مطالب دوستان گیلوا

اول باید حس را بشناسیم و به تعریفی مشترک از آن برسیم. حسّ همان درک به وسیله حواس پنجگانه را می گویند. همانگونه که در کتاب المفردات آمده است:« الْحَاسَّةُ: القوة التي بها تدرك الأعراض‏ الْحِسِّيَّةُ، و الْحَوَاسُ‏: المشاعر الخمس‏ یعنی چیزی که درک می شود با قوای چشایی، بویایی، لامسه، شنوایی و بینایی.(مفردات راغب اصفهانی، ج۱، ص۲۳۱) دوم اینکه باید به درک درستی از خداوند برسیم و اینکه او مجرد و بسیط است و مانند ما نه تنها بُعد مادی ندارد؛ بلکه کلاً قابل مقایسه و تشبیه به ما نیست. همچنانکه در قرآن کریم آمده است:« لَيْسَ كَمِثْلِهِ شَيْءٌ وَهُوَ السَّمِيعُ الْبَصِيرُ[شوری/۱۱] چيزى مانند او نيست و اوست‏ شنواى بينا.» پس نه تنها خداوند شبیه ما نیست، بلکه شبیه هیچ چیز دیگری هم نیست و از این روست که بارها در قرآن سخن از تسبیح و پاک بودن خداوند از وصف بندگان، سخن به میان آمده است. مثلاً آمده:« سُبْحَانَ اللَّهِ عَمَّا يَصِفُونَ[الصافات/۱۵۹ و المؤمنون/۹۱] اما باید توجه داشته باشیم که هر گوینده ای برای انتقال مفاهیم توسط سخن گفتن، نیازمند استفاده از مثال های مقبول مخاطب خویش است و از این روست که می بینیم در قرآن سخن از بینایی و شنوایی خدا به میان آمده است. این گونه عبارت ها در اصل شرح علم الهی است ولی در قالب و شکلی که مخاطب قرآن به آن عادت داشته و آن را می فهد و راحت درک می کند. بله اگر حقیقت ذات الهی مورد تبیین دقیق و با اصطلاحات فیلسوفانه بیان می شد قابل استفاده عمومی نبود و چه بسا که خواص جامعه نیز از آن درکی بسیار اندک هم نمی یافتند. از این روست که هم صفات الهی و هم افعال خداوند با بیانی ساده گفته شده است. بنابراین ما هم با شما هم عقیده هستیم در اینکه خداوند جسم نیست تا تغییری در او راه داشته باشد و تغییر و تحول مربوط به عالم ماده است(كشف المراد، ص۲۹۴) ما هم می دانیم که خشم و غضب الهی تفاوت بسیار زیادی در ماهیت، چیستی و چگونگی با خشم و غضب ما انسانها دارد؛ زیرا خشم ما ناشی از هیجانات درونی و برافروختگی های ماست چیزی که اصلاً در خدا راه ندارد و خشم خداوند در اصل دور کردن بندگان از رحمت و لطف واسعه پروردگار است. این دور شدن و محروم شدن از رحمت و مهربانی هم در اصل بازتابی از اعمال بندگان است نه اینکه تغییر و تحولی درونی در خداوند به وجود آمده باشد.  درباره محبت و دوست داشتن هم اینچنین است. محبت ما در اصل یک انفعال است در برابر محبوب و یک نوع واکنش قلبی است. اما ماهیت همین محبت در خداوند بسیار متفاوت از ما انسانهاست و آن چیزی جز بهره مندی از دریای لطف الهی نیست. دریایی که همیشه جریان داشته و این بندگان بودند که به واسطه اعمالشان خود را از آن بهره مند می ساختند.(تفسیر نمونه، ج۱۸، ص۲۸۴) علامه طباطبایی نیز در تعریف حبّ و بغض الهی بیان داشتند که محبت خدا نسبت به بندگان این است که رحمتش را بر او گسترده كند، و به سوى او بكشاند و بغض خداى تعالى نسبت به كسى اين است كه رحمتش را از او بازدارد و دور كند. (ترجمه تفسیر المیزان، ج ۱۷، ص ۷۷) در روایات نیز نقل شده که عمرو بن عبید خدمت امام باقر(علیه السلام) رسید و این آیه را خواند:«وَ مَنْ يَحْلِلْ عَلَيْهِ‏ غَضَبِي‏ فَقَدْ هَوى[طه/۸۱] ‏ و هر كس خشم من بر او فرود آيد قطعا در [ورطه] هلاكت افتاده است.» سپس از حضرت پرسید که منظور از این غضب چیست؟ حضرت فرمودند:«هُوَ الْعِقَابُ‏ يَا عَمْرُو إِنَّهُ مَنْ زَعَمَ أَنَّ اللَّهَ قَدْ زَالَ مِنْ شَيْ‏ءٍ إِلَى شَيْ‏ءٍ فَقَدْ وَصَفَهُ صِفَةَ مَخْلُوقٍ وَ إِنَّ اللَّهَ تَعَالَى لَا يَسْتَفِزُّهُ‏ شَيْ‏ءٌ فَيُغَيِّرَهُ؛ این عقاب است. اى عمرو هر كه پندارد خدا از حالى به حالى در می آید او را با صفت مخلوق وصف كرده است و همانا خدا را چیزى تحریك نمی كند تا او را تغییر دهد.»[الکافی، ج۱، ص۱۱۰] از این حدیث هم تفاوت ها بین غضب خدا و خشم انسانها فهمیده می شود. نتیجه گیری اینکه محبت و بغض با تعریف مادی و انسانی آن در خداوند راه ندارد حرفی درست و صحیح است؛ اما محبت و بغض خداوند با تفسیری که روایات در اختیار ما قرار می دهند که هیچگونه تغییر و تحولی را هم شامل نمی شود؛ مطلبی صحیح برای خداوند است.   

باسلام و عرض تشکر به خاطر ارتباط با این مرکز در پاسخ اینگونه پرسش ها تنها کافی است بگوییم چه کسی گفته است؟ در اصل شبهه افکن ابتدا باید ثابت کند که حضرت نوح تعداد حیوانات بسیار زیادی و از هر حیوانی یک جفت را با خود به درون کشتی برده تا در گام بعدی این پرسش مطرح شود که مگر این کشتی به چه اندازه بزرگ بوده یا چگونه غذای آن حیوانات تأمین می شده است. آن چیزی که ما داریم این است که به زیر آب رفتن زمین و آن عذاب الهی، مربوط به کل کره زمین نبوده است. زیرا می دانیم که آن باران سیل آسا و آن دریا شدن خشکی ها یک نوع عذاب الهی بوده است و وقتی وسایل ارتباطی آن روزگار را در نظر می گیزیم می فهمیم که سخن و دعوت حضرت نوح امکان نداشته که به کل کره زمین و همه مردمان رسیده باشد تا آنکه بگوییم در اثر انکار مردم کل کره زمین، همگی آنها مستحق عذاب شدند و تمام زمین زیر آب رفته است. پس به زیر آب رفتن سراسری نبوده و فقط منطقه ای خاص را در بر گرفته است. در چنین شرایطی هم نیاز نیست که برای نجات گونه های مختلف حیوانات، از همه آنها یک جفت را در کشتی حضرت نوح فرض کنیم تا آن شبهات پیش بیاید. چرا که وقتی طوفان مربوط به یک منطقه بوده پس اگر تنها برخی حیوانات خاص آن هم اهلی همان منطقه در کشتی نوح جای گیرند کافی است. در روایات هم نداریم که حضرت نوح از هر حیوانی یک جفت را با خود همراه کرد؛ بلکه نقل هایی را داریم که تنها نام حیواناتی خاص و محدود را بر شمردند. مثلاً  از امام صادق ـ عليه السلام ـ نقل شده كه: هشت جفت از جانوران در كشتي حضرت نوح جا داده شدند. اين هشت جفت چهار نژاد اهلي هستند كه عبارتند از نژاد گوسفند، گاو، شتر و بز و چهار نژاد وحشي. در روايت ديگر سگ و خوك نيز نقل شده است.[قاموس قرآن، قرشی، ج۷، ص۱۲۴.] حال اگر آن طوفان فرا منطقه ای هم باشد نمی توان ادعا کرد که حیوانات کنونی همگی بازماندگان طوفان نوح هستند تا لازم باشد همه آنها را در کشتی جا دهیم؛ چرا که منظور از این عذاب فرامنطقه ای عذاب شدن انسان ها است و از آنجا که تمام نقاط زمین در آن روزگار مورد سکونت انسانها نبوده، پس عذاب هم مربوط به مناطق مورد سکونت انسانها بوده نه اینکه تمام خشکی های زمین را آب فرا گرفته باشد؛ در این حالت هم ممکن است حیواناتی در مناطق دیگر که انسانی در آنجاها نبوده، وجود داشته باشند و بعداً نسل حیوانات از آنها گسترش یافته باشد. قرآن کریم دستورالعمل ساخت کشتی توسط حضرت نوح را در قرآن اینگونه بیان کرده است:« فَأَوْحَيْنا إِلَيْهِ أَنِ اصْنَعِ الْفُلْكَ بِأَعْيُنِنا وَ وَحْيِنا فَإِذا جاءَ أَمْرُنا وَ فارَ التَّنُّورُ فَاسْلُكْ فيها مِنْ كُلٍّ زَوْجَيْنِ اثْنَيْنِ وَ أَهْلَكَ إِلاَّ مَنْ سَبَقَ عَلَيْهِ الْقَوْلُ مِنْهُمْ وَ لا تُخاطِبْني‏ فِي الَّذينَ ظَلَمُوا إِنَّهُمْ مُغْرَقُونَ[مؤمنون/۲۷]  ما به نوح وحى كرديم كه: «كشتى را در حضور ما، و مطابق وحى ما بساز. و هنگامى كه فرمان ما فرا رسد، و آب از تنور بجوشد، در كشتى سوار كن از هر جفتي دو تا ؛ و همچنين خانواده‏ات را، مگر آنهايي كه قبلاً وعده ي هلاكشان داده شده‏؛ و ديگر درباره ي ستمگران با من سخن مگو، كه آنان همگى هلاك خواهند شد.» در این آیه تنها مطرح شده که از هر جفتی یک دو عدد در کشتی بیاور. اما بیان نشده که از کدام دو جفت می بایست دو عدد را بیاورد.( مِنْ كُلٍّ زَوْجَيْنِ اثْنَيْنِ) در حالی که اگر منظور از هر حیوان یک جفت بود یا از هر نوع یک جفت بود؛ اینگونه بیان نمی شد که از هر جفت دو عدد. می توان در بیان مفهوم این قسمت از آیه بگوییم که: حيوانات بر دو گونه وحشي و اهلي هستند. خود اهلي ها هم دو گونه اند: آنها كه معادل وحشي دارند و آنها كه معادل وحشي ندارند. مثلاً بز، هم وحشي دارد هم اهلي؛ گاو، هم وحشي دارد هم اهلي؛ اسب، هم وحشي دارد هم اهلي.  پس برخي حيوانات، زوجند؛ يعني نوع اهلي و وحشي دارند. مراد از «زَوْجَيْنِ» در آيه ي مورد بحث، اين گونه حيواناتند و خداوند متعال امر نموده نوح را كه از اين گونه حيوانات، دو تا (يك نر و يك ماده) را سوار كشتي كند. مثلاً يك جفت بز اهلي و يك جفت بز وحشي يا يك جفت گاو اهلي و يك جفت گاو وحشي. در روایات هم این معنا مورد بیان قرار گرفته، همچنانکه از امام صادق(علیه السلام) نقل شده که ایشان فرمودند: « حَمَلَ نُوحٌ فِي السَّفِينَةِ الْأَزْوَاجَ الثَّمَانِيَةَ الَّتِي قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ ثَمانِيَةَ أَزْواجٍ مِنَ الضَّأْنِ اثْنَيْنِ وَ مِنَ الْمَعْزِ اثْنَيْنِ‏ ... وَ مِنَ الْإِبِلِ اثْنَيْنِ وَ مِنَ الْبَقَرِ اثْنَيْنِ فَكَانَ مِنَ الضَّأْنِ اثْنَيْنِ زَوْجٌ دَاجِنَةٌ يُرَبِّيهَا النَّاسُ وَ الزَّوْجُ الْآخَرُ الضَّأْنُ الَّتِي تَكُونُ فِي الْجِبَالِ الْوَحْشِيَّةُ أُحِلَّ لَهُمْ صَيْدُهَا وَ مِنَ الْمَعْزِ اثْنَيْنِ زَوْجٌ دَاجِنَةٌ يُرَبِّيهَا النَّاسُ وَ الزَّوْجُ الْآخَرُ الظَّبْيُ الَّتِي تَكُونُ فِي الْمَفَاوِزِ وَ مِنَ الْإِبِلِ اثْنَيْنِ الْبَخَاتِيُّ وَ الْعِرَابُ وَ مِنَ الْبَقَرِ اثْنَيْنِ زَوْجٌ دَاجِنَةٌ لِلنَّاسِ وَ الزَّوْجُ الْآخَرُ الْبَقَرُ الْوَحْشِيَّةُ وَ كُلُّ طَيْرٍ طَيِّبٍ وَحْشِيٍّ أَوْ إِنْسِيٍّ ثُمَّ غَرِقَتِ الْأَرْض‏ ــــ نوح در اين كشتى هشت جفت از جانورانى را حمل كرد كه خداوند عزّ و جلّ فرموده بود: « ثَمانِيَةَ أَزْواجٍ مِنَ الضَّأْنِ اثْنَيْنِ وَ مِنَ الْمَعْزِ اثْنَيْنِ ... وَ مِنَ الْإِبِلِ اثْنَيْنِ وَ مِنَ الْبَقَرِ اثْنَيْنِ » بنا بر اين، از ميش (گوسفند) يك جفت يكى ميش اهلى كه مردم تربيت مى‏كنند و ديگري ميش كوهى كه شكار آن براى مردم رواست، و از بز هم دو تا، يكى اهلى كه مردم تربيت مى‏كنند و يكى بزى كه در دشت و بيابان است، و از شتر هم دو تا، يكى شتر بخاتى ديگر شتر عربى، و از گاو هم دو تا، يكى گاو اهلى و ديگر يگاو وحشى، و از هر پرنده يكى اهلى و ديگر وحشى را برگزيد و آنگاه زمين غرق شد.» (الكافي،ج‏۸ ،ص۲۸۳) پس به هر حال نمی توان به هیچ وجه مفهوم این قسمت از آیه را لزوم همراه ساختن تمام انواع حیوانات آن هم از هر حیوانی دو عدد و یک جفت را بدانیم. سخن آخر اینکه خود را جای آن پیامبر بزرگ الهی بگذاریم و ببینیم اگر بخواهیم حیوانات را به همراه خود ببریم در منطقه ای مانند کوفه که محل ساخت کشتی حضرت نوح است؛ مگر چند نوع حیوان وجود داشته است و امکان دسترسی به چند نوع حیوان وجود داشته است؟ پس همراه کردن حیوانات در کشتی امری شدنی بوده و با در نظر گرفتن امور طبیعی قابل پذیرش است.

با عرض سلام و تشکر بابت ارتباط با این مرکز در معنا و مفهوم حدیث فوق، دو روایت به ما رسیده که یکی از آنها سندی ناقص داشته و در نتیجه ضعیف است. اما سند حدیث دوم در نزد برخی از علمای علم رجال، صحیح شمرده می شود. آن حدیث به این صورت است:«حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ عَلِيٍّ مَاجِيلَوَيْهِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ يَحْيَى الْعَطَّارِ عَنِ الْحُسَيْنِ بْنِ الْحَسَنِ بْنِ أَبَانٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أُورَمَةَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أَبِي عُمَيْرٍ عَنْ هِشَامِ بْنِ سَالِمٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ‏ لَمَّا أَقْبَلَ‏ يَعْقُوبُ‏ إِلَى‏ مِصْرَ خَرَجَ‏ يُوسُفُ‏ ع لِيَسْتَقْبِلَهُ فَلَمَّا رَآهُ يُوسُفُ هَمَّ بِأَنْ يَتَرَجَّلَ لِيَعْقُوبَ ثُمَّ نَظَرَ إِلَى مَا هُوَ فِيهِ مِنَ الْمُلْكِ فَلَمْ يَفْعَلْ فَلَمَّا سَلَّمَ عَلَى يَعْقُوبَ نَزَلَ عَلَيْهِ جَبْرَئِيلُ فَقَالَ لَهُ يَا يُوسُفُ إِنَّ اللَّهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى يَقُولُ لَكَ مَا مَنَعَكَ أَنْ تَنْزِلَ إِلَى عَبْدِيَ الصَّالِحِ إِلَّا مَا أَنْتَ فِيهِ ابْسُطْ يَدَكَ فَبَسَطَهَا فَخَرَجَ مِنْ بَيْنِ أَصَابِعِهِ نُورٌ فَقَالَ لَهُ مَا هَذَا يَا جَبْرَئِيلُ فَقَالَ هَذَا آيَةٌ لَا يَخْرُجُ مِنْ صُلْبِكَ نَبِيٌّ أَبَداً عُقُوبَةً لَكَ بِمَا صَنَعْتَ بِيَعْقُوبَ إِذْ لَمْ تَنْزِلْ إِلَيْه‏؛ امام صادق(علیه السلام) فرمودند: هنگامی که یعقوب به مصر رسید یوسف برای استقبال از او از شهر خارج شد و هنگامی که یوسف یعقوب را دید خواست پیاده شده و به سوی یعقوب رود اما مُلک و مقامش را از نظر گذراند و این کار را انجام نداد. پس هنگامی که به یعقوب سلام کرد؛ جبرئیل بر او نازل شد و گفت: ای یوسف همانا خداوند تبارک و تعالی می گوید چه چیزی تو را منع کرد از اینکه به سوی بنده صالح من پیاده شوی مگر آن چیزی که در نزد توست؟ دستت را باز کن. یوسف دست گشود، پس، از بین انگشتانش نورى خارج شد. یوسف پرسید: این چه بود؟ جبرئیل گفت: این علامت آن است که از صلب تو هرگز پیامبر خارج نمى ‏شود و جهتش کارى است که تو نسبت به یعقوب نمودى و در مقابلش پیاده نشدى.» (علل الشرائع، شیخ صدوق، ج‏۱، ص۵۵) همچنانکه گفتیم عده ای از علمای علم رجال و راوی شناسان برخی از راویان این حدیث را مورد وثوق قرار نداده اند مانند: الْحُسَيْنِ بْنِ الْحَسَنِ بْنِ أَبَانٍ و مُحَمَّدِ بْنِ أُورَمَةَ. مخصوصاً مُحَمَّدِ بْنِ أُورَمَةَ القُمّی که او را به جرم غلو، اهل حدیث قم رانده اند. پس می توان با ضعیف دانستن سند روایت، نقل را غیر قابل استناد بدانیم. اما از جهتی دیگر نیز نقل غیر قابل استناد است و آن هم بحث متنی روایت است. چرا که روایت به صورت واضح منکر وجود پیامبر از نسل یوسف را عنوان کرده در حالی که ما می بینیم در نسل حضرت یوسف(علیه السلام) پیامبر وجود داشته است و وی یوشع بن نون بن افرائیم بن یوسف بن یعقوب بوده، پیامبری که جانشین و وصی حضرت موسی(علیه السلام) به شمار می‌ آمده و در جریان دیدار حضرت موسی(علیه السلام) با حضرت خضر نام و یاد او در قرآن و احادیث آمده است.(الکامل فی التاریخ، ابن اثیر، ج ۱، ص ۲۰۰) از سوی دیگر، قرآن کریم استقبالی با شکوه توسط حضرت یوسف از پدر را بیان کرده است. خداوند در قرآن فرموده است:«فَلَمَّا دَخَلُوا عَلى‏ يُوسُفَ آوى‏ إِلَيْهِ أَبَوَيْهِ وَ قالَ ادْخُلُوا مِصْرَ إِنْ شاءَ اللَّهُ آمِنينَ  وَ رَفَعَ أَبَوَيْهِ عَلَى الْعَرْشِ [یوسف/۹۹و۱۰۰] و هنگامى كه بر يوسف وارد شدند، او پدر و مادر خود را در آغوش گرفت، و گفت: «همگى داخل مصر شويد، كه انشاء اللَّه در امن و امان خواهيد بود!  و پدر و مادر خود را بر تخت نشاند» این آیه بیانگر اولین لحظات ملاقات پس از سالها است و به روشنی از به آغوش کشیدن پدر و مادر توسط یوسف سخن گفته که این هم با پیاده نشدن حضرت یوسف سازگاری ندارد. پس رواياتي كه در اين مورد نسبت بي مهري به يوسف مي دهند و مي گويند: او نسبت به پدرش تكبر كرد و از اسب پياده نشد و نور نبوت از ميان انگشتان او خارج گشت با آيات مذكور درباره يوسف تطبيق نمي كند.[منشور جاوید، آیت الله سبحانی، ج ۱۱، ص ۴۷۲» ولی اگر چنین عملی بر حضرت یوسف(علیه السلام) باز اثبات شود؛ باید بدانیم که گناه نبوده و ترک اولی حساب می شده، پس خللی به عصمت پیامبران وارد نمی سازد. همچنانکه حضرت آیت الله دستغیب(ره) درباره آن فرمودند:« شكی نیست كه پیاده نشدن یوسف از روی تكبّر و بی اعتنایی به پدر نبوده و انبیاء از هر گناهی منزّهند، بلكه برای رعایت شوكت مقام سلطنتی بوده كه برای اداره كردن امور خلق و بسط عدل و ترویج دین قبول فرموده بود، لكن چون رعایت احترام پدر اولی بود، برای همین ترك اولی مورد عقوبت واقع شد.»(گناهان کبیره، ج۱، ص۱۳۴) نتیجه گیری اول اینکه ممکن است با ضعف سندی نقل را نپذیریم و یا آنکه به خاطر دلالت غلط و خبر غیبی غیر واقع در آن، روایت را از صحت انداخته و آن را فرموده امام صادق(علیه السلام) به شمار نیاوریم؛ چرا که در نسل حضرت یوسف پیامبر وجود داشته است. در ادامه حتی می توان توجه به این مطلب داشت که اگر هم چنین عملی از حضرت یوسف سر زده باشد؛ گناه نبوده و تنها یک ترک اولی به شمار می رفته است.  

بسیار عجیب است که شما گرایش های عجیب و تمامی ناپذیر جنسی را که تمام دنیا از آن با عنوان انحراف جنسی نام می برند و به طور طبیعی و با غریزه دست کاری نشده بشری امری مذموم است و از آنها با عنوان بیماری نام می برند؛ به عنوان یکسری مسائل طبیعی نام می برید. کاش شما با این لغت و حجم مقالات درباره آن در زبان های مختلف دنیا آشنا بودید و می دانستید مواردی چون هم جنس گرایی، چشم چرانی، دیگرپوشی(ترانسوستیسم)، خودارضایی و غیره و غیره همگی در تمام دنیا در دایره پارافیلیparaphilia)) قرار می گیرند که بر گردان آن همان انحراف جنسی است.  اما اینکه اعتقاد دارید که اگر این موارد حرام بود می بایست یک مورد آن در قرآن نهی می شد؛ اعتقادی غلط است. چرا که خداوند در رعایت کمال ادب و حکمت قرآنی در آیاتی کوتاه و پر معنا همه این موارد را حرام و غیر قابل انجام عنوان کرده است. فقط فهم آن کمی هوشمندی و ظرافت در اندیشه لازم دارد که امیدواریم برای لحظاتی آنها را به کار گیرید. خداوند فرموده است:« وَأَنْكِحُوا الْأَيَامَى مِنْكُمْ وَالصَّالِحِينَ مِنْ عِبَادِكُمْ وَإِمَائِكُمْ إِنْ يَكُونُوا فُقَرَاءَ يُغْنِهِمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ وَاللَّهُ وَاسِعٌ عَلِيمٌ وَلْيَسْتَعْفِفِ الَّذِينَ لَا يَجِدُونَ نِكَاحًا حَتَّى يُغْنِيَهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ[نور/۳۲و۳۳] بى‏ همسران خود و غلامان و كنيزان درستكارتان را همسر دهيد اگر تنگدستند خداوند آنان را از فضل خويش بى ‏نياز خواهد كرد و خدا گشايشگر داناست و كسانى كه [وسيله] زناشويى نمى‏ يابند بايد عفت ورزند تا خدا آنان را از فضل خويش بى ‏نياز گرداند.» این قسمت بسیار کوتاه از قرآن کریم هرگونه کامجویی و لذت خواهی جنسی غیر از ازدواج را ممنوع دانسته و با بیانی خاص فرموده که یا باید فرد ازدواج شرعی داشته باشد و یا اینکه پاکدامنی را پیشه سازد و راه دیگری مجاز نیست. در آیات ابتدایی سوره مؤمنون نیز آمده است:« قَدْ أَفْلَحَ الْمُؤْمِنُونَ[۱]... وَالَّذِينَ هُمْ لِفُرُوجِهِمْ حَافِظُونَ إِلَّا عَلَى أَزْوَاجِهِمْ أَوْ مَا مَلَكَتْ أَيْمَانُهُمْ فَإِنَّهُمْ غَيْرُ مَلُومِينَ  فَمَنِ ابْتَغَى وَرَاءَ ذَلِكَ فَأُولَئِكَ هُمُ الْعَادُونَ[مؤمنون/آیات ۱ و ۵،۶،۷] به راستى كه مؤمنان رستگار شدند[۱] و آنها كه دامان خود را از آلودگي به بيعفتي حفظ مي‏كنند. تنها آميزش جنسي با همسران و كنيزانشان دارند كه در بهره گيري از آنها ملامت نمي‏شوند.  و هر كس غير اين طريق را طلب كند تجاوزگر است. » این آیات نیز به جز لذت جنسی بردن از همسر و کنیز را برابر با تجاوز از جدود الهی معرفی کرده و امروزه که کنیز وجود ندارد تنها راه ممکن به حکم این آیات قرآن، بحث ازدواج است. اما باز هم به شما می گوییم که از جمله انحرافات جنسی بحث هم جنس گرایی هم در قرآن به شدت مورد نهی قرار گرفته و هر کسی می داند که علت هلاکت و نابودی قوم لوط چه عمل زشت و شنیعی بوده است. قرآن کریم آن عمل را خبیث، فسق و گناه، کاری جاهلانه، تجاوز از حدود و اسراف، کاری غیر طبیعی و بیراهه معرفی کرده است. دو فرشته الهی که برای عذاب قوم لوط نازل شده بودند؛ خود و مأموریت خویش را اینگونه عنوان کردند:« إِنَّا مُنزِلُونَ عَلَى أَهْلِ هَذِهِ الْقَرْیَةِ رِجْزًا مِّنَ السَّمَاءِ بِمَا كَانُوا یَفْسُقُون[عنکبوت/۳۴] ما بر مردم این شهر به [سزاى] گناهى كه مى‏كردند عذابى از آسمان فرو خواهیم فرستاد.» اشتباه دیگر شما این است که دنبال این گونه حرمت ها در قرآن کریم می گردید؛ حال آنکه احادیث نیز منبع دیگر ما برای فهم حلال و حرام الهی است. احادیث متنوع و گسترده ای که به علت سؤالات گسترده مردمی، ائمه(علیهم السلام) در میدان پاسخگویی به آنها وارد شدند و در ادامه تنها و تنها به سه مورد آنها اشاره می کنیم: ۱- استمناء احادیثی در زمینه حرمت اسمتناء به دست ما رسیده است و از آن با عبارتهای: عَبِثَ بِذَکَرِهِ، الْخَضْخَضَةِ، النَّاکِحُ نَفْسَهُ، نَاکِحُ الْکَفِّ و... یاد شده است. در کتاب فقه الرضا(علیه السلام) آمده است که حضرت فرمودند:«أَبِی قَالَ سُئِلَ الصَّادِقُ ع عَنِ الْخَضْخَضَةِ فَقَالَ إِثْمٌ عَظِیمٌ قَدْ نَهَى اللَّهُ تَعَالَى عَنْهُ فِی کِتَابِهِ وَ فَاعِلُهُ کَنَاکِحِ نَفْسِهِ وَ لَوْ عَلِمْتُ مَنْ یَفْعَلُ مَا أَکَلْتُ مَعَهُ فَقَالَ السَّائِلُ فَبَیِّنْ لِی یَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ مِنْ کِتَابِ اللَّهِ نَهْیَهُ فَقَالَ قَوْلُ اللَّهِ "فَمَنِ ابْتَغى‏ وَراءَ ذلِکَ فَأُولئِکَ هُمُ العادُونَ[مؤمنون/۷]" وَ هُوَ مَا وَرَاءَ ذَلِکَ فَقَالَ الرَّجُلُ أَیُّمَا أَکْبَرُ الزِّنَى أَوْ هِیَ قَالَ ذَنْبٌ عَظِیمٌ ثُمَّ قَالَ لِلْقَائِلِ بَعْضُ الذُّنُوبِ أَهْوَنُ مِنْ بَعْضٍ وَ الذُّنُوبُ کُلُّهَا عَظِیمَةٌ عِنْدَ اللَّهِ لِأَنَّهَا مَعَاصِی وَ أَنَّ اللَّهَ لَا یُحِبُّ مِنَ الْعِبَادِ الْعِصْیَانَ وَ قَدْ نَهَانَا اللَّهُ عَنْ ذَلِکَ لِأَنَّهَا مِنْ عَمَلِ‏الشَّیْطَانِ إِنَّ الشَّیْطانَ لَکُمْ عَدُوٌّ فَاتَّخِذُوهُ عَدُوًّا إِنَّما یَدْعُوا حِزْبَهُ لِیَکُونُوا مِنْ أَصْحابِ السَّعِیر[فاطر/۶]ِ؛ پدرم فرمود که از امام صادق(علیه السلام) از اسمناء پرسیدند و حضرت در جواب فرمود: گناه بزرگی است که خداوند متعال در کتابش (قرآن) از آن نهی کرده است و کسی که چنین کاری را انجام دهد مثل این است که با خود ازدواج کرده باشد و اگر من بدانم که کسی این کار را انجام داده است با او غذا نمی خورم! سؤال کننده عرض کرد: ای پسر رسول خدا نهی خداوند متعال در کتابش را برای من بیان کنید ! حضرت فرمود: این آیه که می فرماید : "کسی که از غیر این (راه های مجاز های شرعی برای نیاز های جنسی خود) استفاده کند ظلم کرده است(مؤمنون/۷)" و استمناء چیزی جز ازدواج است. مرد پرسید که زنا گناه بزرگتری است یا این گناه؟ حضرت فرمودند: گناهی بزرگ است سپس ادامه دادند که بعضی از گناهان از برخی دیگر سبک تر هستند اما همه گناهان در نزد پروردگار عظیم هستند چرا که نافرمانی اند و همانا خداوند دوست ندارد که بندگانش نافرمان باشند و خداوند همه ما را در کتابش از عصیان نهی کرده است زیرا آن عمل شیطان است و فرموده: "همانا شیطان برای شما دشمنی آشکار است او را دشمن خود بگیرید همانا او فقط دار و دسته خود را مى‏ خواند تا آنها از ياران آتش باشند.(فاطر/۶)"»(مستدرک الوسائل، ج۱۴، ص۳۵۵) ۲- هم جنس بازی  اسحاق بن جریر مى‏گوید: زنى از من درخواست کرد که از امام صادق(علیه السلام) براى او اجازه ورود بگیرم. حضرت اجازه داد. زن وارد شد و گفت: مرا از حدّ زنانى که با یک دیگر همجنس بازى مى‏کنند خبر ده. حضرت امام صادق(علیه السلام) فرمودند: «حَدُّ الزَّانِیَةِ إِذَا کَانَ یَوْمُ الْقِیَامَةِ یُؤْتَى بِهِنَّ قَدْ أُلْبِسْنَ بِقِطَاعٍ مِنْ نَارٍ وَ قُنِّعْنَ بِمَقَانِعَ مِنْ نَارٍ وَ سُرْوِلْنَ مِنْ سَوَارٍ مِنْ نَارٍ وَ أُدْخِلَ فِی أَجْوَافِهِنَّ إِلَى رُءُوسِهِنَّ أَعْمِدَةٌ مِنْ نَارٍ وَ قُذِفَ بِهِنَّ فِی النَّارِ أَیَّتُهَا الِامْرَأَةُ أَوَّلُ مَنْ عَمِلَ هَذَا قَوْمُ لُوطٍ فَاسْتَغْنَى الرِّجَالُ بِالرِّجَالِ وَ النِّسَاءُ بِالنِّسَاءِ وَ بَقِیَ النِّسَاءُ بِغَیْرِ رِجَالٍ فَفَعَلْنَ کَمَا فَعَلَ رِجَالُهُنَّ؛  حدّشان مانند حدّ زنان زناکار است. چون روز قیامت شود، این زنان را در حالى که لباسهایى آتشین بر تن و نقابهایى از آتش بر چهره و شلوارهایى آتشین بر پا دارند مى‏آورند، و در شکمشان تا گلوگاه عمودهایى از آتش داخل مى‏کنند، آن‏گاه آنان را در آتش مى‏افکنند. اى زن، نخستین کسانى که این عمل از آنان سر زد قوم لوط بودند که مردان به مردان اکتفا کردند و زنانشان بدون مرد ماندند و آنان هم مانند مردانشان به همجنس بازى پرداختند.»(ثواب الاعمال و عقاب الاعمال، ص۲۶۸) ۳- چشم چرانی حضرت رسول اکرم(صلی اله علیه و آله) فرمودند: «مَنْ مَلَأَ عَيْنَيْهِ مِنِ امْرَأَةٍ حَرَاماً حَشَاهُمَا اللَّهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ بِمَسَامِيرَ مِنْ‏ نَارٍ وَ حَشَاهُمَا نَاراً حَتَّى يَقْضِيَ بَيْنَ النَّاسِ ثُمَّ يُؤْمَرُ بِهِ إِلَى النَّار؛ کسی که چشمش را از زن نامحرمی پر کند خداوند آن دو چشم را با میله هایی از آتش پر می کند و در بین مردم مورد حسابرسی با چشمانی پر از آتش قرار می گیرد و سپس دستور داده می شود او را به سوی جهنم ببرند.»[وسائل الشیعه، ج۲۰، ص۱۹۵] کلام آخر: حال به درستی و روشنی دیدید که نه تنها ما بلکه همگان می گویند انحرافات جنسی و اینگونه کارها نه تنها نوآوری و ابداعات نوینی نیست؛ بلکه دامهای قدیمی شیطان برای نابود کردن و جهنمی ساختن همه انسانهاست. از این رو هم در قرآن و هم در بسیاری از احادیث از آنها نهی شده ایم.