یکی از لوازم مهم و ضروری توی تربیت فرزند، آشنایی با روحیّات و مراحل رشد یک فرد در سنین مختلفه. نکته ای که می خوام بگم اینه که؛ متأسفانه خیلی از پدر و مادرها، چون با روحیّات نوجوونی و مراحل رشد اون دوره آشنا نیستند، نمی تونند فرزند نوجوون خودشون رو درک کنند، لذا فرزندشون از داشتن یک ارتباط مناسب با والدین محروم می شه و به دنبال یک تکیه گاه می ره، که معمولا در این سنین دوستان و همسن وسالاش توی مدرسه یا همسایه نقش مهمی (مثبت یا منفی ) ایفا می کنند.
پس اونچه که مهمه اینه که؛ والدین بتونند با شناختشون، ارتباط مناسب و صحیحی با فرزندانشون برقرار کنند.
یکی از اون اختلافاتی که از این مسأله ناشی میشه اینه که؛ بارها شنیده یا دیده ایم وقتی فرزندان کارهایی می کنند و با مخالفت والدین روبرو می شند، میگن؛ شما قدیمی هستید و ما جدیدیم، الآن قرن 21 هست و فکر شما قدیمیه دیگه...
اما این اختلاف ناشی از این میشه که والدین معمولا محتاط و محافظه کارند و با گذشت عمر، تجربه هایی آموخته ان و دارای ثبات نسبی ان و دیرتر به گرایش های نپخته و نسنجیده تن می دن، ولی نوجوون ها کم تجربه ان و روحیه ای نو گرا دارند و خیلی سریع تحت تاثیر روش های جدید و نوین قرار می گیرند و اخلاق و رفتار شون رو با اون منطبق می کنند (خصوصا اگه اون رفتارها منطبق با تمایلاتشون باشه.)
برای پایان دادن به این اختلافات باید والدین سطح بینش و آگاهی خود در مورد مسائل روز خصوصا اونچه که مورد پسند نوجوون هاست رو بالا ببرند تا بتونند بین تجربیات و آگاهی های خود و درخواست های جدید فرزندشون (تا جایی که مفید باشه و پیامدهای منفی نداشته باشه)رو جمع کنند. از طرف دیگه، باید این شناخت و بینش رو به فرزندانشون منتقل کنند که والدین سعادت دنیا و آخرت شما رو مد نظر قرار می دهند.
و نوجوون ها،هم باید بدونند که اطاعت و تشکر از والدین یک ارزش واقعیست. چنانکه خداوند متعال، سپاس گزاری از والدین رو در کنار سپاس گزاری از خودش قرار داده: «ان اشكرلى ولوالدیك الى المصیر» (لقمان 14) شكرگزار من و پدر و مادرت باش كه بازگشت [همه] به سوى من است.