توسل

گاهی اگر انسان اندکی به نتایج بعضا مضحک کلام خود دقت کند، شاید هرگز آن را به زبان نیاورد چه رسد به اینکه به انواع گوناگون و با طرق مختلف در پی اثبات آن برآید، مثل وهابیان که در انکار مساله‌ای چون شفاعت و توسل آن را عبادت تلقی می‌کنند، در حالیکه نحوه‌ی حکم آنها به این منتهی می‌شود که برای ما پرستیدن اشخاص زنده جایز است.

از دیدگاه علمای اهل‌سنت، توسل، امری شرعی و غیر قابل انکار است. به عنوان مثال، مولوی محمد عمر سربازی در کتاب کنزالدارین خود مهر صحت بر مقوله توسل زده و از سوی دیگر نیز البانی نقل می‌کند که اندیشمندانی همچون احمد بن حنبل و شوکانی توسل را قبول داشتند.

علمای حنبلی توسل به شخص صالح را جایز می‌شمارند.

صفیه عمه رسول خدا(صلی‌الله‌علیه‌وآله)، ایشان را امید خود خوانده است.

معیار شرک این است که ما کسی را شریک خدا در امور بدانیم نه خواندن کسی که او از جانب ما خدا را بخواند.

مفتی بزرگ مصر: توسل به پیامبر بعد از حیات ایشان مباح است.

عثمان بن حنیف در حدیث صحیحی نقل می‌کند: «شخص نابینایی نزد پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) رفت و از ایش

 عمر بن خطاب در هنگام خشکسالی، این دعا را می‌خواند:

تمام فرقه‌های اهل سنت توسل به اموات را قبول دارند.

وهابیت در حالی توسل را شرک می‌داند که بزرگان اهل تسنن به پیامبر اسلام(صلی‌الله‌علیه‌وآله) متوسل می‌شده‌اند.

ابوحنیفه در حوائج خویش به امام صادق(علیه‌السلام) متوسل می‌شده است.

بزرگان اهل سنت نیز مانند شیعه، توسل را جایز می‌دانند و تنها وهابیت است که با دیگر مسلمانان به مخالفت برخواسته است.