به پسر اولم خیلی گیر میدم متاسفانه

سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر محترم

ضمن سپاس از همراهی ما با مجموعه اندیشه برتر

چالشی که باهاش مواجه هستید ممکنه خیلی از مادرها باهاش مواجه باشند. از این که این مساله رو با ما در جریان گذاشتید سپاسگزاریم امیدوارم با ارائه چند نکته شما رو یاری کنم

1- درباره مزاج سوال فرمودید، معمولا افرادی که مزاج صفراوی دارند زود از کوره در می روند و زود هم آرام می شوند و معمولا از عصبانیت خود پشیمان می شن.

خصیصه های این گونه افراد رو می تونید از طریق لینک زیر ببینید
https://mesterhoney.ir/blog/bile-temperament/
2- اما در مورد مشکلی که باهاش مواجه هستید چند نکته خدمت شما عرض میشه

* اگر ذهنیت و شناخت خودتون رو در باره کودک خودتون اصلاح کنید این تغییر ذهنیت بر رفتار شما اثر گذار خواهد بود. شما نباید عملکرد فرزند خودتون رو با یک فرد بزرگسال که وصله بازی کردن و شلوغی بهش نمی خوره مقایسه کنید. کودک تا سن 7 سال باید بازی کنه. باید شلوغی کنه و شما باید از این بابت خوشحال باشید. کودک ما در خلال همین بازی کردن ها رشد پیدا می کنه. گاهی دوست داره خودش رو نشون بده و اثبات کنه تا برای دیگران جایگاهی داشته باشه. حس بزرگی بهش دست بده. شما باید شکر کنید که چنین کودکی دارید. فکر کنید اگر بچه شما منزوی بود و هیچ گونه ارتباطی با دیگران برقرار نمی کرد، درسته که از شلوغی کردنش خلاص می شدید اما انزوا خودش یک نقص محسوب میشه و مانع از رشد اجتماعی و شخصیتی کودک میشه

* این جمله رو روزانه و به طور مکرر چند بار تکرار کنید که «شلوغی و بازیگوشی بچه من نشانه سلامتی اوست و من از این بابت راضی ام»، تکرار این تمرین باعث میشه شما از یک آگاهی به یک باور در این زمینه برسید. وقتی باور کردید که بچه باید شلوغی و بازی کنه، با یک آمادگی شناختی با کودک خودتون مواجه میشید، دیگه از شلوغی کودک شوکه نمی شید، زود از کوره در نمیرید که بعدش پشیمان بشید

* اجازه بازیگوشی به کودک به این معنا نیست که اجازه بدید کودک شما کارهای خطرناک کنه. اجازه بازیگوشی به کودک به این معنا نیست که به درخواستهای غیر منطقی کودکتون بهاء بدید و خواسته اش رو اجابت کنید، اتفاقا در این جور مواقع به شدت باید بی اعتنا باشید، هیچ واکنشی از خودتون نشون ندید، حتی داد نزنید، پرخاش نکنید، بی اعتنایی محض. گویا هیچ اتفاقی نیفتاده و هیچ درخواستی نداشته. واکنش شما باعث میشه ایشون در ادامه لجبازی خودش تقویت بشه

* پرخاشگری، قشقرق و لجبازی با بازی کردن و شلوغی فرق می کنه. گاهی پرخاشگری و قشقرق نشانه اعتراض کودک هست به نحوه عملکرد و تبعیض شما در توجه و محبت ورزی، وقتی می بینه که شما توجه بیشتری به برادر کوچکترش دارید به نشانه اعتراض پرخاشگری می کنه. در این زمینه باید دقت بیشتری داشته باشید. عدالت در توجه داشته باشید، پسرتون رو ببوسید، با صدای نیکو صدا بزنید. بهش مسئولیت بدید، در کارهای جزئی خونه ازش اظهار نظر کنید (مثل وعده غذایی، یا دید و بازدید اقوام). گاهی هم قشرق کردن برای این هست که خودش رو اثبات کنه، نشون بده که در خونه جایگاهی داره، هر چند کودک شما برای رسیدن به این هدف دچار اشتباه می شه اما شما زمینه مناسبی برای اثبات خود رو براش فراهم کنید. مثل سپردن کارهای ثابت و کوچک به او (آوردن سفره غذا)، سپردن مسئولیت حفظ وسائل برادرش، بازی کردن با او که گاها زمینه پیروزی او رو عمداً فراهم میارید. و ....

در این زمینه اگر باز هم سوالی داشتید بفرمایید

موفق باشید