مطالب دوستان مهدی توحیدیان

با عرض سلام و خسته نباشید. ممنون از تشکر و قدر دانی شما قرآن کریم از این افراد فقط نام برده است و اشاره‌ای به جزئیات نکرده است؛ ازاین‌رو به روایات رجوع می‌کنیم و در ابتدا به بیان ویژگی‌های اصحاب الرأس می‌پردازیم. در دو سوره از این گروه نام برده شده است: سوره فرقان، 38؛ سوره ق، 12. در روایات این گروه به اقوام بت‌پرستی که پیامبران خود را می‌کشتند، معروف هستند. آن‌ها درختی را می‌پرستیدند و خداوند برای هدایت آن‌ها چند پیامبر فرستاد که همه آن‌ها را به شهادت رساندند و در آخر خداوند آن‌ها را با طوفان و آتش عذاب کرد. روایت مفصلی از امیرالمؤمنین در این زمینه نقل شده است. برای مطالعه بیشتر می‌توانید به آدرس زیر مراجعه کنید:  ترجمه کتاب عیون اخبار الرضا، شیخ صدوق، ترجمه علی‌اکبر غفاری، نشر صدوق، ج1، ص419. «أَصْحابُ الْأَیْکَةِ» نیز 4 بار در سوره شعرا آیه 106 تا آیه 142 نقل آمده است. پیامبر این گروه حضرت شعیب بود. این گروه در مکان آبادی که جنگل‌های فراوانی داشت زندگی می‌کردند و خداوند حضرت شعیب را برای هدایت آن‌ها فرستاد، اما آن‌ها او را تکذیب کردند و در نهایت خداوند آن‌ها را با آتش و صاعقه عذاب نمود. آیت‌الله مکارم در تفسیر نمونه، ج11، ص120 به شرح ویژگی این افراد پرداخته است. سپاس فراوان از ارتباط شما با این مرکز

با سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر محترم در مورد توبه باید به چند نکته اشاره می‌شود:  یک. آنقدر خدا مهربان است که هر کسی و با هر مقدار گناه، توبه کند و به راستی به درگاه الهی باز گردد، خداوند او را می‌بخشد؛ بلکه گاه تمام گناهانش را به حسنه و ثواب تبدیل می‌کند.[زمر: 53و فرقان: 70] دو. توبه باید حقیقی باشد، نه از روی اکراه و اضطرار؛ بنابراین اگر کسی توبه کند از روی اجبار، اکراه و اضطرار، چنین توبه‌ای فائده به حالش ندارد. می‌توان گفت که توبه فرعون، نیز از این مقوله بود؛ زیرا از روی اختیار نبوده است. سه. قرآن کریم می‌فرماید: «یوْمَ یأْتِی بَعْضُ ءَایتِ رَبِّک لاَ ینفَعُ نَفْسًا إِیمَنُهَا لَمْ تَکنْ ءَامَنَتْ مِن قَبْلُ أَوْ کسَبَتْ فِی إِیمَنِهَا خَیرًا»؛[انعام: 158] «آن روز که بعضی از آیات پروردگارت تحقّق پذیرد، ایمان‌آوردن افرادی که قبلاً ایمان نیاورده‌اند، یا در ایمانشان عمل نیکی انجام نداده‌اند، سودی به حالشان نخواهد داشت» و فرعون نیز زمانی اقرار به توبه و یگانگی خداوند داشت که کار از کار گذشته بود و دیگر جای توبه و بازگشت نیست. چهار. روایتی دیگر علت پذیرفته نشدن توبه فرعون را استغاثه به حضرت موسی دانسته است؛ یعنی باز فرعون از حضرت موسی علیه‌السلام کمک خواست، آن هم نه به عنوان پیامبر؛ بلکه به عنوان یک انسان، درست مانند تمام انسان‌های دیگر که هنگام گرفتاری از دیگری کمک می‌خواهد. فرعون از موسی علیه‌السلام کمک خواست، مستقل از خدا، پس معلوم می‌شود که هنوز خداوند را قبول نکرده است و از خداوند طلب توبه و بازگشت نداشته است؛ بر همین اساس خداوند وحی فرستاد که اگر فرعون یک مرتبه مرا صدا کرده بود، کمکش می‌کردم.[عیون أخبارالرضا علیه‌السلام، ج۲، ص۷۷] بنابراین کمک خواستن از غیرخدا دو حالت دارد: یک. کمک خواستن از مخلوق، به عنوان مستقل و جدای از کمک خداوند، این همان کاری است که فرعون انجام داده است و معلوم است. دو. کمک خواستن از مخلوق، به عنوان اینکه این مخلوقات وابسته به خدا هستند و در دل خود امید به خدا دارد؛ ولی کمک را از این شخص می‌خواهد به این معنی که خدا تفضل کند و این شخص را واسطه نجات من قرار دهد. این همانی است که خداوند انتظار داشته است. موفق باشید. 

با سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر محترم  سنت به معنای روش، سیره و راه منظم آمده است؛ بنابراین سنت الهی یعنی مجموعه قوانین و اصول ثابت و منظمی که بر جامعه و تاريخ حاکم است؛ بر همین اساس فرمود: «فَلَن تَجِدَ لِسُنَّتِ اللَّهِ تَبْدِيلًا وَلَن تَجِدَ لِسُنَّتِ اللَّهِ تَحْوِيلًا»؛[فاطر: 43] «سنت خدا هرگز مبدل نخواهد شد و تغيير نمي‌پذيرد». این سنت‌ها، تغییر ناپذیر بوده و دارای مصادیق مختلفی می‌شود: یک. سنت مهلت دادن به انسان برای جبران گذشته؛ دو. سنت حاکمیت صالحان و با تقوایان بر جهان؛ سه. سنت تسلط ظالمان بر ظالمان؛ چهار. سنت اعطای حیات طبیه؛ پنج. سنت آزمایش؛ شش. سنت آسان‌گیری و... . نکته مهم اینکه درست است که سنت الهی تغییر ناپذیر است؛ ولی هرگز خداوند اراده و اختیار را از انسان سلب نمی‌کند؛ زیرا یکی از سنت‌های الهی بر این است که بر اساس نوع انتخاب و اختیار انسان، به او توفیق داده و به او کمک می‌کند؛ زیرا خداوند هرگز بین انسان‌ها تبعیض نمی‌گذارد؛ ولی بر اساس تفاوت‌هایی که انسان‌ها (با نوع انتخاب‌ها و رفتارهایش) برای خودشان ایجاد کرده‌اند، با آن‌ها روبرو می‌شود.    برای مطالعه بیشتر به لینک زیر مراجعه کنید. https://btid.org/fa/news/54222 جواب قسمت دوم سؤال كلمه «شيطان» از ماده «شطن» به معنای «خبيث و پست» است و به هر موجود سركش و متمرّدی شیطان گفته می‌شود؛ بنابراین گاهی به انسان‌های متمرد و سرکش نیز شیطان اطلاق می‌شود.[انعام: 112]  حتی در برخی از روایات بر میکروب‌ها و کثافت‌ها نیز شیطان اطلاق شده است. به طور کلی شيطان به موجود موذى و مضر گفته مى‌شود، موجودى كه از راه راست بركنار بوده و درصدد آزار ديگران است؛ موجودى كه سعى مى‌كند ايجاد دودستگى نمايد و اختلاف و فساد به راه بياندازد.[مائده: 91] کلمه «ابليس» نام آن شيطاني است كه باعث شد، حضرت آدم علیه‌السلام از بهشت رانده شود و هم‌اكنون با لشكر و جنود خود در كمين آدميان است.[شعراء: 95] ازآنجاکه خداوند هیچ چیزی را بدون حکمت، خلق نکرده است؛ آفرینش شیطان و ابلیس نیز حکمت‌هایی دارد. برای مطالعه بیشتر به لینک زیر مراجعه کنید. https://btid.org/fa/news/190365

با سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر محترم احترام به مقدسات دیگران، یکی از آموزه‌های دین اسلام است: «وَ لا تَسُبُّوا الَّذينَ يَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ فَيَسُبُّوا اللَّهَ عَدْواً بِغَيْرِ عِلْم»‏؛[انعام: 108] «(به معبود) كسانى كه غير خدا را مى‏‌خوانند دشنام ندهيد، مبادا آنها (نيز) از روى (ظلم و) جهل، خدا را دشنام دهند!».  در این آیه و سؤال باید به چند نکته دقت داشت:  یک. موضوع این آیه ناسزا نگفتن زبانی، به مقدسات دیگران است. این مسئله  یکی از قوانین و اصول اساسی دین اسلام است که در قرآن کریم به آن تصریح شده است؛ پس تصریح و روایات ذیل آن، مربوط به ناسزا و فحش دادن است و هرگونه توهین را شامل نمی‌شود.  هرچند برخی این آیه و مضمون برخی از روایات را مطلق دانسته‌اند و گفته‌اند هرگونه ناسزا و توهینی را در بر می‌گیرد. دو. بر فرض که همه انواع توهین را نیز شامل شود؛ خود آیات قرآن آن را تخصیص زده است؛ یعنی مواردی وجود دارد که در قرآن کریم، گروهی را لعن کرده است و نگفته که شما دشمنان و مقدسات آنها را لعن نکنید، تا آنها هم شما و... را لعن نکنند.  سه. قرآن کریم در سوره توبه آیه ۱۲۰ مى‌فرماید: «…ولایَطَؤنَ مَوطئا یغیظُ الکفارَ... الا کُتب لَهم به عمل صالحٌ»؛ «مسلمانان هیچ قدمى که کفار را خشمگین کند بر ندارند... جز آن که در مقابل آن، عمل صالحى در نامه اعمالشان نوشته شود»؛ آری گاهی لعن و نفرین، گاهی آتش زدن پرچم اسرائیل آنها را عصبانی می‌کند. چهار. گاهی برای اعتراض به نسل‌کشی و جنایت‌هایی که اسرائیل به بار آورده است، پرچم آن‌ها به آتش کشیده می‌شود تا مردم جهان از این امر آگاهی پیدا کنند، پس در اینجا «توهین» نیست؛ بلکه یکی از رساترین راه‌ها برای اعتراض و آگاه کردن مردم دنیاست.  پنج. زمانی که با ادله و استدلال‌های مختلف، حجت بر دشمنان تمام شده باشد و هنوز لجاجت در پذیرش دارند و حتی دست از جنایت‌کاری و نسل‌کشی خود بر نمی‌دارند، در اینجا به عنوان اعتراض ابراهیم‌وار باید کاری کرد که نگاه‌ها را به طرف نسل‌کشی آن‌ها برگردانند؛ همانطور حضرت ابراهیم علیه‌السلام، بعد از استدلال و برهان، اقدام به شکستن بت‌ها کرد.[انبیاء: 57] شش. اسرائیل دشمنی است که خود را برتر از دیگران می‌داند و هر ملتی غیر از خود را همچون گوسفندانی می‌داند و این اعتقاد اوست؛ یعنی برای هیچ شخصی و هیچ ملتی، ارزش قائل نیست؛ بنابراین اینان برای دیگران احترام قائل نیستند چه برسد به پرچم! به عبارتی ما چه برای آنان احترام قائل باشیم و چه نباشیم، نژادپرستان صیهونیست برای ما احترامی قائل نیستند و تا حدی که بتوانند به ما بی احترامی می‌کنند. هفت. آتش زدن پرچم اسرائیل توهین به یهودیان ساکن فلسطین نیست، همچنان که رهبران نظام بارها اعلام کرده‌اند که ما با یهودیان، دشمن نیستیم؛ بلکه این نوع اعتراض، نشانه خشم علیه سیاست‌هاى رژیمی جعلی و خودساخته و سیاست‌های استکبارى و ظالمانه آنهاست و این پرچم به عنوان نماد و سمبل نظامى مستکبر، زورگو و قاتلان زنان و کودکان فلسطین است که مورد نفرت همه ملل ستمدیده است.  هشت. در نهایت باید بدانید که اموری همچون آتش زدن پرچم، اختصاصی به کشور ما ندارد و در تمام دنیا به عنوان امری جهت مبارزه و اعتراض شناخته می‌شود. شما می‌بینید که در اعتراضات کنونی مردم آمریکا و یا فرانسه، معترضان پرچم کشورشان را آتش می‌زنند و بدین ترتیب اعتراض خود به سیاست‌های کشور را فریاد می‌زنند. به‌طور کلی زمانی که خود کفار برای مقدساتشان احترام قائل نیستند و حتی باور به آن نیز ندارند، از طرف اهل ایمان نیز، توهین محسوب نمی‌شود.  آری! در دین مقدس اسلام و در قرآن کریم و روایات، احترام به مقدسات دیگران سفارش شده است؛ ولی مواردی نیز استثنا شده است و بی‌تردید با توجه به برخی موارد فوق، پرچم اسرائیل از هیچ احترامی برخوردار نیست.  موفق باشید.