سوال اعتقادی: چند جمله در خداشناسی به من میگیید؟

با عرض سلام و ادب خدمت شما 

پاسخ سوال اول:

هدف از زندگی چیست؟ 

خداوند متعال هدف از خلقت جن و انس را در قرآن کریم، عبودیت و بندگی خود معرفی می‌کند، آنجا که در سوره ذاریات می‌فرماید «وَمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالْإِنْسَ إِلَّا لِيَعْبُدُونِ»؛ «جن و انسان را خلق نکردم، مگر برای آنکه مرا عبادت کنند». [ذاریات:56]

البته بدیهی است که این عبادت به خاطر نیاز خدا به آن نیست؛ بلکه به آن جهت است که کمال و آرامش انسان در پی همین عبادت پروردگارش محقق می‌شود. خداوند انسان را موجودی کمال‌طلب آفریده که جز با کمال بی‌نهایت قانع نمی‌شود. 
همه ما انسان‌ها در زندگی خود به دنبال این کمال بی‌نهایت هستیم. منتهی از آنجا که در مصداق این کمال دچار اشتباه می‌شویم، آن را احیانا در فرزندان، همسر، پول، خانه، ماشین و  سایر امور دنیوی می‌جوییم و حال آنکه همه اینها محدود بوده و هر قدر هم که زیاد باشند، باز انسان احساس آرامش نمی‌کند و دنبال چیز بالاتری می‌گردد. 
انسان به گونه‌ای است که اگر تمام دنیا را هم در اختیارش بگذارند، احساس کمبود دارد. اگر تمام کرات آسمانی را هم به شخصی بدهند، باز حس می‌کند، به خواسته اش نرسیده؛ زیرا او به دنبال بی‌نهایت کمال است و تنها موجود بی‌نهایت خداست. 
درنتیجه، از آنجا که عبادت و پرستش این خدا باعث آرامش انسان شده و بی‌نهایت طلبی او را تامین می‌کند، عبادت و انس با پروردگار به عنوان هدف از خلقت انسان معرفی شده است. 
به همین دلیل است که اولیاء الهی تمام سعی و تلاش خود را در زندگی صرف بندگی این خدا و کسب معرفت او کرده و همه چیزشان را در این راه فدا می‌نمودند؛ آنها می‌دانستند اگر به خدا برسند، به همه چیز رسیده‌اند و اگر به معرفت و انس با خدا دست پیدا نکنند، به هیچ چیز نرسیده‌اند.
ایشان زندگی خود را تماماً وقت بندگی، عبادت، معرفت و انس با خدای خود کرده و در این راه از هیچ تلاشی دریغ نمی‌ورزند؛ زیرا می‌دانند که قلب بی‌نهایت خواه ایشان، تنها با غوطه‌ور شدن در این دریای بی‌کران است که آرامش می‌یابد.

در نتیجه هدف از زندگی، رسیدن به کمال بی‌نهایت است و این کمال بی‌نهایت، تنها مصداقش خداست.

پاسخ به سوال دوم:

راه رسیدن به این هدف چیست؟

امام حسین علیه‌السلام در فرمایشی زیبا به این هدف  راه رسیدن به آن اشاره کرده و می‌فرمایند: «اَيُّهَا النّاسُ! اِنَّ اللّه َ جَلَّ ذِكْرُهُ ماخَلَقَ الْعِبادَ اِلاّ لِيَعْرِفُوهُ، فَاِذا عَرَفُوهُ عَبَدُوهُ، فَإذا عَبَدُوهُ اسْتَغْنُوا بِعِبادَتِهِ عَنْ عِبادَةِ ماسِواهُ. فَقالَ لَهُ رَجُلٌ: يَابْنَ رَسُولِ اللّه ِ بِأَبى أَنْتَ وَاُمّي فَما مَعْرِفَةُ اللّه ِ؟ قالَ: «مَعْرِفَةُ أَهْلِ كُلِّ زَمانٍ إِمامَهُمْ اَلَّذى يَجِبُ عَلَيْهِمْ طاعَتُهُ»؛ «اى مردم! همانا خداى بزرگ بندگان را نيافريده مگر براى آنكه او را بشناسند، وقتى او را شناختند[و به عظمت و زیبایی او و اینکه او کمال بی‌نهایت است، پی‌برده و دانستند که تنها در سایه انس با او آرامش می‌یابند،] او را پرستش خواهند كرد، هنگامى كه او را پرستش كردند، از بندگى غير او [همچون پول، مقام، فرزندان، جلوه‌های دنیا و ...] بى‌نياز مى‌شوند؛[زیرا با وجود کمال بی‌نهایت و زیبایی مطلق، دیگر تعلق خاطری به کمال محدود و زیبایی ظاهری پیدا نمی‌کنند؛ مگر آنکه این کمال محدود نیز در جهت آن کمال بی‌نهایت باشد] مردى گفت: اى فرزند رسول خدا، پدر و مادرم فدايت باد، شناخت خدا چيست؟ [و از چه راهی به دست می‌آید؟] فرمود: عبارتست از شناخت مردم هر زمان امامشان را، آن امامى كه اطاعت او بر آنها واجب است». [علل‌الشرایع، ج1، ص9].

یعنی انسان در پرتو شناخت و معرفت نسبت به امام زمان خود و انس با آن بزرگوار، می‌تواند به معرفت خدای خود دست پیدا کرده و با شناخت خدای خود نیز می‌تواند به بندگی و عبودیت او برسد، عبودیتی که به او آرامش داده و او را از غیر بی‌نیاز می‌کند.

امام کسی است که می‌تواند دست انسان را گرفته و در دست خدا قرار دهد. به تعبیر روایات ما، تنها راه رسیدنِ به خدا معرفت امام و اطاعت از اوست.

قرآن کریم می‌فرماید: «قُلْ إِنْ كُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونِي يُحْبِبْكُمُ اللَّهُ»؛ «[ای پیامبر به مردم] بگو اگر خدا را دوست داشته [و می‌خواهید به شناخت و معرفت او دست یابید،] پس از من (پیامبر) تبعیت کنید تا خدا نیز شما را دوست داشته [و به خواسته‌تان برساند]».[آل‌عمران: 31]

این آیه حاکی از آن است که در زمان پیامبر اکرم، راه رسیدن به محبوبیت در نزد خدا و مرضی درگاه او شدن، تبعیت از ایشان بوده است. در این زمان نیز راه رسیدن به خدا شناخت امام زمان و اطاعت از ایشان است.