مطالب دوستان Beni

سلام بزرگوار از مطالب  بسیار مفیدتون نهایت استفاده رو بردم اما متاسفانه پاسخ سوالاتم رو ندادین راهنمایی هاتون واقعا مفیده لطفا بزرگواری کنید پاسخ سوالاتم رو بفرمایین دختر۵ساله دارم اصلا حرف گوش نمیده جیغ میزنه.عصبانی میشه.بیرون رفتنی هر چیزی رو میخواد.ناخن هاش رو میجوه علی رغم اینکه سعی می‌کنیم چیزایی رو که میخواد واسش تامین کنیم اما دست هرکی هرچی میبینه میخواد واقعا موندیم چیکار کنیم لطفا راهنمایی بفرمایید؟ اصلا از حریص بودن و این جور چیزا سوال نکرده بودم ولی خیلی استفاده کردم

سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر محترم ضمن سپاس از همراهی شما با مجموعه اندیشه برتر خیلی خرسندیم که در خدمت شما هستیم. یکی از امتیازات شما این هست که بر خلاف بعضی افراد در جامعه که دچار روزمرگی شدن و خودشون و خدای خودشون رو فراموش کردند اما شما این حس رو کردید که باید مسیری رو شروع کرد که به خوشبختی و سعادت تون منتهی میشه. این حس رو کردید که در هر موقعیتی که هستید نباید بی تفاوت بود بلکه برای «بهتر شدن» و «هر روز بهتر از دیروز شدن» گام برداشت تا مشمول روایت حضرت علی ع نباشید که فرمود کسی که دو روزش مثل هم باشه ضرر کرده است. طبعا همین «خواستن و شروع به حرکت» و عزم بر بهتر شدن  سهمی از مسیر رو به خودش اختصاص میده و لو اینکه هنوز مسافتی رو پیمایش نکرده باشید. اما اینکه چه باید بکنید و به چه مواردی باید آگاهی داشته باشید لطف کنید لینک زیر رو که مربوط به یکی از مراجعین هست ملاحظه بفرمایید http://btid.org/node/213322 اما فرمودید که راه تشخیص نفس اماره و نفس مطمئنه چیست؟ نفس اماره آدمی رو به هواهای نفسانی غیر مشروع دعوت می کند که غالب اونها تمایل به شهوات است (اعم از شهوت جنسی، شهوت پول، شهوت مقام و شهوت خودنمایی، شهوت زورگویی و سلطه پذیری و...) اما نفس مطمئنه نفسی است که خدا به انسان به عنوان امانت داده و از انسان خواسته که با اختیار خودش از این امانت خوب مواظبت کند و در نزاع بین هوای نفس و نفس مطمئنه (که وجدان و نفس لوامه (سرزنش کننده) جلوه ای از نفس مطمئنه است)  این نفس رو پاک و مصون از گناه نگهدارد. و اگر احیانا با گناه اون رو با هاله ای از آلودگی پوشاند، با توبه سعی در پالایش اون کنه. هر کسی در طول مسیر زندگیش با این نزاع درونی مبتلا خواهد شد و  لازمه رشد و تعالی یه انسانه که شما باید از این مرحله عبور کنید. که پیشنهاداتی هم در این زمینه به شما داده میشه که بهتر بتونید زودتر به ثبات درونی برسید. پس این نزاع رو باید به فال نیک گرفت. این نزاع در بعضی آموزه های دینی به نزاع جنود عقل و جهل تعبیر می شود. در واقع این جنگ درونی بین نفس مطمئنه شما (میل به خوبی ها و درستی ها) با نفس اماره (میل به بدیها ) شماست. با تزریق و تقویت جنود عقل، نفس مطمئنه شما تقویت میشه و به تدریج از قدرت نفس اماره کم و کمتر می شه مشروط به اینکه با جنود جهل (مثل ارتکاب گناهان) به تقویت نفس اماره کمک نکنید. جایزه این جنگ در صورت پیروزی اما جایزه پیروزی در این جنگ، و ضعیف شدن و کنار رفتن نفس اماره ، باعث ورود ایمان و آرامش به قلب و روان شما خواهد شد. درون شما زیبا خواهد شد (حبب الیکم الایمان؛ و خداوند ایمان را برای شما دوستداشتنی قرار داده است)، از اعماق جان زندگی رو پر معنی خواهید دید، از ارتباط با خدا و نماز خواندن با او لذت خواهید برد، لذتی خواهید چشید که هیچ پادشاهی در سلطنت خود نبرده است. از قران خواندن با این التفات که این کلام خدا و منبع نور و ایمان هست لذت خواهید برد، و با خواندن اون، زنگارهای قلبی تون شفا پیدا خواهد کرد. (و شفاء لما فی الصدور). خلاصه اینکه احساس و درکی خواهید داشت که دیگران حتی قدرت تخیل اون رو هم نخواهند داشت، روحتون بلند و متعالی خواهد شد. مجهز به حِلم و صبر خواهید شد به نحوی که با هر مساله ای زود رنجیده نشید، و زود از کوره در نرید. عقل و دل آرام شما بر هیجان شما غالب خواهد شد، نه افسرده خواهید شد و نه پرخاشگر. همه این پاداشها و جوایز نتیجه صبر شما بر عبادت و بندگی خدا خواهد بود، کما اینکه یکی از انواع صبر همین صبر بر عبادت و بندگی خداست که که با صبر و مجاهده در این راه پیروزی در پی خواهد داشت. در اثر پیروزی در این نزاع درونی است که خدا به کسانی که در راه او مجاهده می کنند می فرماید راههای هدایت را به چنین شخصی نشان خواهد داد. در ادامه اگر سوال یا ابهامی در جواب بود مطرح بفرمایید. موفق باشید

با سلام و عرض ادب خدمت شما  از حسن اعتماد شما به مجموعه اندیشه برتر سپاسگزارم    از اینکه مدتی است بخاطر برخی امور همچون زیاد بودن کارها، خستگی، تغییرات فیزیولوژی (عادت ماهانه) و ... احساس می کنید کم حوصله شده اید و سرزنش های همسرتان نیز حالتان را بدتر میکند برایم قابل درک است و از اینکه تلاش می کنید هر چه سریعتر با روش صحیح وضعیت زندگی خودتان را اصلاح کنید قابل تحسین است. با توجه به سوال نکاتی را خدمتتان عرض می کنم که امیدوارم برایتان مفید واقع شود.   اکثر انسان ها وقتی نیازهای فیزیولوژی و جسمی آنها تامین نمی شود آستانه تحملشان هم کاهش پیدا می کند. کاملا طبیعی که هنگامی که خسته هستید یا تغییرات هورمونی دارید زود خسته میشوید. در این صورت شما نباید خودتان را به خاطر این مسئله سرزنش کنید بلکه باید فکر کنید و ببینید چگونه می توانید این مسئله را مدیریت کنید که این خسته بودن آسیبی به خودتان و اطرافیان نزد.   فاجعه سازی نکنید. اگرچه لازم است که شما رفتار درست را در برخورد با بچه‌ها و همسرتان داشته باشید اما قرار نیست خودتان را سرزنش کنید. به هر حال ممکن است گاهی اوقات به خاطر خستگی‌تان و شاید مساعد نبودن شرایط و بسیاری از موارد نتوانید خودتان را مدیریت کنید آن چیزی که مهم است اینکه از این تجربه درس بگیرید و در موارد بعدی از آن استفاده کنید اما به هیچ وجه خودتان را سرزنش نکنید و از خودتان عصبانی نباشید. چون در این صورت حس ارزشمندی در شما کاهش پیدا می‌کند. خودآگاهی خودتان را افزایش دهید. زمانی که متوجه می‌شوید خسته هستید یا از لحاظ جسمی در وضعیت مناسبی نیستید لازم است خودتان را تقویت کنید. مثلاً یک استراحت نیم ساعته داشته باشید. به هر حال هر فردی خودش بهتر می‌داند که چگونه خودش را می‌تواند شارژ کند. مهارت مدیریت خشم را آموزش ببینید. مهارت مدیریت خشم، مثل تمام مهارت‌های دیگر نیاز به تمرین دارد. اولین گام این است که یاد بگیرید چگونه باید خشم خودتان را مدیریت کنید. در مرحله بعد باید مطالبی که یاد گرفته‌اید را تمرین کنید. در مشاوره‌های مکتوب، به دلایل مختلف امکان آموزش مدیریت خشم وجود ندارد. اگر برایتان ممکن است می‌توانید از کارگاه یا مطالب آموزشی که برگزار می‌شود استفاده کنید. در صورتی که این امکان برایتان وجود ندارد می‌توانید با مجموعه مشاوره 44 تماس بگیرید و از کارشناسان این مجموعه، راهنمایی‌های لازم را دریافت نمایید. امیدوارم توانسته باشم سؤال مدنظرتان را پاسخ داده باشم. در ادامه اگر سؤالی بود در خدمتتان هستم. موفق و مؤید و پیروز باشید

سلام خدمت شما کاربر محترم ضمن سپاس از همراهی شما و اینکه برای خود و آینده خودتون ارزش قائل شدید و این مساله رو با ما در میون گذاشتید. سوال فرمودید که با این که در گذشته نمازتون رو سر وقت می خوندید اما متاسفانه بعد از زایمان دوم کاهلی می کنید. طبعا این طور نیست که زایمان دوم عامل کاهلی شما بوده باشه، خیر. این قضیه یک پیشینه داشته که خیلی از چیزها ممکنه درش دخیل بوده، مثلا رفت و آمد با افراد بی نماز، وجود شبهاتی که احیانا در ذهن بوده و حل نشده، فضای مجازی و مشغولیات و.. با وجود این زمینه ها، اتفاقی مثل زایمان دوم صرفا یه عامل بوده که عوامل قبلی بروز و ظهور کنه و خودش رو نشون بده. و الا خیلی از خانمها هستندکه زایمان چهارم وپنجم هم می گذرونن اما باز هم روی روال می افتند. پس باید دنبال پیدا کردن دلیل و حل مساله باشید. مطمئن باشید که اگر انگیزه شما برای اهتمام به نماز بیشتر بشه وقتتون رو به راحتی می تونید مدیریت کنید. نماز در هر وعده بیش از 10 دقیقه وقت نمی گیره پس کسی نمی تونه عذری مثل وقت نداشتن رو مطرح کنه، ضمن اینکه همین 10 دقیقه هاست که آدم برای خودش بهشت ابدی و همیشگی برای خودش می سازه، پس به نظر شما صرف 10 دقیقه برای کسب کلید بهشت معقول و الزامی نیست؟ فقط کافی است کمی فکر کنید، آینده و سرنوشت رو ببیند و محدود در زمان حال نشید. اما لازمه مواردی در همین زمینه مطرح کنم: شما برای اینکه به یک رفتار  (مثل نماز) برسید، صرف شناخت و اعتقاد کفایت نمی کنه بلکه "باور" هم لازم هست شوق و انگیزه هم داشته باشید که همه اینها در قلب جا داره (نه در ذهن و عقیده شما). شما برای اینکه انگیزه تون رو برای نماز بالا ببرید باید باور کنید که شما به طور موقت به این دنیا اومدید تا ظرفیت بهشتی شدن در دنیای دیگر رو پیدا کنید. و خداوند بارها و بارها نشانه هایی برای این قضیه جلو چشمان شما گذاشته اما نسبت به اون غافل موندید. وقتی شما از نماز بهره ببرید، بهش وابسته می شید، همانطور که شما از غذا خوردن بهره می برید و لذت می برید، بهش وابسته شدید. شرط بهره مندی از نماز هم اینکه شما عاشق خدا بشید، نعمتهاش رو یادآور بشید، وقتی متوجه الطاف خدا شدید، دل و قلب شما برای تشکر و صحبت با خدا نرم میشه، منتهی این دستور رو نباید برای یکی دو روز داشته باشید بلکه رویه ثابت زندگی تون بشه که از وقتی که از خواب پا میشید، ریز ریز و تک و تک نعمتهای خدا رو یاداور بشید و شکر کنید، وقتی نفس می کشید، وقتی سالم هستید، وقتی قدرت تکلم دارید، وقتی محبت و عطوفت نسبت به شوهر و فرزندان دارید، و... همه اینها نعمتهای خداست که خدا بدون چشم داشت به شما بخشیده. زندگی با حال خوب و دوری از افسردگی، از همین راه حاصل میشه که متوجه باشید کسی هواتون رو داره، و باید قدرش رو شناخت. نعمتهایی که معمولا حواسمون نیست که اگر نداشتیم به چه فلاکتی می رسیدیم، و چقدر زندگی بر ما تلخ میشد. گاهی انگیزه ما با شناخت نسبت به حقیقت افزوده می شه، مثل اینکه عقل ما میگه وقتی قراره به دنیایی بری که لازمه یک زندگی سعادتمند اینه که از جنس معنویت نورانیت به همراه داشته باشی، وقتی لازمه بهشتی شدن اینه که نمازتو درست و زیبا بخونی، وقتی متوجه شدیم که آدم یک بار بیشتر در این دنیا زندگی نخواهیم کرد و تا ابد سر سفره نتیجه زندگی دنیایی خودمون هستیم، طبعا عقل ما ، ما رو وادار می کنه که نه تنها نماز بخونیم بلکه اون رو با حضور قلب ادا کنیم. یه بار هم انگیزه ما با احساس و عواطف برانگیخته میشه. مثلا امام علی علیه ‏السلام می فرماید: لَو يَعلَمُ المُصَلِّي ما يَغشاهُ‏مِن جَلالِ اللّه ما سَرَّهُ أن يَرفَعَ رَأسَهُ مِن سُجودِهِ.؛ اگر نمازگزار می‏دانست كه چه هاله ‏ای از جلالتِ خدا او را فرا می‏گیرد، دوست نداشت كه سر از سجده‏اش بر دارد. اگر شیطان رو دشمن خود بدانید، هر کسی دوست دارد دشمن خود را  سر به نیست کند. ببیند نماز شما چه بر سر دشمن شما می آورد: "هرگاه كسی به نماز ایستد، ابلیس از این كه می‏بیند رحمت خدا او را فرا گرفته است حسودانه به وی می‏نگرد". به نظر شما با اینکه شیطان دشمن ماست چرا خیلی ها در زمین او بازی می کنند و کاری می کنند که شیطان خواهان اون هستش؟ ما به این دنیا اومدیم که عاشق خدا بشیم تا خدا در اون دنیا ما رو در جایگاه عاشقان خودش قرار بده. اما متاسفانه ما از دین فقط تکلّفش رو می بینیم بخاطر همین انگیزه چندانی برای انجام عبادات نداریم. و چون شناخت کافی از خود وخدای خودمون نداریم بیشتر از همسالان و اطرافیان رنگ می گیریم که اونها هم اهل نماز و روزه نیستند و اتفاقا چه بسا اهل خوشی  هم هستند و هیچ اتفاقی براشون نمی افته غافل از اینکه ظاهر زندگی مردم با باطنشون ممکنه فرق زمین تا آسمون باشه، همین افراد در درون خودشون دچار افسردگی میشن، دچار پوچی میشن و نمی دونن توی این دنیا چندچندن. چون خدا ما آدما رو طوری آفریده که بدون یاد و محبت او نمی تونیم از زندگی واقعی بهره ببریم و به آرامش واقعی برسیم. باید در جمع و جامعه بود اما از آدماش رنگ نگرفت. بی نمازی مردم حتی اگر تمام کره زمین رو هم فرا بگیره دلیل بر درستی عملکرد مردم نیست. بهر حال هر انسانی در ظرف 70-80 عمر خود، مختار است هر گونه خواست عمل کند، اما بعد از جان کندن، دیگر اختیار از او سلب میشه و این عملکرد اوست که او رو به تعالی یا سرافگندگی خواهد کشاند. پس به نظر میاد باید فارغ از آدمای زمونه که نوعاً غافل اند و نمی دونن چه آینده ای در انتظار اونهاست، متفاوت از جو موجود جامعه از تمام نابسامانی و افسردگی ها و تنشهای روزگار به سمت خدا شتافت و باهاش یک آشتی جانانه کرد، و همیشه به خودمون گوشزد کنیم که فرصت بسیار کم و راه بسیار طولانی است و اصلا مجالی برای کم کاری مجدد نیست.  پیشنهاد میدم لینک زیر رو بخاطر سوال یکی از هموطنان که در همین زمینه سوال کردند ملاحظه بفرمایید و اگر باز هم سوال یا ابهامی در این زمینه داشتید با کمال میل منتظر پیام یا اظهار نظر شما خواهیم بود  http://btid.org/node/204179 بهترین ها رو برای شما آرزومندم