مطالب دوستان گیلوا

گر منظور حضرت عالی از زمان شهادت حضرت زهرا(سلام‌الله‌علیها) لحظه جان دادن ایشان است؛ باید بگوییم که در آن لحظه خاص امام علی(علیه‌السلام) در منزل نبودند و این مسئله از مطلب زیر به دست می‌آید: اسماء می‌گويد: پس از لحظاتى بانويم را صدا زدم، جواب نداد گفتم يا بنت محمد المصطفى اى دختر بهترين پيامبران، اى دختر بهترين مادران... چون جواب نيامد آمدم و روپوش را از روى مباركش برداشتم ديدم كه روح مطهرش به عالم ملكوت پرواز كرده است اسماء با ديدن اين منظره دلخراش، گريبان چاك زده می‌‏ناليدم كه ناگاه حسنين عليهماالسلام وارد شدند و فرمودند: اسماء مادر ما كجا است؟ اسماء ساكت بود و چيزى نمىی‌گفت فرزندان زهرا عليهاالسلام وارد حجره مادر شدند و مادر را بيجان يافتند آه از دل بيرون كرده و يكديگر را تسليت گفتند آنگاه حسن(عليه‏السلام) خود را روى مادر انداخته او را بوسيده و می‌گفت:«يَا أُمَّاهْ‏ كَلِّمِينِي‏ قَبْلَ‏ أَنْ تُفَارِقَ رُوحِي بَدَنِي‏؛ مادر با من حرف بزن پيش از آن كه روح از بدنم مفارقت كند.» و آنگاه حسين(عليه‏السلام) پاهاى مادر را می‌بوسید و مى‏گفت:«يَا أُمَّاهْ أَنَا ابْنُكِ الْحُسَيْنُ كَلِّمِينِي قَبْلَ أَنْ يَنْصَدِعَ قَلْبِي‏؛ مادر من فرزندت حسينم با من حرف بزن پيش از آنكه دلم از كار بيفتد.» آنگاه من(اسماء) به آنها دلدارى داده و مى‏گفت جگرگوشگان رسول خدا برويد در مسجد و از ماجراى وفات مادر، پدرتان را خبر دهيد. آنها از خانه به طرف مسجد دويدند و فرياد برآوردند که مادرما فاطمه جان داد. وقتی امام علی(علیه‌السلام) این خبر را شنیدند؛ از پا افتادند و فرمودند:«بِمَنِ الْعَزَاءُ يَا بِنْتَ مُحَمَّدٍ كُنْتُ بِكِ أَتَعَزَّى فَفِيمَ الْعَزَاءُ مِنْ بَعْدِك‏؛ اى دختر رسول خدا چه کسی مرا دلداری دهد؟ من اندوه و غمم را به تو تسلى مى‏دادم بعد از تو به چه كسى خود را تسليت دهم؟»[ كشف الغمة في معرفة الأئمة؛ اربلى، على بن عيسى، ج۱، ص۵۰۱]‏   اما اگر منظور شما از لحظه شهادت، لحظه هجوم به خانه وحی است؛ می‌توانید مطلب زیر را بخوانید و اطلاع کامل و جامعی از حضور حضرت علی(علیه‌السلام) در زمان هجوم و در منزل پیدا کرده و با واکنش امام علی(علیه‌السلام) آشنا شوید: http://www.btid.org/fa/news/130443 با تشکر از شما به جهت ارتباط با این مرکز

برخی از گناهان هستند که خداوند مجازات آنها را جهنم همیشگی و ابدی عنوان کرده است که آن گناهان در قرآن کریم ذکر شده و ما آن آیات را برای شما ذکر می‌کنیم: ۱) کافران و افرادی که با روشن شدن حقیقت، باز بر راه باطل خویش لجاجت ورزیده و داخل در اهل ایمان نشدند: «إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا لَنْ تُغْنِيَ عَنْهُمْ أَمْوَالُهُمْ وَلَا أَوْلَادُهُمْ مِنَ اللَّهِ شَيْئًا  وَأُولَٰئِكَ أَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِيهَا خَالِدُونَ[آل عمران/۱۱۶] هرگز کافران را بسیاری مال و اولاد از عذاب خدا نتواند رهانید، و آنها اهل جهنم و جاوید در آن معذّب خواهند بود.» ۲- کسانی که آیات الهی را تکذیب کردند و از آنها تبعیت ننمودند: «وَ الَّذِینَ کَفَرُوا وَ کَذَّبُوا بِآیاتِنا أُولئِکَ أَصْحابُ النَّارِ هُمْ فِیها خالِدُون‌ [بقره/۳۹] و کسانی که کافر شدند و آیات ما را تکذیب کردند اهل دوزخند و همیشه در آن خواهند بود.» ۳- منافقان و افراد دو چهره‌ای که از پشت به اسلام و راه و مسلک صحیح ضربه می‌زنند: «وَعَدَ اللَّهُ الْمُنَافِقِينَ وَالْمُنَافِقَاتِ وَالْكُفَّارَ نَارَ جَهَنَّمَ خَالِدِينَ فِيهَا هِيَ حَسْبُهُمْ وَلَعَنَهُمُ اللَّهُ وَلَهُمْ عَذَابٌ مُقِيمٌ [توبه/۶۸] خدا به مردان و زنان دو چهره و كافران آتش جهنم را وعده داده است در آن جاودانه‏ اند آن [آتش] براى ايشان كافى است و خدا لعنتشان كرده و براى آنان عذابى پايدار است.» ۳- زناکارانی که از کار گناه خویش توبه نمی‌کنند: «وَلَا يَزْنُونَ وَمَنْ يَفْعَلْ ذَلِكَ يَلْقَ أَثَامًا يُضَاعَفْ لَهُ الْعَذَابُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ وَيَخْلُدْ فِيهِ مُهَانًا إِلَّا مَنْ تَابَ وَآمَنَ وَعَمِلَ عَمَلًا صَالِحًا[فرقان/۶۸-۷۰] (مؤمنان)زنا نمى كنند و هر كس اينها را انجام دهد سزايش را ريافت‏ خواهد كرد براى او در روز قيامت عذاب دو چندان مى ‏شود و پيوسته در آن خوار مى‏ ماند مگر كسى كه توبه كند و ايمان آورد و كار شايسته كند.» ۴- قتل عمل « وَمَنْ يَقْتُلْ مُؤْمِنًا مُتَعَمِّدًا فَجَزَاؤُهُ جَهَنَّمُ خَالِدًا فِيهَا وَغَضِبَ اللَّهُ عَلَيْهِ وَلَعَنَهُ وَأَعَدَّ لَهُ عَذَابًا عَظِيمًا[نساء/۹۳] و هر كس عمدا مؤمنى را بكشد كيفرش دوزخ است كه در آن ماندگار خواهد بود و خدا بر او خشم مى‏ گيرد و لعنتش مى ‏كند و عذابى بزرگ برايش آماده ساخته است.» ۵- ارتداد و کفر آوردن پس از ایمان « وَمَنْ يَرْتَدِدْ مِنْكُمْ عَنْ دِينِهِ فَيَمُتْ وَهُوَ كَافِرٌ فَأُولَئِكَ حَبِطَتْ أَعْمَالُهُمْ فِي الدُّنْيَا وَالْآخِرَةِ وَأُولَئِكَ أَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِيهَا خَالِدُونَ[بقره/۲۱۷] و كسانى از شما كه از دين خود برگردند و در حال كفر بميرند آنان كردارهايشان در دنيا و آخرت تباه مى ‏شود و ايشان اهل آتشند و در آن ماندگار خواهند بود.» ۶- دوستان و هم پیالگان ها با کفار « تَرَى كَثِيرًا مِنْهُمْ يَتَوَلَّوْنَ الَّذِينَ كَفَرُوا لَبِئْسَ مَا قَدَّمَتْ لَهُمْ أَنْفُسُهُمْ أَنْ سَخِطَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ وَفِي الْعَذَابِ هُمْ خَالِدُونَ [مائده/۸۰] بسيارى از آنان را مى ‏بينى كه با كسانى كه كفر ورزيده‏ اند دوستى مى كنند راستى چه زشت است آنچه براى خود پيش فرستادند كه [در نتيجه] خدا بر ايشان خشم گرفت و پيوسته در عذاب مى‏ مانند.» ۷- رباخواران « الَّذِينَ يَأْكُلُونَ الرِّبَا لَا يَقُومُونَ إِلَّا كَمَا يَقُومُ الَّذِي يَتَخَبَّطُهُ الشَّيْطَانُ مِنَ الْمَسِّ ذَلِكَ بِأَنَّهُمْ قَالُوا إِنَّمَا الْبَيْعُ مِثْلُ الرِّبَا وَأَحَلَّ اللَّهُ الْبَيْعَ وَحَرَّمَ الرِّبَا فَمَنْ جَاءَهُ مَوْعِظَةٌ مِنْ رَبِّهِ فَانْتَهَى فَلَهُ مَا سَلَفَ وَأَمْرُهُ إِلَى اللَّهِ وَمَنْ عَادَ فَأُولَئِكَ أَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِيهَا خَالِدُونَ [بقره/۲۷۵] كسانى كه ربا مى ‏خورند، (از گور) برنمى ‏خيزند مگر مانند برخاستن كسى كه شيطان بر اثر تماس‏، آشفته ‏سرش كرده است‏. اين بدان سبب است كه آنان گفتند: (داد و ستد صرفاً مانند رباست‏.) و حال آنكه خدا داد و ستد را حلال‏، و ربا را حرام گردانيده است‏. پس‏، هر كس‏، اندرزى از جانب پروردگارش بدو رسيد، و (از رباخوارى‏) باز ايستاد، آنچه گذشته‏، از آنِ اوست‏، و كارش به خدا واگذار مى ‏شود، و كسانى كه (به رباخوارى‏) باز گردند، آنان اهل آتشند و در آن ماندگار خواهند بود.» ۸- افرادی که غرق در گناه و تباهی هستند و هیچ روزنه نجاتی برای آنها وجود ندارد: « بَلَى مَنْ كَسَبَ سَيِّئَةً وَأَحَاطَتْ بِهِ خَطِيئَتُهُ فَأُولَئِكَ أَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِيهَا خَالِدُونَ [بقره/۸۱] آرى كسى كه بدى به دست آورد و گناهش او را در ميان گيرد پس چنين كسانى اهل آتشند و در آن ماندگار خواهند بود.»  

همانطور که در تصویر و نه به صورت کاملاً واضح می‌بینیم؛ قسمتی دلخواه از یک نقل تاریخی بریده شده و از آن مفهوم بیعت کردن امام سجاد(علیه‌السلام) با یزید برداشت شده است. در حالی که حرف هیچ بیعتی درکار نبوده و در ادامه به روشن شدن این مطلب می‌پردازیم. الف) متن و ترجمه کامل عبارت  ابْنُ مَحْبُوبٍ عَنْ أَبِي أَيُّوبَ عَنْ بُرَيْدِ بْنِ مُعَاوِيَةَ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا جَعْفَرٍ ع يَقُولُ‏ إِنَّ يَزِيدَ بْنَ مُعَاوِيَةَ دَخَلَ الْمَدِينَةَ وَ هُوَ يُرِيدُ  الْحَجَ‏  فَبَعَثَ إِلَى رَجُلٍ مِنْ قر‏يْشٍ فَأَتَاهُ فَقَالَ لَهُ يَزِيدُ أَ تُقِرُّ لِي أَنَّكَ عَبْدٌ لِي إِنْ شِئْتُ بِعْتُكَ وَ إِنْ شِئْتُ اسْتَرْقَيْتُكَ فَقَالَ لَهُ الرَّجُلُ وَ اللَّهِ يَا يَزِيدُ مَا أَنْت بِأَكْرَمَ مِنِّي فِي قُرَيْشٍ حَسَباً وَ لَا كَانَ أَبُوكَ أَفْضَلَ مِنْ أَبِي فِي الْجَاهِلِيَّةِ وَ الْإِسْلَامِ وَ مَا أَنْتَ بِأَفْضَلَ مِنِّي فِي الدِّينِ وَ لَا بِخَيْرٍ مِنِّي فَكَيْفَ أُقِرُّ لَكَ بِمَا سَأَلْتَ فَقَالَ لَهُ يَزِيدُ إِنْ لَمْ تُقِرَّ لِي وَ اللَّهِ قَتَلْتُكَ فَقَالَ لَهُ الرَّجُلُ لَيْسَ قَتْلُكَ إِيَّايَ بِأَعْظَمَ مِنْ قَتْلِكَ الْحُسَيْنَ بْنَ عَلِيٍّ ع ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ ص فَأَمَرَ بِهِ فَقُتِلَ حَدِيثُ عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ ع مَعَ يَزِيدَ لَعَنَهُ اللَّهُ ثُمَّ أَرْسَلَ إِلَى عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ ع فَقَالَ لَهُ مِثْلَ مَقَالَتِهِ لِلْقُرَشِيِّ فَقَالَ لَهُ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ ع أَ رَأَيْتَ إِنْ لَمْ أُقِرَّ لَكَ أَ لَيْسَ تَقْتُلُنِي كَمَا قَتَلْتَ الرَّجُلَ بِالْأَمْسِ فَقَالَ لَهُ يَزِيدُ لَعَنَهُ اللَّهُ بَلَى فَقَالَ لَهُ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ ع قَدْ أَقْرَرْتُ‏ لَكَ بِمَا سَأَلْتَ أَنَا عَبْدٌ مُكْرَهٌ فَإِنْ شِئْتَ فَأَمْسِكْ وَ إِنْ شِئْتَ فَبِعْ فَقَالَ لَهُ يَزِيدُ لَعَنَهُ اللَّهُ أَوْلَى لَكَ‏  حَقَنْتَ دَمَكَ وَ لَمْ يَنْقُصْكَ ذَلِكَ مِنْ شَرَفِك؛ از بريد بن معاويه گويد: شنيدم امام باقر (ع) مي‌فرمود راستى كه يزيد بن معاويه بمدينه آمد و قصد حج داشت و نزد يكى از مردان قريش فرستاد و یزید به او گفت: برای من اقرار کن مبنی بر اینکه بنده من هستی و من می‌توانم تو را بفروشم و یا آزادت کنم. سپس مرد قریشی بیان داشت: سوگند به خدا اى يزيد تو از من که قریشی هستم گرامی‌‏تر و ارجمندتر نيستى و پدرت از پدر من در عصر جاهلیت و اسلام از پدر من برتر نبوده است. پس چگونه من چنین اقراری کنم؟ سپس یزید گفت: به خدا سوگند تو را می‌کشم. آن مرد قریشی پاسخ داد: کشتن من بزرگتر از کشتن حسین بن علی فرزند رسول خدا نبود که تو او را کشتی. سپس یزید دستور قتل او را صادر کرد. سپس به دنبال علی بن الحسین(علیه‌السلام) فرستاد و مانند همان خواسته از مرد قریشی به امام هم گفت. سپس امام به یزید فرمود: آیا نظرت این است که اگر اقرار نکنم برای تو، تو مرا مانند آن مرد دیروزی می‌کشی؟ یزید لعنت الله علیه گفت: بله. پس علی بن الحسین(علیه‌السلام) فرمود: من اقرار کردم به آنچه  خواستی در حالی که من بزور و از روی اجبار بنده‏ام اگر خواهى نگهدار و اگر خواهى بفروش. يزيد به او گفت براى تو بهتر شد، خونت را حفظ كردى و از شرف‏ تو هم چيزى نكاست.» ب) نمایشی نه برای بیعت  همچنان که می‌بینیم در متن حرفی از بیعت گرفتن به میان نیامده و نمایشی برای ظهور جنایت، خونخواری و بی‌منطقی یزید ترتیب داده شده است. اینکه یک فرد آزاد اذعان کند که عبد و مملوک دیگری است؛ در فقه هیچ جایگاهی نداشته و هیچ چیزی را به اثبات نمی‌رساند. بله اگر فردی باشد مجهول و ندانیم که عبد است یا حر و آزاد، اگر چنین اقرار و اذعانی کند؛ بنده و عبد دیگری به شمار می‌رود.[ جواهر الکلام، ج ۳۴، ص ۹۰ ] این مطلب را همگان حتی از عصر جاهلیت می‌دانستند و چیزی نبود که بر یزید و دیگران پوشیده باشد. اما این نمایش یزید برای قدرت نمایی بیشتر او در سفر حج و در شهر پیامبر، آن هم با خویشان پیامبر رُخ داده و هیچ فایده دیگر و معنای دیگری نداشته و ندارد. پس بحث بیعت گرفتن نبوده که این اقدام امام سجاد را مخالف مشی پدرشان امام حسین(علیهماالسلام) به شمار آوریم و بگوییم چرا امام چهارم ما تن به بیعت داده است. ج) یک کار جایز یزید با ترتیب چنین مجلسی به هدف خویش که قدرت نمایی بود؛ رسید. حتی طبق همین نقل، دست به کشتن افرادی از قریش هم زده بود. اگر امام هم مانند آن فرد قریشی ایستادگی می‌کرد؛ بزم قدرت نمایی یزید کامل و کامل تر می‌شد. بنابراین امام سجاد(علیه‌السلام) ابتدا یک پرسشی اساسی مطرح کرده و می‌پرسد:«اگر من اقرار نکنم تو مرا مانند مرد قریشی می‌کشی؟» این جمله نه اینکه نشان از ترس امام باشد؛ که حضرت اوج شجاعت خویش را قبلاً در عصر عاشورا و در خطبه های کوفه و شام و البته در مجلس یزید به نمایش گذاشته بود. بلکه این پرسش در اصل پاسخی به حضار و پاسخی به ماست؛ چرا که طبق تعالیم اسلام که باز همگان از آن خبر دارند؛ جایز است فرد برای حفظ جانش اقرار کند که بنده دیگری است تا او را نکشند. مثلاً درباره جناب سلمان فارسی چنین اقدامی ثبت شده و همه از آن خبر داشتند که عده‌ای قصد کشتن سلمان را داشتند و سلمان در صدر اسلام به آنها گفت:«لَا تَقْتُلُونِي فَإِنِّي أُقِرُّ لَكُمْ‏ بِالْعُبُودِيَّة؛ مرا نکشید و من اقرار می‌کنم که بنده شما هستم.» در ادامه هم آنها او را نکشتند و در مقابل سیصد درهم وی را به یک فرد یهودی فروختند.[ كمال الدين و تمام النعمة، شیخ صدوق، ج۱، ص۱۶۳] به علاوه آنکه همه مسلمانان خبر از حدیث مشهور پیامبر اکرم(صلی‌الله‌علیه‌وآله) از برداشتن نُه چیز از امت داشتند؛ که بخشی از آن حدیث اینگونه است:«رُفِعَ عن امّتی تِسعَةٌ: الخَطَأُ، والنِّسیانُ، وما اکرِهُوا علَیهِ، وما لا یعلَمونَ، وما لا یطیقونَ، وما اضطُرُّوا إلَیهِ؛ [مسئولیت] نُه چیز، از امّت من برداشته شده است: خطا، فراموشى، آنچه بِدان مجبور شوند، آنچه نمى دانند، آنچه از توانشان بیرون است، آنچه بِدان ناچار شوند و..»[الخصال، شیخ صدوق، ج۲، ص ۴۱۷] از آنجا که امام مجبور شدند و از روی اکراه بوده و بیان داشتند«عَبدٌ مُکرِه»؛ پس چنین اقراری هیچ ارزشی نداشته و این مطلب طبق حدیث پیامبر بر همگان بوده و هست. د) امام سجاد هیچگاه بیعت نکرد همچنانکه تا اینجا دیدیم؛ امام سجاد در این مجلس بیعت نکرده و تنها یک اقرار بی‌‎ارزش و بر اثر اجبار را بیان داشتند. حتی نقل‌های بسیار تاریخی نیز گواه این مطلب است که در ادامه عمر شریف امام سجاد(علیه‌السلام) و حتی پس از واقعه حره نیز حضرت بیعت نکرد. درباره واقعه حره نقل شده است که وقتی خبر سگ بازی و شراب خواری و فسق و فجور یزید به اهالی مدینه رسید؛ آنها بیعت خود را شکستند و یزید برای سرکوب شورشیان مدینه، مسلم بن عقبه را با سپاهی مجهز راهی مدینه ساخت. آنها در ابتدا گروه گروه از اهالی مدینه را کشتند و افراد باقی ماده را اگر بیعت یزید را نمی‌پذیرفتند؛ می‌کشت. امام در این واقعه زنده ماند؛ اما درباره ایشان در تاریخ اینگونه آمده است:«لَم يَلزِمهُ بِالبِيعَةِ لِيَزيد عَلَى مَا شَرَطَ عَلَى أَهلِ المَدِينَة؛ (مسلم‌بن‌عقبه) بیعت امام سجاد(علیه‌السلام) با یزید را لازم ندانست و ایشان را از شرطی که برای اهل مدینه گذاشته بود معاف کرد.[ الکامل فی التاریخ، ابن اثیر، ج۳، ص۲۱۸] یا مسعودی، مورخی دیگر نقل کرده:« مسلم بن عقبه از مردم مدينه بيعت گرفت .هر كه نپذيرفت او را كشت مگر , على بن الحسين (ع ) را.»[ مروج الذهب، مسعودی، ج ۲ ،ص ۹۶] پس طبق این نقل ها در واقعه حره، امام سجاد(علیه‌السلام) بیعت نکرده و با این حال زنده ماندند. ما می‌دانیم که واقعه حره روزهای آخر عمر یزید ملعون بوده و با در نظر گرفتن این مطلب امام هیچگاه تن به بیعت با یزید نداده و کاملاً مثل پدر بزرگوارشان عمل کردند. نتیجه گیری حدیثی که بیان فرمودید شرح یک ماجراجویی و قدرت نمایی یزید است و نه یک مجلس بیعت گرفتن. مجلسی که هم یزید و هم دیگران می دانستند چنین اقراری ارزشی نداشته و اگر به مخالفت با یزید بر می‌خاستند؛ قدرت نمایی یزید بیشتر و بیشتر نمایان می‌شد. بنابراین امام سجاد(علیه‌السلام) صلاح امامت و مکتب ولایت را بر عدم مخالفت دانستند و پس نشان دادن اوج اکراه و اجبار، آن بیان را بر زبان آورند که نه به معنای بیعت است و نه اقرار به شمار می‌رود. این عدم بیعت امام زین العابدین(علیه‌‎السلام) با یزید تا آخرین روز زندگانی سیاه و شوم یزید ملعون ادامه داشت.  

افک به معنای دروغ است و به کذب و باطل گفته می‌شود و به تهمت و بهتان از آن جهت که دروغ است؛ افک می‌گویند.[العین، ج۵، ص۴۱۶] به مجموعه آیات ۱۱تا ۲۶ سوره نور نیز آیات افک گفته شده و این نامگذاری به خاطر وجود این کلمه در آیات ۱۱و ۱۲ این سوره است که خداوند در آن فرموده است:« إِنَّ الَّذِينَ جَاءُوا بِالْإِفْكِ عُصْبَةٌ مِنْكُمْ لَا تَحْسَبُوهُ شَرًّا لَكُمْ بَلْ هُوَ خَيْرٌ لَكُمْ لِكُلِّ امْرِئٍ مِنْهُمْ مَا اكْتَسَبَ مِنَ الْإِثْمِ وَالَّذِي تَوَلَّى كِبْرَهُ مِنْهُمْ لَهُ عَذَابٌ عَظِيمٌ لَوْلَا إِذْ سَمِعْتُمُوهُ ظَنَّ الْمُؤْمِنُونَ وَالْمُؤْمِنَاتُ بِأَنْفُسِهِمْ خَيْرًا وَقَالُوا هَذَا إِفْكٌ مُبِينٌ[نور۱۱ و ۱۲] در حقيقت كسانى كه آن بهتان [داستان افك] را [در ميان] آوردند دسته‏ اى از شما بودند آن [تهمت] را شرى براى خود تصور مكنيد بلكه براى شما در آن مصلحتى [بوده] است براى هر مردى از آنان [كه در اين كار دست داشته] همان گناهى است كه مرتكب شده است و آن كس از ايشان كه قسمت عمده آن را به گردن گرفته است عذابى سخت‏ خواهد داشت چرا هنگامى كه آن [بهتان] را شنيديد مردان و زنان مؤمن گمان نيك به خود نبردند و نگفتند اين بهتانى آشكار است.» ماجرای افک در تفاسیر بسیاری وارد شده است و طبق نقل عایشه به این صورت است که به هنگام بازگشت از غزوه بنی مُصطَلِق و هنگام استراحت کاروانیان، برای قضای حاجت از لشکرگاه فاصله گرفته و چون گردنبد خود را گم کرد، مدتی مشغول یافتن آن شد در حالی که لشکریان که از غیبت وی اطلاع نداشتند، به راه افتاده و کجاوه وی را به تصور اینکه عایشه در آن است همراه خود بردند. عایشه که با بازگشت به لشکرگاه آنجا را خالی یافت در همان مکان ماند تا اینکه فردی به نام صفوان بن معطَّل به او رسید و شترش را در اختیار عایشه قرار داد و او را همراه خود به لشکریان رساند. بر اساس این روایت، عایشه که بعد از بازگشت از این سفر در بستر بیماری بود متوجه تغییر رفتار پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) با خود شد و بعد از مدتی اطلاع یافت که درباره ارتباط او با صفوان بن معطل شایعاتی در بین مردم پراکنده شده است. پس از مدتی آیات قرآن در سرزنش تهمت‌زنندگان نازل شد و پیامبر این آیات را بین مردم قرائت فرمود.[ سیره النبویه، ابن هشام، بیروت، ج۲، ص ۲۹۷-۳۰۲] این نقل از قول خود عایشه بوده و اهل سنت این آیات را به عنوان فضیلتی برای این همسر رسول خدا و دلیلی بر عفت پاکدامنی وی می‌دانند.[ التفسیر الکبیر، فخررازی، بیروت، ج۲۳، ص ۱۷۳] تهمت زنندگان بی عفتی به عایشه، گروهی از مردم آن عصر بودند که از بین آنها نام چندین نفر به ما رسیده، مانند عبدالله بن اُبَیّ که به عنوان سرکرده منافقان مدینه شناخته می‌شد و حسان بن ثابت، حمنه بنت جحش و مسطح بن اثاثه که این افراد به دستور پیامبر حد قذف یا تهمت به زنان پاکدامن را خوردند.[ تاریخ یعقوبی، یعقوبی، بیروت، ج۲، ص ۵۳] در بیشترتفاسیر شیعی ماجرای افک و عایشه به صورت بالا آمده و برخی از تفاسیر آن ماجرا را درباره بدگویی عایشه نسبت به ماریه قبطیه و ارتباط او با جریح قبطی دانستند.[تفسیر قمی، علی بن ابراهیم قمی، ج۲، ص۹۹] به هر ترتیب ماجرای افک و تهمت به عایشه یا ماریه دیگر همسر پیامبر، از منظر حدیثی شیعی مورد قبول نیست زیرا سند آن دو بسیار ضعیف است و جعلی به حساب آمده و در متن آن هم سستی و ضعف دیده می‌شود؛ زیرا در آنها رسول خدا هم تحت تأثیر افک و تهمت معرفی شده و از افرادی شمرده شده که سوء ظن داشتند؛ که این اشتباه از ایشان محال است. اشکالات دیگری هم بر این دو تفسیر وارد است که علامه طباطبایی در بحثی مفصل آن را عنوان داشته، به هر حال چه درباره عایشه و چه درباره ماریه قبطیه نمی‌توان مسئله را قبول کرد و باید بگوییم این داستان غیر قابل استناد است.[رک: ترجمه المیزان، علامه طباطبایی، ج۱۵، ص۱۴۰ به بعد] آیت اله سبحانی نیز تفسیر به ماریه قبطیه را مانند نسبت به عایشه ضعیف بر شمرده و به خاطر وجود اشکالات در متن آن، آنها را نپذیرفتند و فرمودند:««(این شآن نظریات) از نظر مضمون ضعيف و نااستوار بوده و نيازي به بازگويي آن نيست. از اين رو، نمي‌توان اين شأن نزول را پذيرفت و مهم اصل جريان است، حالا شخص متهم هر که مي‌خواهد باشد.[فروغ ابديت، سبحاني، ص ۶۶۷] حتی می‌توان بیان داشت که حتما لازم نیست ماجرا به یکی از زنان پیامبر بازگردد و می‌تواند کلاً دارای شأن نزولی خاص نباشد و جزء دستورات اخلاقی سوره نور نازل گشته باشد. برای مطالعه بیشتر می‌توانید این مطلب را هم بخوانید: http://www.btid.org/fa/news/120406