آرزوی هرکسی رفیقش زندگیش هس

توی گرمای تابستون، توی هوای داغ یه شربت خنک یه جون تازه به آدم میده.
توی خستگی‌ها و بی‌حوصلگی‌های روزگار، وجود یه دوست خوب می‌تونه آدم رو آروم کنه.
ولی دوستی که خودش افسرده باشه، نمی‌تونه کمکی کنه.
آرزوها رفیق و مونس آدم‌ها هستن. هر آدمی توی وجودش دوست و مونسی به نام امید و آرزو داره.  این آرزوها نمی‌زارن آدم‌ها دچار سردی، پژمردگی و دل‌مردگی بشن.
آرزوها  برای حرکت به آدم انرژی میدن. نمی‌زارن آدم‌ها توی مسیر موفقیت متوقف بشن.
اگه آرزویی این ویژگی رو نداشته باشه، معلومه دوستیه که روش نمیشه حساب کرد.

(الأمَلُ رفیقٌ مُونِس) (میزان الحکمه،ج5،ص223)