سخنرانی‌ مکتوب شهادت امام هادی

در عصر امام هادی (علیه السلام) شخصی بنام عبدالرحمن ساكن اصفهان و پیرو مذهب تشیع بود (با توجه به اینكه در آن زمان ، شیعه در اصفهان كم بود) از عبدالرحمن پرسیدند چرا تو امامت امام هادی (علیه السلام) را پذیرفتی نه غیر او را.

قیصر روم برای یكی از خلفای بنی عباس ، در ضمن نامه ای نوشت : ما در كتاب انجیل دیده ایم كه هر كس از روی حقیقت سوره ای بخواند كه خالی از هفت حرف باشد، خداوند جسدش را بر آتش دوزخ حرام می كند.

ابو جنید رفت و با آن پول ، شمشیری خرید، و به امام هادی (ع) نشان داد، امام هادی(ع)، آن را نپسندید، و به او فرمود: این شمشیر را ببر و با اسلحه دیگر عوض كن.

محمد بن سنان (ره) می گویند: به حضور امام هادی (ع) رسیدم ، فرمود: آیا برای آل فرج ، پیش آمدی شده است ؟. عرض كردم : آری عمر بن فرج وفات كرد.

متوكل در آن مجلس ، آنچنان ترسید و وحشت زده شد كه بی هوش شده و از رو بر زمین افتاد، و حاضران در مجلس از ترس گریختند.

ابن اورمه نقل می كند در عصر خلافت متوكل ، به سامره رفتم ، اطلاع یافتم كه او، حضرت امام هادی (ع) را زیر نظر یكی از درباریانش بنام سعید حاجب زندانی نموده ، و حكم اعدام آن حضرت را به سعید داده است.

حسن بن مسعود گوید: خدمت امام هادی علیه السلام رسیدم در حالی كه انگشتم خراشیده است و شانه ام با مركب سواری تصادف كرده و آسیب دیده بود و جامه هایم را عده ای از مردم پاره كرده بودند.

بعضی از حاضران به بعضی می گفتند: چرا باید برای این جوان آنهمه احترام قائل شد، او كه از ما شریف تر نیست و سنش نیز از ما بیشتر نمی باشد، سوگند به خدا هنگامی كه بیرون آمد دیگر هرگز پیاده كنارش حركت نمی كنیم.

امام هادی (علیه السلام) در مدینه می زیست ، او در هر فرصت مناسب مردم را از حكومت طاغوتی متوكل بر حذر می داشت و با رعایت اهم و مهم ، افشاگری می كرد.

امام هادی علیه السلام به من فرمودند: یا سعید جعفر! متوكل ترك من نمی‌كند تا كه پاره پاره‌اش كنند.

یكی از درباریان متوكّل ، معروف به ابوالعبّاس - كه دائی نویسنده خلیفه بود - حكایت كند: من با ابوالحسن ، علی هادی علیه السلام سخت مخالف و نسبت به او بدبین بودم ، تا آن كه روزی متوكّل مرا به همراه عدّه ای برای احضار آن حضرت از شهر مدینه به سامراء بسیج كرد.

پزشك نصرانی نزد امام علی هادی علیه السلام حاضر شد و توسّط حضرت هدایت و مسلمان گردید.