انتخاب خلیفه

یکی از مهم‌ترین مسائل اعتقادی در اسلام، اعتقاد به امامت و خلافت است. شیعه معتقد است پیامبر برای بعد از خود خلیفه و امام تعیین کرده و امت را بدون راهنما به حال خود رها نکرده است ولی اهل تسنن معتقدند پیامبر برای بعد از خود امام و خلیفه‌ای تعیین نکرده است.

اختلاف در مساله امامت از آن جا آغاز شد که برخی از صحابه، بدون مشورت با اکثر مسلمانان به ویژه امیرالمؤمنین علیه السلام، به تعیین جانشینی برای رسول­ خدا صلی الله علیه و آله اقدام کردند.

اهل سنت می‌گویند: پیامبر اکرم(صلی‌الله‌علیه‌وآله) برای بعد از خودش هیچ تدبیری نداشت و رهبری برای امت تعیین نکرد و اما خلیفه اول و دوم به فکر امت بودند و این کار را انجام دادند، آیا این سخن ظلمی در حق پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) اسلام نیست؟

در رابطه با خلافت ابوبکر هیچ اجماعی صورت نگرفت و او با زور و غلبه بر مسلمین استیلا پیدا کرد.

با تحلیل واژه خلیفة الله می توان گفت مقامی بالاتر از خلافت الاهی قابل تصور نیست چون خلیفه به معنای جانشین است واژه مقدس الله اسمی است که اشاره به تمام صفات خداوند دارد و به تعبیر فنی مستجمع جمیع صفات است نتیجه این که خلیفة الله به معنای جانشنی در تمام صفات کمال است پس مقامی بالاتر از آن قابل تصور نیست.

عوامل چهارگانه ای باعث شد که به دستور رسول گرامى اسلام(ص) در مورد جانشینى و خلافت على(ع) برخی عمل نکردند. نه تنها با حضرت بیعت نکردند، بلکه به زور شمشیر از حضرت براى خلیفه اوّل بیعت گرفته شد.

چکیده: كلمه« الامر» درشاوِرْهُمْ فِي الْأَمْرِ مفهوم وسيعي دارد و همه كارها را شامل ميشود ولي مسلم است كه پيامبر (ص) هرگز در احكام الهي با مردم مشورت نميكرد بلكه در آنها صرفا تابع وحي بود. بنابراين مورد مشورت، تنها طرز اجراي دستورات و نحوه پياده كردن احكام الهي بود و بعبارت ديگر پيامبر (ص) در قانونگذاري، هيچوقت مشورت نميكرد و تنها در طرز اجراي قانون نظر مسلمانان را ميخواست و لذا گاهي كه پيامبر (ص) پيشنهادي را طرح ميكرد...