مطالب دوستان amin_edrisi

عرض سلام و ادب و احترام خدمت شما پرسشگر گرامی در پاسخ به سوالی که مطرح کردید به ذکر چند نکته می پردازیم. 1-قبل از هر مطلب باید به این نکته توجه نماییم که در بین این دو آیه هیچ گونه تناقضی مشاهده نمی شود، برای درک این موضوع لازم است که در معنای دقیق هر دو آیه دقت و توجه کامل داشته باشیم. 2-تأمل و دقت در معنای آیه 62 سوره مبارکه بقره: «إِنَّ الَّذينَ آمَنُوا وَ الَّذينَ هادُوا وَ النَّصارى‏ وَ الصَّابِئينَ مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الْآخِرِ وَ عَمِلَ صالِحاً فَلَهُمْ أَجْرُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَ لا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لا هُمْ يَحْزَنُونَ؛كسانى كه (به پيامبر اسلام) ايمان آورده‌‏اند، و كسانى كه به آئين يهود گرويدند و نصارى و صابئان [پيروان يحيى‏] هر گاه به خدا و روز رستاخيز ايمان آورند، و عمل صالح انجام دهند، پاداششان نزد پروردگارشان مسلم است؛ و هيچ گونه ترس و اندوهى براى آنها نيست. (هر كدام از پيروان اديان الهى، كه در عصر و زمان خود، بر طبق وظايف و فرمان دين عمل كرده‌‏اند، مأجور و رستگارند.)» اين آيه ناظر به سؤالى است كه براى بسيارى از مسلمانان در آغاز اسلام مطرح بوده، آنها در فكر بودند كه اگر راه حق و نجات تنها اسلام است، پس تكليف نياكان و پدران ما چه مى‏‌شود؟، آيا آنها به خاطر عدم درك زمان پيامبر اسلام و ايمان نياوردن به او مجازات خواهند شد؟ در اينجا آيه فوق نازل گرديد و اعلام داشت هر كسى كه در عصر خود به پيامبر بر حق و كتاب آسمانى زمان خويش ايمان آورده و عمل صالح كرده است اهل نجات است، و جاى هيچگونه نگرانى نيست. بنا بر اين يهوديان مؤمن و صالح العمل قبل از ظهور مسيح، اهل نجاتند، همانگونه مسيحيان مؤمن قبل از ظهور پيامبر اسلام‏(تفسير نمونه، ج‏1، ص: 284) 3-دقت و تأمل در معنای آیه 85 سوره آل عمران: «وَ مَنْ يَبْتَغِ غَيْرَ الْإِسْلامِ ديناً فَلَنْ يُقْبَلَ مِنْهُ وَ هُوَ فِي الْآخِرَةِ مِنَ الْخاسِرينَ؛ و هر كس جز اسلام (و تسليم در برابر فرمان حق،) آيينى براى خود انتخاب كند، از او پذيرفته نخواهد شد؛ و او در آخرت، از زيانكاران است‏» واژه «اسلام» دارای دو معنای عام و خاص است، معنای عام در واقع به معنای تابع و تسلیم محض بودن است، و معنای خاص آن در آیین وحیانی پیامبراکرم(صلی الله علیه و اله) به کار رفته است. با این وجود چه معنای کلید واژه اسلام را در معنای لغوی مورد استفاده قرار دهیم و چه آن را در معنای خاص و اصطلاحی آن مورد استفاده قرار دهیم به هیچ وجه با آیه 62 سوره بقره در تضاد و تناقض نیست برای فهم و درک بهتر این موضوع نظر قرآن پژوهان در در این خصوص بیان می کنیم:  مفهوم عام اسلام به عنوان يك اصل كلى كه همان تسليم در مقابل حق است به مفهوم خاص آن يعنى آيين اسلام منتقل مى‏‌شود كه نمونه كامل و اكمل آن است و مى‏‌گويد: امروز جز آيين اسلام از هيچ كس پذيرفته نيست و در عين احترام به همه اديان الهى برنامه امروز، اسلام است. همانگونه كه دانشجويان دوره دكترا در عين احترام به تمام دروسى كه در مقاطع مختلف تحصيلى مانند ابتدايى، راهنمايى و دبيرستان و دوره ليسانس خوانده‏اند تنها درسى را كه بايد دنبال كنند همان دروس سطح بالاى مقطع نهايى خودشان است و پرداختن به غير از آن جز زيان و خسران چيزى نخواهد داشت و آنها كه با تقليد نابجا و تعصب جاهلى و مسائل نژادى و خرافات خود ساخته پشت به اين آيين كنند بدون شك گرفتار زيان و خسران خواهند شد و جز تاسف و ندامت از سرمايه‌‏هاى عمر و حيات كه بر باد داده‏اند نتيجه‏‌اى نخواهند گرفت.(تفسير نمونه، ج‏2، ص: 646)

بسم الله الرحمن الرحیم ببیند منطق و فرهنگ قرآن، رویکردی اخلاق مدارانه دارد، و از هر گونه رفتار خلاف اخلاق و  عدالت نهی کرده است، البته این مطلب به این معنا نیست که مشی قرآن کریم با افرادی همچون قاتلان، کافران، منافقان، دروغگویان، ظالمان، با تساحل و تسامح همراه باشد، کما اینکه شاهد هستیم در آیاتی به طور صریح این دسته افراد مورد لعن و نفرین قرار می گیرند، باری به هر جهت چون در طرح سوال جزئیات به طور روشن مشخص نشده نمی توان به طور کلی مطلبی را بیان کرد، قطعا نفرین و لعن کردن افرادی که صالح هستند، و یا درمسیر صحیح زندگی قرار دارند کار صحیح نیست کما اینکه باری تعالی امر به حسن برخورد با همنوعان  داشته است.

عرض سلام و ادب و احترام خدمت شما پرسشگر گرامی: به طور کلی ذکر خدای متعال مطلوب است و اثرات روحی و روانی فراوانی بر روی انسان دارد، کما اینکه در منبع معتبر قرآنی خدای متعال این چنین بیان داشته است: « الَّذِينَ آمَنُوا وَتَطْمَئِنُّ قُلُوبُهُمْ بِذِكْرِ اللَّهِ ۗ أَلَا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ»[سوره رعد/28] ولی اینکه در برخی کتب ختم ذکر، اعداد و ارقامی ذکر شده در این مجال ما نه آن اعداد را تأیید و نه رد می کنیم. البته مأنوس شدن با اذکار الهی به طور قطع و یقین مورد قبول و تأیید است. نکته ای که در این خصوص باید به آن توجه داشت اهدافی است که افراد برای رسیدن به حاجت از این اذکار خواستار هستند. که در این خصوص به چند نکته اشاره می کنیم نکته اول: اینکه برخی گمان می کنند اگر فلان ذکر را به شماره عدد خاصی قرائت نمایند، به حاجت درخواستی دنیوی خود نائل خواهند شد این مطلب همیشه محقق نمی شود، چرا که اولاً اجابت کننده درخواست باری تعالی است، و ممکن است حکمت و مصلحت او این چنین درخواستی را ایجاب نکند. نکته دوم: گاهی اوقات اذکار به تنهایی گره گشا نیستند، چرا که در در مسیر اجابت دعا و یا ختم های روایی و قرآنی، موانعی توسط افراد ایجاد شده که باید آن موانع برطرف شوند، اعم از سبک شمردن نماز، تضعیف حقوق والدین و یا سایر افراد، تنبلی و حرکت عملی انجام ندادن در مسیر رسیدن به اهداف و تنها اکتفا کردن به دعا....  

با سلام و احترام ببیند این یک موضوع علمی و البته اختلافی هست و لذا دلیلی نمی بینم برای یک بحثی که در بین علما تا حدودی اختلاف در آن وجود دارد بحث رو کش بدم در واقع  درباره جواز تخصیص قرآن به سنت اختلاف نظر وجود دارد. کسانی که به جواز تخصیص عام قرآنی به خبر واحد معتقدند، بعضی تخصیص قرآن به خبر واحد را در صورتی جایز می‌دانند که حجیت خبر واحد با ادله قطعی ثابت شده باشد. می‌توان گفت اغلب علمای شیعه بر این اعتقادند. عده‌ای مانند عیسی بن ابان، باور دارند که اگر حکم عام قرآنی، پیش از تخصیص به خبر واحد، با دلیل قطعی دیگری تخصیص خورده باشد، با خبر واحد نیز تخصیص بردار است؛ و گرنه، جایز نیست.