه ذهنى تهرانى، ص: 304
4.كامل الزیارات / ترجمه ذهنى تهرانى، ص: 302
5.كامل الزیارات / ترجمه ذهنى تهرانى، ص: 308
6.كامل الزیارات / ترجمه ذهنى تهرانى، ص: 315
اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجّل فرجهم