مطالب دوستان نیک رو

با عرض سلام و ادب خدمت شما خودکشی مصداق کشتن انساني است که جانش محترم است . کسي حق کشتن انسان محترم را ندارد، حتي اگر اين کس خودش باشد. خداوند مالک تمام جهان و ازجمله جان انسان‌ها است، پس نمی‌توان بدون اجازه مالک يا رضايت او کاری انجام داد. قرآن نسبت به قتل و کشتن خود، تهديد شديد کرده و وعده عذاب جهنم داده است : «وَلَا تَقْتُلُوا أَنْفُسَكُمْ ۚ إِنَّ اللَّهَ كَانَ بِكُمْ رَحِيمًا وَمَنْ يَفْعَلْ ذَٰلِكَ عُدْوَانًا وَظُلْمًا فَسَوْفَ نُصْلِيهِ نَارًا»؛ «و خودکشی نکنید که خداوند نسبت به شما مهربان است و هر كس از روى تجاوز و ستم چنين كند، به زودى وى را در آتشى درآوريم». [نساء: 29 و 30] در روايات پيامبر و اهل‌بيت استفاده از آب برای وضو را در جاي که آب کم و خوف هلاک از تشنگی باشد يا در جايی که برای بدن ضرر داشته باشد يا حمله به تنهايي به دشمن که به کشته شدن می‌انجامد و اثری بر آن مترتب نمی‌شود، به استناد همین آيه نهی کرده‌اند.[مستدرک الوسائل،ج2،ص548؛وسايل الشيعه،ج29،ص24؛تفسير عياشي،ج1،ص236.] بنابراين، خودکشی از گناهان کبيره‌ای است که برای آن وعده عذاب شديد داده شده و مومن حق ندارد خود را بکشد يا به کشتن بدهد. علاوه بر آن که خودکشی حرام است، اين عمل از گناهان کبيره ديگری هم در فرد خودکشی کننده خبر می‌دهد که آنان نيز از بزرگ‌ترين گناهان کبيره هستند. فرد با خودکشي اعلام می‌کند که به تقديرهای خدا راضی نيست و خدا را در تقدير عادل نمی‌داند و از گشايش خداوندی نيز نااميد است. اينان هر کدام از گناهان کبيره هستند. اما ممکن است فرد در اثر خشم شديد يا حمله عصبی يا ترس ناگهانی و... دست به خودکشی بزند، ولی به سرعت پشيمان شود، ولی ديگر کار از کار گذشته و عنان کنترل از دست خارج شده باشد و او بميرد. در اين جا اولا واقعا فرد قصد خودکشی نداشته، بلکه جاهلانه و خارج از اختيار و انتخاب مرتکب عملی شده؛ ثانيا از آن هم پشيمان شده و توبه کرده، چنين فردي چه بسا به خواست خدا آمرزيده شده از دنيا رفته باشد و در آخرت مورد مواخذه قرار نگرفته و به خواست خدا از رحمت بيکران خدا بهره‌مند شود. حتی گاهی با اختیار هم بوده؛ ولی از روی عدوان و ظلم که در آیه به آن تأکید شده، نبوده است. در این صورت هم ممکن است شخص پس‌از رنج فراوان در برزخ، آخر کار نجات پیدا کند. بنابراين اگر شخصی از روی اختيار و با وجود آگاهی و توجه و از روی ظلم و دشمنی اقدام به خودكشی كند، مرتكب گناه كبيره شده است و برزخ و آخرت خوبی در انتظارش نخواهد بود. اگر در اثر خشم يا حمله عصبي يا موارد ديگری كه اختيار را از انسان سلب می‌كند، اقدام به اين كار كرده باشد، اميد است كه مورد مغفرت خدای متعال قرار بگيرد و از اين جهت مورد مؤاخذه قرار نخواهد گرفت. حال اگر گناهان ديگری داشته باشد، حسابش جدا است. به مقتضای گناهانش در صورت توبه نكردن يا توبه كردن حالات مختلفی می‌تواند در برزخ داشته باشد. ما هم موظفيم از کساني که دشمني آنان با خدا قطعی است ،بيزاری بجوييم، ولی دشمنی خودکشی کننده با خدا، قطعی نيست. چه بسا توبه او قبول شده و در حالی که بخشیده شده، از دنيا رفته باشد و يا خودكشی او از روی اختيار نباشد. بنابراين، حق داريم برای آنان طلب رحمت کنيم و برایشان خيرات بفرستيم.

با عرض سلام و ادب خدمت شما در ابتدا به‌عنوان مقدمه‌ی پاسخ، نظر شما را به روایتی از رسول خدا جلب می‌کنیم:  حضرت فرمودند: «القلب ثلاثة أنواع: قلب مشغول بالدنيا، و قلب مشغول بالعقبى، و قلب مشغول بالمولى؛ أمّا القلب المشغول بالدنيا فله الشدّة و البلاء، و أمّا القلب المشغول بالعقبى فله الدرجات العلى، و أمّا القلب المشغول بالمولى فله الدّنيا و العقبى و المولى»؛  ترجمه:  قلب‌ها سه نوعند:  1- قلبی که مشغول و وابسته به دنیا است؛ 2- قلبی که مشغول به نعمت‌های اخروی است؛ 3- قلبی که وابسته به مولا است.  اما آن قلبی که سرگرم و وابسته به دنیا است،‌ همیشه دچار سختی و گرفتاری است.  و آن قلبی که وابسته به نعمت‌های اخروی است، ‌به درجات و مراتب بالایی می‌رسد. [یعنی از نعمت‌های بهشتی بهرمند می‌شود). و قلبی که دل‏بسته به مولا (خدا) است، هم دنیا دارد، ‌هم آخرت را دارد و هم خدا را دارد. [تحریر مواعظ العددیه، ص245] از روایت مذکور دو چیز استفاده می‌شود: 1. هر کس در دنیا فقط به دنبال خدا بوده و کارهایش را فقط برای خدا انجام می‌داده و نه برای فرار از آتش یا رسیدن به نعمت‌های بهشتی، در آخرت نیز خدا را خواهد داشت و از لذت انس با خدا و رضوان الهی بهرمند می‌شود. 2. مانوس بودن با خدا و بهره بردن از لذت انس او، منافاتی با استفاده از نعمت‌های بهشتی ندارد؛ کما اینکه اولیاء الهی ضمن انس با خدا، از نعمت‌ها و لذت‌های دنیوی نیز بهرمند می‌شوند و البته در همان حال استفاده از لذاید دنیوی، با خدای خویش نیز مانوس بوده و او را در نظر دارند. قرآن کریم در وصف این اشخاص می‌فرماید: «الَّذِينَ هُمْ عَلَىٰ صَلَاتِهِمْ دَائِمُونَ»؛ «آنان که بر نمازشان دائم هستند». [معارج: 23]  این شعر بابا طاهر هم در وصف این اشخاص است:    خوشا آنانکه الله یارشان بی     بحمد و قل هو الله کارشان بی        خوشا آنانکه دایم در نمازند   بهشت جاودان بازارشان بی    تجلی این نماز دائمی (ذکر همیشگی خداوند) در آخرت این است که دائما در محضر پروردگار بوده و از انس با او لذت می‌برند و البته از نعمت‌های بهشتی نیز بهره‌مند می‌شوند. شما اگر چنین مقامی را می‌خواهید، هم باید برای رسیدن به آن دعا کنید و هم در دنیا سعی کنید که به این صورت زندگی کرده و خود را دائماً در محضر خداوند ببینید. دعا اگرچه شاه کلید رسیدن به خواسته‌هاست؛ ولی به تنهایی در طی مسیر کفایت نمی‌کند و البته حتماً باید باشد و الا انسان بدون آن به مراتب عالیه دست نمی‌یابد. امام صادق علیه‌السلام به میسر فرمودند: « يَا مُيَسِّرُ ادْعُ وَ لَا تَقُلْ إِنَّ الْأَمْرَ قَدْ فُرِغَ مِنْهُ إِنَّ عِنْدَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ مَنْزِلَةً لَا تُنَالُ إِلَّا بِمَسْأَلَةٍ وَ لَوْ أَنَّ عَبْداً سَدَّ فَاهُ وَ لَمْ يَسْأَل لَمْ يُعْطَ شَيْئاً فَسَلْ تُعْطَ يَا مُيَسِّرُ إِنَّهُ لَيْسَ مِنْ بَابٍ يُقْرَعُ إِلَّا يُوشِكُ أَنْ يُفْتَحَ لِصَاحِبِه‏‏»؛ « اى ميسر دعا كن و مگو كه كار گذشته است و آنچه مقدر شده همان شود (و دعا اثرى ندارد)، همانا نزد خداى عز و جل منزلت و مقامى است كه بدان نتوان رسيد جز به درخواست و مسألت، و اگر بنده‌‏اى دهان خود را ببندد و درخواست نكند، چيزى به او داده نمی‌شود، پس درخواست كن تا به تو داده شود، اى ميسر هيچ درى نيست كه كوبيده شود، جز اينكه اميد آن می‌رود كه به روى كوبنده باز شود». [کافی، دار الکتب الاسلامیه، ج2، ص466] شما در دعای خود از خدا بخواهید: خدایا بالاترین مقامی که به مقربین درگاهت عطا می‌کنی، به من نیز عطا کن. این را اگر مکرراً از خدا بخواهید و در جهت آن تلاش لازم را نیز انجام دهید، خداوند حتماً به شما عطا خواهد کرد.

با عرض سلام و ادب خدمت شما در حدیثی در کتاب شریف کافی از امام باقر علیه‌السلام نقل شده که فرموده‌اند: «لَوْ أَنَّ رَجُلًا أَحَبَّ رَجُلًا لِلَّهِ لَأَثَابَهُ اللَّهُ عَلَى حُبِّهِ إِيَّاهُ وَ إِنْ كَانَ الْمَحْبُوبُ فِي عِلْمِ اللَّهِ مِنْ أَهْلِ النَّارِ وَ لَوْ أَنَّ رَجُلًا أَبْغَضَ رَجُلًا لِلَّهِ لَأَثَابَهُ اللَّهُ عَلَى بُغْضِهِ إِيَّاهُ وَ إِنْ كَانَ الْمُبْغَضُ فِي عِلْمِ اللَّهِ مِنْ أَهْلِ الْجَنَّة»؛ «اگر مردى، مردى را براى خدا دوست بدارد، خدا براى دوستيش به او ثواب می‌دهد، اگرچه آنكه را دوست داشته در علم خدا اهل دوزخ باشد و اگر مردى مردى را براى خدا دشمن بدارد، خدا براى دشمنيش به او ثواب می‌دهد، اگر چه آنكه را دشمن داشته در علم خدا اهل بهشت باشد». [کافی، اسلامیه، ج2، ص127] بر اساس این حدیث شریف، اگر واقعاً یک داعشی، شیعیان را برای خدا دشمن بدارد و برای رضای خدا به دشمنی علیه ایشان بپردازد، در نزد خدا ماجور است. البته مساله‌ای که وجود دارد این است که در بسیاری از مواقع، این بُغض ناشی از تعصبات و عدم به کار اندازی فکر و اندیشه است و شخص پس‌از کج‌روی بسیار در طول زندگی به اینجا رسیده که دست به چنین جنایتی می‌زند. به فرموده قرآن کریم، گاهی فرد به جهت اصرار بر مسیر غلط و تبعیت از هوای نفس و شیطان و دوری از یاد خدا، به جایی می‌رسد که تصور می‌کند راه غلطی را که پیش گرفته، عین هدایت است. بدیهی است که چنین شخصی و لو اینکه به گمان خودش در حال حرکت در راه راست است؛ ولی درواقع گرفتار شیطان شده و افسارش را به دست شیطان داده است.  قرآن کریم می‌فرماید: «وَمَنْ يَعْشُ عَنْ ذِكْرِ الرَّحْمَٰنِ نُقَيِّضْ لَهُ شَيْطَانًا فَهُوَ لَهُ قَرِينٌ وَإِنَّهُمْ لَيَصُدُّونَهُمْ عَنِ السَّبِيلِ وَيَحْسَبُونَ أَنَّهُمْ مُهْتَدُونَ»؛ «هر كس كه از ياد خداى رحمان روى گرداند، شيطانى بر او مى‌گماريم كه همواره همراهش باشد و آنها [= شیاطین‌] این گروه را از راه خدا بازمی‌دارند، در حالی که گمان می‌کنند هدایت‌یافتگان حقیقی آنها هستند!». [زخرف: 36 و 37]. این افراد اگرچه در ادامه کار به‌واسطه تسلط شیاطین بر افکارشان، فکر می‌کنند که حق با آنهاست و در مسیر حق هستند؛ ولی چون از ابتدا خودشان اسباب این گمراهی را فراهم کرده‌اند، در آخرت معذور نیستند. اگر نگوییم تمام داعشی‌ها از این افراد هستند، باید بگوییم که بسیاری از آنها از زمره ایشانند. کشتن افراد بی‌گناه بسیار، کار راحتی نیست که هر کسی موفق به انجام آن شود. چه بسا فردی باید در شقاوت فرو رفته باشد که توانایی انجام چنین کاری را ولو با اغوای دیگران داشته باشد. او اگرچه در زمان انجام آن کار چه بسا تصور می‌کرده که کار صحیحی انجام می‌دهد؛ ولی خودش زمینه این گمراهی را فراهم کرده است.

با عرض سلام و ادب خدمت شما ممنون از اینکه سؤالتان را با این مجموعه در میان گذاشتید. خداشناسی در واقع جنبه‌های گوناگونی دارد که می‌توان به آن پرداخت. یکی از ابعاد خداشناسی، اصل اثبات وجود خدا و اوصاف الهی است. جنبه دیگر آن، توضیح اوصاف خداست. جنبه دیگر آن نحوه ارتباط خدا با مخلوقات است. از آنجاکه حضرت‌عالی جنبه خاصی را مشخص نکرده‌اید، درباره اوصاف خداوند و ارتباط خدا با بندگانش مختصر عرایضی را خدمتتان عرض می‌کنیم. از جمله اوصاف خداوند رحمت اوست. امیرالمؤمنین علیه‌السلام فرمودند: خداوند نسبت به بندگانش رحیم است و از مصادیق رحمتش این است که صد رحمت [برای بندگانش] خلق کرده. [از میان این مقدار رحمت خود] تنها یکی از آنها را در دنیا قرارداده و به واسطه همین یک رحمت است که مردم نسبت به هم دلسوزی می‌کنند و مادر فرزندش را دوست دارد و ... . آنگاه فرمودند: وقتی روز قیامت می‌شود، خداوند این یک رحمت را در کنار آن 99 رحمت دیگر قرار داده و به بندگانش ترحم می‌کند. [تفسیر امام حسن عسکری علیه‌السلام، ج1، ص37] در حدیث دیگری از امام صادق علیه‌السلام نقل شده که فرمودند: خداوند در روز قیامت آنقدر به بندگانش لطف می‌کند که حتی ابلیس هم در رحمت خدا طمع می‌نماید. [بحارالانوار، ج7، ص287] یکی دیگر از اوصاف الهی حکمت اوست. تمام کارهای خدا از روی حکمت است ولو اینکه ما از حکمت کارهای خداوند اطلاع نداشته باشیم. همه چیز در عالم بر اساس تقدیرات حکیمانه الهی پیش می‌رود و خداوند نسبت به تمام بندگانش خیرخواه است؛ اگرچه آنها در بسیاری از مواقع متوجه این موضوع نباشند و یا حتی بعداً هم متوجه آن نشوند. راننده‌ای که سرپرستار یک بخش از بیمارستان هم بود و در ساعات بی‌کاری در اسنپ کار می‌کرد، نقل می‌کرد: يه مسافري بود هم سن و سال خودم ، حدودا ۴۰ساله. خيلي عصباني بود.  وقتي داخل ماشين نشست، بدون اينکه جواب سلام منو بده گفت: چرا آنقدر همکاراتون بی‌فکر هستند.  از شدت عصبانيت چشماش گشاد و قرمز شده بود. گفتم چطور شده، مسافر گفت: ۸ بار درخواست دادم و راننده‌ها گفتن يک دقيقه ديگر مي‌رسند و بعد لغو کردند. من بهش گفتم حتما حکمتي داشته و خودت رو ناراحت نکن. اين جمله بيشتر عصبانيش کرد و گفت حکمت کيلو چنده و اين چيزا چيه کردن تو مختون و با گوشيش تماس گرفت. مدام پشت گوشي دعوا می‌کرد و حرص می‌خورد.(بازاري بود و کلي ضرر کرده بود). حين صحبت با تلفن ايست قلبي کرد و من زدم بغل و کنار خيابون خوابوندمش و احياش کردم. سن خطرناکي هست و معمولا همه تو اين سن با این اتفاق، فوت می‌کنند؛ چون تا به بيمارستان يا اورژانس برسن طول می‌کشه. من سر پرستار بخش مغز و اعصاب بيمارستان ..... هستم و مسافر نمی‌دونست. الحمدلله خطر برطرف شد و بردمش بيمارستان کرايه هم که هيچی!!! دو هفته بعد براي تشکر با من تماس گرفت و خواست حضوري بياد پيشم. من اون موقع شيفت بودم و بيمارستان بودم. تازه اون موقع فهميد که من سرپرستار بخشم. اومد و تشکر کرد و کرايه رو همراه يه کتاب کادو شده به من داد. گفتم ديدی حکمتی داشته؟ خدا خواسته اون ۸ همکار لغو کنن که سوار ماشين من بشی و نميری. تو فکر رفت و لبخند زد. من اون موقع به شدت ۴ ميليون تومن پول لازم داشتم و هيچ کسی نبود به من قرض بده. رفتم خونه و کادو مسافر رو باز کردم. تو صفحه اول کتاب يک سکه تمام چسبونده بود! حکمت خدا دو طرفه بود.هم اون مسافر زنده موند و من هم سکه رو ۴ميليون و چهارصد هزار تومن فروختم و مشکلم حل شد. هميشه بدشانسي، بد شانسي نيست.[B2n.ir/s59491] ما از آينده و حکمت خدا خبر نداريم، حکمت بسیاری از اتفاقات زندگی ما در آخرت و پس‌از مرگ روشن می‌شود، ما باید به خدا اعتماد کنیم. یکی دیگر از اصاف خدا نامحدود بودن و عدم احتیاج اوست. ما باید بدانیم خدا به عبادت، نماز و اعمال صالح ما احتیاجی ندارد و اعمال بد ما هیچ ضرری به او نمی‌زند. علت توصیه خدا به اعمال صالح، این است که این کارها برای خود ما خوب است و علت نهی کردن از اعمال ناشایست، این است که این کارها برای خود ما بد است. باطن عمل صالح آرامش، لذت از زندگی، نورانیت، حضور ملائکه و در نهایت بهشت و رضوان ابدی است. باطن معصیت نیز، تاریکی، اضطراب در زندگی، حضور شیاطین و اجنه، و در نهایت آتشی است که خودمان آن را تدارک دیده‌ایم. نه کار خوب ما به خدا نفعی می‌رساند و نه کار بد ما به خدا ضرر می‌زند. محور نفع و ضرر در اعمال، خودِ ما هستیم. خداوند ما را آفریده تا به خیر مطلق و لذت ابدی دست پیدا کنیم، باید از این فرصت محدود دنیا استفاده کنیم تا به لذت غیر قابل توصیف ابدی دست یابیم.