چطور فرزندم رو به نماز جذب کنم؟

سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر محترم
ضمن سپاس از اعتماد و ارتباطی که با مجموعه اندیشه برتر برقرار فرمودید

احسنت بر شما که بر خلاف بعضی والدین که نسبت به تربیت دینی فرزندانشون بی تفاوت اند، دغدغه مندید و اهتمام می ورزید.

طبق آموزه های دینی فرزند پسر رو باید از سن 9 سالگی به نماز تشویق کرد بدون هیچ گونه اجبار و تحمیلی.

این نکته را باید توجه داشته باشید که محبت ورزی باید به طور مداوم داشته باشید، یکی از مصادیق محبت ورزی این است که به نوجوون خودتون توجه داشته باشید. توجه داشتن به نوجوان به معنای کنترل و نگاه کردن به او نیست. بلکه در این سن توجه کردن به این معناست که به پسرتون در خونه جایگاهی قائل بشید، به نحوی که پسر شما حس کنه در خونه مقام و منزلتی داره. در این موارد مثلا می تونید در نوع پخت غذا ازش نظر خواهی کنید، در دید و بازدید ها و اینکه کجا برید و کی برید، گردش کجا برید، نظر خواهی کنید، بهش در خونه مسئولیت های کوچیک بدید تا به خودش از درون حس رضایتمندی داشته باشه. در این فضا که واقع شد به راحتی حرف شنویش به اوج می رسه. چون بهش اهمیت میدید به حرف شما هم اهمیت میده. این قضیه رو هم به نماز خوندنش گره نزنید. این توجه شما ثمراتی داره که در بزرگسالی هم به کمک شما خواهد اومد.

اما در خصوص نماز روش تعیین جایزه یکی از روشهایی است که شما به نحو احسن انجام دادید. اما بهتر بود قبل از انتهاء مدت قول و قرار جدیدی میزاشتید و جایزه جدیدی قرار می دادید. تا این قضیه قطع نمی شد. البته طوری هم نباید باشه که قرار دادن جایزه تبدیل به عادت بشه، باید باید از ترفندهای دیگه استفاده کرد. شما باید به تدریج از روش جایزه به روش اقناعی و شناختی تغییر موضع بدید. رسیدن به جایزه نباید به عنوان هدف نهایی در نظر گرفته میشد، بلکه جایزه ابزاری برای کشاندن فرزندتون به مرحله بعد قرار داده میشد.

در این سن باید به لحاظ شناختی پسرتون رو قانع کنید که برای چه باید نماز خواند، اگر اینطور قانعش کنید که نماز همچون غذا برای سلامتی بدن مهمه برای روح و سلامت روانی که آدما به جاهای بد نرن لازمه. همون طور که برای تغذیه بدن نمیشه عذر درس و مدرسه رو پیش کشید برای تغذیه روح و سلامتیش هم نمیشه چنین عذری اورد.

ذهنیت ایشون رو نسبت به خدا دلنشین کنید. نعمتهایی که بهش داده رو گوشزد کنید. در قالب یک مثال ساده براش توضیح بدید که اگر همکلاسیش یه هدیه مورد علاقه رو بهش بده تو در قبالش چکار می کنی؟ تشکر. بعد بهش بگید که اگر تشکر نکنی دوست تو چه ذهنیتی نسبت به تو خواهد داشت؟ ذهنیت منفی.  ایا بازم بهت هدیه می ده؟ نه.
آیا می تونی در قبال این لطفش بگی که من وقت ندارم تشکر کنم و می خوام درست بخونم؟  ضمن اینکه می تونید مدتی که به نماز اختصاص میده رو در ذهن ایشون کم جلوه بدید به این نحو که در ابتدا این سوال بدیهی رو ازش بپرسید که به نظرت خدایی که این همه بهت نعمت داده بزرگتره و مهمتره یا یک کارتون؟ طبعا خدا
بعد بپرسید که به نظرت در 24 ساعت، 20 دقیقه وقت گذاشتن برای نماز خیلی زیاده؟ ایا خودت 1 ساعت برا دیدن یک فیلم وقت نمی ذاری؟ حالا وقت گذاشتن 20 دقیقه ای واسه خدا زیاده؟ ضمن اینکه خودت گفتی خدا از یک کارتن بزرگتر و مهمتره.

به طور ملموس براش یه نعمتی رو مثال بزنید. مثلا نعمت مامان و بابا رو. بهش بگید که من رو دوست داری؟ من که یه نعمت مورد علاقه برای تو هستم رو کی بهت داده؟ خدا. بعد بدون اینکه جوابی رو توی دهانش بذارید ازش بپرسید که آیا من با ارزش ترم یا هدیه ای که همکلاسیت بهت میده؟ جواب: تو. بعد بپرسید به نظرت نباید بیش از تشکری که از همکلاسیت می کنی از خدا به طور مداوم تشکر کنی؟ اون هم تشکری که خودش راضی میشه باهاش؟ 

بعد بهمین منوال نعمتهایی که خدا بهش داده رو گوشزد کنید که مطابق همین سبک لازمه ازش تشکر کنیم و راه تشکر هم اینه که حرفش رو گوش بدیم.
موارد و راهکارها و نکات دیگری هم هست که می تونید در لینک زیر دنبال کنید.
باز هم اگر سوال یا نقطه مبهمی در جواب بود با کمال میل بفرمایید.

http://btid.org/node/201419

موفق باشید