امیددرمانی از تکنیک‌های قابل توجه در روانشناسی مثبت‌نگر است که اگر با ایدئولوژی قرآنی و سبک زندگی دینی تلفیق شود، دستاوردهای قابل توجهی را عاید جامعه خواهد کرد.
امیددرمانی | گوردن ویلارد آلپورت، از متخصصان و صاحب‌نظران حوزه جامعه‌شناسی و روانشناسی، معتقد است: «[افراد برخوردار از سلامت روان]، فعالانه در پی هدف، امید، رؤیاهای خوب خود هستند و رهنمون زندگی‌شان بهره‌مندی از معناجویی، ایثار، حسن تعهد است؛ پیگیری اهداف در زندگی آنها هیچ‌گاه متوقف نمی‌شود؛ اگر هدفی را کنار بگذارند، به دنبال هدف تازه‌ای می‌گردند. این‌چنین افرادی به آینده می‌اندیشند و در آینده زندگی می‌کنند».[1] به اذعان برخی از محققان، جنبش نوظهور روانشناسان مثبت‌نگر، تنها بر بیماری و ضعف‌ها تمرکز ندارند؛ بلکه بیشتر به دنبال شادی و سلامت روانی افراد هستند .
ریک اسنایدر (Rick Snyder)، از روانشناسان مثبت‌گرا، معتقد است امیددرمانی در حل مشکلات و ضعف‌های انسان بسیار راهگشاست و افرادی که در زندگی فردی و اجتماعی خود امیدوارانه فکر می‌کنند، به موفقیت‌های بهتری دست پیدا می‌کنند و از نظر جسمی و روحی از افراد ناامید، وضعیتی به مراتب بهتر دارند.
طبق نظریه «امید» اسنایدر، اندیشه و تفکر امیدوارانه از ترکیب سه عنصر و شاخص اصلی به دست می‌آید:
1. اهداف: مواجهه با زندگی به شکل هدفگرا.
2. مسیرها (گذرگاه‌ها): پیدا کردن مسیرهای گوناگون برای رسیدن به اهداف.
3. عاملیت (عامل): باور شخص به توانایی خود در ایجاد تغییر و محقق کردن اهداف خود.[2]
اگر عناصر مطرح‌شده در این نظریه، با معارف و ایدئولوژی قرآنی آمیخته شود، به‌طورقطع دست‌آوردهای شگفت‌انگیزی در امید و نشاط پایدار به دست خواهد آمد.
پی‌نوشت:
[1]. دکتر دوآن شولتس، روانشناسی کمال، ص25.
[2].اعظم پرچم و زهرا محققیان، بررسی تطبیقی راهکارهای ایجاد و افزایش امید از دیدگاه روانشناسی مثبت‌نگر و قرآن کریم، معرفت، سال بیستم، شهریور 1390، شماره 5.