مطالب دوستان مهدی توحیدیان

با سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر محترم! همانطور که گفتید در بهشت برزخی روح انسان است و جسم مثالی، و در جسم مثالی نیز انسان از انواع لذت ها می تواند بهرمند شود، ولی نسبت به بهشت قیامتی بهره های محدودتر و متناسب با برزخ است. ولی اینکه علت نداشتن چه بوده است معلوم نیست؛ زیرا بسیاری از جزئیات هنوز برای ما معلوم نیست و در روایات و آیاتی که به دست ما رسیده نیز جزئیات به صراحت بیان نشده است.  کتاب هایی هم که در این زمینه نوشته می شود تا حدودی می تواند درست باشد؛ زیرا نوع تفکر، نوع رفتار و عقیده هر انسانی نیز در این گونه مسائل دخالت دارد. لذا نمی توان گفت که عالم برزخ دقیقا همانی است که در این گونه کتابها نوشته شده است، زیرا تنها جایی که می توان به آن اعتماد کرد قرآن کریم و روایات صحیح است که از منبع وحی و خدا به ما رسیده است. ولی به هر حال می تواند تا حدودی انسان را با عالم برزخ و قیامت آشنا کند.  برای مطالعه بیشتر به لینک زیر مراجعه کنید. https://btid.org/fa/news/17109

با سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر محترم! انسانی که در حال احتضار است، چون تقریبا از این دنیا کنده می شود، گویا چشمش باز شده و برخی از مسائل قیامت را به وضوح می بیند.[]سوره ق، آیه22.  نکته دیگر اینکه برخی از گذشتگان از دوستان و یا اقوام نیز برای بردن او می آیند؛ ولی این دلالت بر این ندارد که این شخص حتما بهشتی است و هیچ گناهی ندارد؛ هر چند اگر شیعه و اعتقاد خوبی داشته باشد در ضمن گناهانی نیز داشته باشد همین سختی ها و گرفتاری های دنیا و مریضی هایی که قبل از مرگ دارد باعث می شود که گناهان او بخشیده شود و کم گناهی می ماند که در قبر و برزخ بخواهد تسویه حساب شود. به همین جهت شیعیان امیر المومنین علیه السلام با روی خوش از او استقبال می کنند.  اما به هر حال استقبال کنندگان هیچ اطلاعی از گناهان او ندارد و این قضیه به خاطر شدت اتصال و علقه روحی بین این محتضر و استقبال کننده است. و هیچ ربطی به گناهان هر دو... یا به بهشتی بودن یا نبودن ندارد. انسانی که در حال احتضار از چیزهایی می بیند که اطرافیان نمی بینند.  امام خمینی رحمه الله، برای احتضار نشانه‌هایی برمی‌شمارد: ۱- مشاهده عالم غیب که برای محتضر رخ می دهد. ۲- مشاهده برخی درجات و درکات که حاصل مشاهده و درک آثار صور اعمال انسان است. ۳- ظهورولایت امامان معصوم هنگام احتضار محتضر. ۴- آگاهی محتضر به جدا شدن از امور مورد علاقه‌اش. از این‌رو محبت به دنیا و امور مربوط به آن از خطرهای بزرگ لحظه مرگ و احتضار است. ۵- معاینه: هنگام احتضار برای محتضر معاینه رخ می‌دهد و عالم غیب برای او مکتشف می‌شود و بعضی از حالات و اعمال خود را به روشنی می‌بینند. 

با سلام خدمت شما کاربر گرامی در پاسخ به سوال شما کاربر گرامی تذکر و یادآوری چند نکته لازم است: نکته اول: رنگ سبز از جمله رنگ هایی است که مورد تأیید اسلام بوده و سفارش های زیادی به آن شده است. چنان که در قرآن کریم یکی از پاداش های اهل بهشت را پوشیدن لباس های سبز می دانند: «یَلْبَسُونَ ثِیاباً خُضْراً مِنْ ‏‏سُنْدُسٍ وَ اِستَبْرَقٍ؛ لباس‌های سبز حریر و دیبا می پوشند.» به طور قطع این سفارش اسلام به رنگ سبز پیوندی عمیق در تأثیرگذاری آن بر روح و روان دارد چنان که امام صادق به این مطلب اشاره نموده و یکی از ابزارهای مهم برای غم زدایی و نشاط روحی را استفاده از رنگ سبز دانسته است. بر همین مبنا امامان معصوم علیه السلام از رنگ سبز زیاد در مناسبت های مختلف استفاده می کردند. البته نسبت به پوشش لباس سبز به تن امام حسن علیه السلام نیز قصه هایی نقل شده که ماهیت پوشش رنگ سبز را تا حدودی برای این امام همام مشخص می کند برای نمونه پیامبر در هنگام تولد آن امام به تن او لباس سبز نمود و فلسفه آن را مسموم شدن حضرت به زهر دانست و لباس قرمز را به تن امام حسین کرد و فلسفه آن را شهادت امام به خون خود دانست یا نمونه های دیگری شبیه به این داستان. نکته دوم: چنان که گزاره های تاریخی نشان می دهد لباس بنی هاشم و سادات علوی سبز بوده و غالبا از این رنگ استفاده می کردند و در طول تاریخ یکی از راه های تشخیص علویان همین پوشش سبز رنگ آنها بوده است. این سیره مستمره ای بوده که در تمام دوران تاریخ علویان از آن بهره می بردند و تا کنون نیز ادامه دارد. برهمین مبنا بود که در زمان عباسیان است که مامون برای عوام فریبی و پس از ولیعهدی امام رضا علیه السلام لباس سیاه رنگ را که نشانه بنی عباس بود کنار گذاشت و لباس سبز را که نشانه بنی هاشم بود به تن پوشاند.   نکته سوم: پس بیان این مقدمات، نسبت به سوال اصلی شما باید گفت: ما هیچ روایتی یا سیره ای مستمره نداریم که اهل بیت علیهم السلام به استفاده از رنگ سبز در تولد یا شهادت امام حسن مجتبی علیه السلام سفارش نموده باشند و یا رنگ غذاها و سفره و ظروف آن سبز باشد؛ این تنها یک روش ذوقی است که مورد استفاده برخی محبان اهل بیت قرار می گیرد. البته این شیوه برگزاری مراسمات با پارچه های سبز و غذاهای سبز رنگ و ... ریشه در یک فرهنگ چندین قرن دارد که مردم به سبب ارادت به اهل بیت و علاقه قلبی به ایشان و برای کارگشایی از مشکلات خود به امام حسن(علیه السلام) و دیگر ائمه متوسل شده و این حالت خود را در قالب دادن نذورات به منصه ظهور می رسانند. به طور قطع هدف از برگزاری این سفره‌ها فقط حالت معنوی، روحانی و توسل به ائمه اطهار است و هیچ بدعتی در آن وجود ندارد. در استفتائی که از دفتر آیت الله صافی نیز انجام گرفته در انتخاب رنگ سبز برای سفرهای نذری فرمودند: «اختيار انتخاب رنگ با برگزار كننده مجلس است گاه رنگ سبز را انتخاب مي نمايند به اين جهت كه رنگي ممدوح و قرآني و شعار علويين و سادات است.» (منبع: استفتائات مكتوب دفتر آيت الله صافي گلپايگاني)

با عرض سلام و خسته نباشید تاريخ بشر گواهي مي دهد كه هميشه، وقتي كه يک دين اعم از دين آسماني و غير آسماني ظهور كرده است، پيروان آن به علل و عوامل مختلف اجتماعي، رواني و اخلاقي باعث انشعاب و تفرقه در دين گرديده و موجب ايجاد فرقه ها و مذاهب مختلف شده اند. دين اسلام به دليل اينكه يک دين الهی و مبتنی بر حقيقت و نيازهای مادی و معنوی بشر و همسو با فطرت ثابت انسان می باشد، هيچ گونه تغيير و تبديلي در حقيقت آن از طرف هيچ كس امكان پذير نمی باشد. بنابراين با انشعاب و ايجاد فرقه های متعدد خود دين منشعب نگرديده بلكه اين مسلمانان هستند كه راه های مختلفی را در پيش گرفته و هر كسی راه خود را دين اسلام تلقی نموده و آن را حق پنداشته است. اين مسلم است كه خدای متعال دين كاملی را با رسالت خاتم الانبياء ـ صلي الله عليه و آله ـ برای بشر نعمت بزرگی قرار داده است. در اين راستا يكی از برنامه های مهم رسمی و الهی پيامبر خدا ـ صلي الله عليه و آله ـ بيان و تثبيت نعمت امامت و خلافت بعد از خودش بود و تلاش ممتدی را براي اين امر مهم در زمان ها و مكان هاي متعددی نمودند. روايات و حوادث تاريخی متعددی از آن جمله حديث ثقلين، حديث منزلت، حديث و واقعة تاريخي غدير، حديث قلم و دوات و... دلايل قطعی بر اين مطلب می باشند. عده محدودی از اصحاب بر اساس آيات قرآن كريم، هم سخنان و سفارشات رسول خدا ـ صلي الله عليه و آله ـ را وحي الهی دانسته و هم معتقد به وجوب پيروی از آن حضرت بودند، لذا از سخنان و دستورات آن حضرت در مسئله امامت پيروی نمودند و بر اصل اسلام باقی ماندند و اين روايات را سرلوحه هدايت خودشان قرار داده و بعد از پيامبر ـ صلي الله عليه و آله ـ اعتقاد به امامت امام علی ـ عليه السلام ـ و ساير اهل بيت ـ عليهم السلام ـ را در حوزه دينی خودشان حفظ نمودند. اين دسته از مسلمين توسط خود پيامبر ـ صلي الله عليه و آله ـ شيعه ناميده شدند و بعد از رحلت آن حضرت بر همين نام تا امروز باقي ماندند. اما عده ای از صحابه حالا به هر علتي از اين اصل انحراف نموده و به دستورات پيامبر خدا ـ صلي الله عليه و آله ـ اعتنا نكرده و در روز وفات حضرت پيامبر ـ صلي الله عليه و آله ـ در حاليكه علی ـ عليه السلام ـ با ساير بنی هاشم مشغول كفن و دفن بودند، خودسرانه با توجه به اينكه قبلاً هم با رسول خدا ـ صلي الله عليه و آله ـ در مسئلة امامت و خلافت به مشاجره پرداخته بود شورايی را تشكيل داده و بعد از جدال و منازعات شديد بين مهاجرين و انصار، مهاجرين موفق مي شوند كه ابوبكر را به دستور عمر به عنوان خليفه تعيين كنند. بدين گونه زمام حكومت و امور سياسی و نظامی امت اسلامی را قبضه نمايند. و بعد از آن با شگردها و روش های مختلف برای ابوبكر بيعت گرفتند. اين دسته از مسلمين در ابتداء عنوان خاصی نداشتند بلكه به عنوان طرفداران عمر و ابوبكر معروف بودند و بنابر قول ابوحاتم رازی بعد از كشته شدن عثمان در زمان معاويه و بعد از آن به «عثمانيه» ناميده مي شدند و شيعيان علي ـ عليه السلام ـ در اين زمان به نام علويه معروف بودند تا اينكه در زمان عباسيان نام علويه و عثمانيه نسخ گرديدند و علويه بنام پيشين خود يعنی شيعه برگشتند و بر ديگران اسم اهل سنت گذاشته شد و اين اسم تا امروز ادامه دارد. برای مطالعه بیشتر به لینک زیر مراجعه فرمایید: https://btid.org/fa/news/111294