چه کار کنم که متوجه بشن من علاقه ای بهش ندارم

سلام خدمت شما کاربر محترم

ضمن تشکر از شما و ارتباطی که با مجموعه برقرار کردید.

دغدغه شما برای برون رفت از این مخمصه بسیار قابل درک هستش. مخمصه از این بابت که احتمالا فرد درون گرایی باشید، از ناراحت کردن و عمل بر خلاف میل دیگران بخصوص والدین خودتون اذیت می شید و نتونید از خود و خواسته های خود دفاع کنید. اما این اطمینان خاطر رو به شما می دم که جای هیچ نگرانی نیست. با اعتماد به نفس کامل، شما حرف و نظر خودتون رو  ابراز کنید. البته طبق مراحلی که عرض خواهم کرد.

انتخاب همسر یکی از انتخاب های سرنوشت ساز دختر یا پسر هستش، که در زندگی می تونه تاثیر گذار باشه. کسی که طبق اصول و شاخص های انتخاب درست، اقدام به انتخاب کنه ضریب موفقیت در ازدواج بسیار بالاتر خواهد بود. و انتخاب حق شماست و نه کسی دیگه. شما نه شرعاً و نه قانوناً مجبور نیستید طبق میل والدین با کسی ازدواج کنید که هیییچ علاقه ای بهش نداشته باشید.
درست است که قیافه به تنهایی نمی تونه اولین و اخرین شاخص انتخاب باشه، چون چه بسا همین شخص دارای اخلاقی و منشی باشه که صد تا پسر قیافه دار ده درصدش رو هم نداشته باشن ضمن اینکه قیافه دست خود آدم نیست بر خلاف اخلاق و منش.

اما در عین حال شاخصه ای که ضریب موفقیت در این ازدواج رو پایین میاره، اختلاف سنی بالایی است که با ایشون دارید. و این تا حدودی به صلاح نیست و شایسته است که روی نظر خود مقاومت کنید.
طبق تحقیقاتی که انجام شده زن و شوهر هایی که اختلاف سنی ۰ تا۳ سال دارند، رضایت بیشتری در مقایسه با زوج هایی که فاصله سنی شان ۴ تا ۶ سال است، داشته اند. به همین ترتیب زوجین با اختلاف سنی ۴ تا ۶ سال به نسبت آنهایی که تفاوت سنی ۷ سال به بالا دارند از ازدواجشان راضی تر هستند. تا چه برسه به اختلاف 12 ساله

پس دست شما برای به کرسی نشوندن حرف و حق مسلّم خودتون پر هست. یکی علاقه، یکی قیافه، و یکی اختلاف سنی.  و خوشبختانه شما در مقطع سنی هستید که به استقلال نظر رسیدید. پس با اعتماد به نفس کامل از خودتون دفاع کنید. بعد از تشکیل زندگی، اونی که باید با همسر شما بسازه و بسوزه خود شما هستید، نه اونایی که شما رو در انتخاب مجبور کردن. پس با کمال اقتدار البته در قالب ادب و احترام به نظر دیگران حرف خودتون رو بزنید و از نظر خودتون با دلیل ومنطق دفاع کنید.

اما اینکه پدر شما بی اطلاع هستن فرصت خوبی است که پیشقدم بشید و نظر پدر خودتون رو جلب کنید. و بقولا با پدرتون یک تیم قوی تشکیل بدید.

مطرح کردن با پدر هم به این نحو باشه که در ابتدا، بدون اینکه قضیه رو مطرح کنید از ایشون اعترافاتی بگیرید و بقول معروف جای پای خودتون رو سفت کنید. ایشون رو به دوران خواستگاری و ازدواج خودشون ببرید و اعتراف بگیرید که آنچه باعث شد با همسرش ازدواج کنه علاقه بوده، قیافه بوده. بعد که از ایشون تایید گرفتید اعتراف بعدی که از ایشون باید بگیرید این هستش آیا همانطور که در دوران خواستگاری، انتخاب رو حق مسلّم خودتون می دونستید، این حق رو برای هر دختر و پسری دیگه هم مسلّم می دونید؟
بعد از گرفتن این دو اعتراف، یواش یواش قضیه رو مطرح کنید و دلیلهای خودتون رو بگید. و این رو گوشزد کنید که صراحتا نخواستم با مادر مخالفت کنم که دلش نشکنه. اگر این مراحل رو طی کنید، پدر خودتون رو با خودتون همراه کردید. و به آرامش نسبی خواهید رسید.

پس نظر نهایی با شما خواهد بود. اما اینکه خانواده پسر به خواستگاری بیان یا نیان، شما دخالتی در این موضوع نداشته باشید، و ممانعت نکنید. اجازه بدید بزرگتر ها تصمیم گیر این قضیه باشن که خونواده ها همدیگر رو ببینن یا نبینن. چه بسا مخالفت و مقاومت شما در این مرحله باعث دلخوری خانوادگی بشه که جالب نیست.

بهترین ها رو برای شما آرزومندم