سوال اخلاقی / مشاوره: به نظرتون یه مرد باید ازدواج کنه با این تفاسیر؟!

سلام خدمت شما کاربر محترم

ضمن سپاس از همراهی شما با مجموعه اندیشه برتر

راجع به سوال شما:
گزینشی نگاه کردن به هر گفته و سخنی اشتباه هستش. یعنی نادیده گرفتن همه نکات و مطالب یک موضوع ممکن است شخص رو در نتیجه گیری به اشتباه بیندازد.

آنچه گفته شده که زن وظیفه ندارد خانه داری کند، و حتی می تواند در قبال خدماتی که انجام می دهد پول بگیرد درست است. اما این به معنای این نیست که به هیچ وجه نباید بدون چشم داشت، خانه داری کند و اگر به طور رایگان خانه داری کرد مورد سرزنش دیگران قرار بگیرید. خیر، اتفاقا اگر خانمی خانه اش رو مرتب نکرد، وظایف خونه رو انجام نداد به دید عرف مورد سرزنش قرار خواهد گرفت. چون ما و هر جامعه دیگری یک عرف و یک قواعد اجتماعی خاص خود داریم که تخطی از اون باعث میشه جایگاه و منزلت آدم کاسته بشه.

حقیقت این است که این احکامی که در سخنان رهبری گفته شد  نسبت به مسائل حقوقی و احکام اسلامی است که معمولا در ظرف اختلاف و شرایط غیر عادی بین زوجین مطرح می شود. لذا هیچ مردی حق ندارد خانم خود رو مجبور کند که کارهای خونه رو انجام بدهد. اما این یه طرف قضیه است. اون هم مساله اخلاق با محوریت محبت و صمیمیت است. زن و مردی که با یک نشانه اعجاز انگیز نسبت با این همه تفاوت به هم رحمت و مودت دارند، به نظر شما متصور هست که از همون اول کار، خانم بگه که من حوصله خانه داری ندارم؟ می تونه بگه که من حال ندارم غذا درست کنم؟ می تونه بگه که من در قبال خدماتم پول می گیرم؟  آیا اصلا چنین مردی این همسر رو به همسری قبول می کنه؟ خیر. پس جایگاه این گونه حرفها در شرایط عادی زندگی نیست. اساس هر ازدواجی با مهر و محبت شروع میشه، و همین محبت عجین شده به اخلاق هست که زوجین اقدام به تقسیم کار کنند. مرد در بیرون و زن در خانه کار کند. این تقسیم کار، رویه ازدواج حضرت زهرا س و امام علی ع هستش که الگوی همه شیعیان و بلکه مسلمانان هستش.

چنانچه امام باقر (ع) می فرماید، رسول خدا (ص) چنین تقسیم کار کرد: به امیرالمومنیبن دستور داد کارهای خارج خانه را انجام دهند و به دخترش حضرت فاطمه (علیها السلام) نیز فرمود که کارهای داخل خانه را اداره نماید و آن حضرت از این تقسیم کار خوشحال شد.
آیا حضرت زهرا س ، چنین گفتند که کار در خانه وظیفه من نیست؟ ابداً، نه تنها مکدّر نشدند بلکه خوشحال هم شدند.

از اون طرف هم مردی که موقع خواستگاری به زن بگه «تو مجبوری خانه داری کنی و برام غذا درست کنی و خونه رو درست کنی» یعنی از همون اول با شدت و غلظت برخورد کنه، این زن قطعا خواستگارش رو رد می کنه. اینها نشونه این هست که اصلا پایه های ازدواج با مهر و محبت همسران شروع میشه و طبق همین زوجین برای خودشون قانون های نانوشته وضع می کنند که در رسم عاشقی زن باید خانه داری کنه و مرد باید تلاش کنه تا زندگی به چرخش در بیاد. در حقیقت هر دو عاشقانه در چرخیدن چرخ زندگی سهیم هستند. بدون هیچ اجباری و زوری با کمال میل هر دو در پُست خود مشغول به ایفای نقش هستند.

ما یک قاعده داریم در روابط بین زوجین به نام تناسب حق و تکلیف. به هر کسی از زوجین حقی داده شده تکلیفی هم داده شده. لذا ما در قضیه زوجین با برابر سطح حقوق و تکالیف مواجه هستیم. البته برابری به معنای یکسان بودن حقوق و تکالیف نیست چون بین عنصر زن و مرد تفاوت جسمی و روحی وجود داره و این تفاوت ها باعث میشه مصادیق حق و تکلیف در این دو جنس در بعضی موارد یکسان نباشه. مرد بخاطر قوی بودن جسم و عنصر خشن بودن طبع او باید به دنبال کسب روزی و سرو کله زدن با مردم باشه، اما زن بخاطر روحیه لطیف و احساسیش باید مشغول فرزند پروری و تربیت نسل سالم باشه. نه زن از بودن دائمی مرد در خونه خوشش میاد، و نه مرد با غیرت از بودن دائمی زن در بیرون خونه و سرو کله زدن و آمد و شد با نامحرم خوشش میاد. در جهان غرب این حق و تکلیفها بعضاً مخدوش شده و هر کجا که مخدوش شده، معضلات و نارضایتی هایی را چه برای زن و چه مرد پیش آورده. بهترین دستور و قانون، قانون اسلام هستش که موجب سلامتی فرد و جامعه خواهد شد، چون اسلام دین خالق انسان است و اوست که احاطه کاملی به مخلوق خود دارد. و این یک امر مسلم و بدیهی است. در امر ازدواج اسلام گاهی حامی به مرد حق داده (که نگاه گزینشی به اون مایه اعترض زنها شده غافل از اینکه اسلام زن را هم حمایت کرده) و گاهی حامی زنها بوده (که باز نگاه گزینشی به اون مایه اعترض مردها شده غافل از اینکه اسلام مرد را هم حمایت کرده)، که این تفاوتها در قالب حق و تکلیف، ناشی از همون مصالح و تفاوتهای جنسیتی بین زن و مرد هستش.

درسته که مرد در راه به دست آوردن درآمد به سختی میفته اما این قضیه در راستای مردانگیش هست و اون روحیه سیطره گری و سرپرستی که داره با این حالت لذت می بره. لذت میبره که نان آور خونه است و مورد اتکای همسر و فرزندانش هست. پس اینطور نیست که نیازهای یک مرد به نیازی جنسیش محدود بشه، این حرف ناشی از عدم شناخت کافی نسبت به مرد و شاید ناشی از معضل "خودفراموشی" است که چنین نگاه حیوانی محض به نتیجه ازدواج داره.  مرد در کنار همسرش به آرامش می رسه، و این یکی از معجزاتی است که در قران ذکر شده. البته این ثمره آرامش منوط به این است که مرد و زن هر کدام در حیطه خودش درست عمل کرده باشه.  و الا خیلی از زنها و مردها هستند که مایه رنجش هم هستند. هر چند در ابتدا مایه آرامش هم بودند. قبل از اینکه وارد چالشهای زناشویی بشن.

از اون طرف هم نباید از میل و نیاز بانوان غافل شد، یک بانو برای تربیت صحیح نسل، نیاز داره که عاطفه اش تامین بشه، نیاز داره که از طرف مردش مورد عطوفت قرار بگیره و دل مردش رو تسخیر کنه. پس چه زن و چه مرد، اهداف متعددی در ازدواج دارند که میل جنسی صرفا یک میل کَشنده و استمرار بخش هست و نه تمام هدف ازدواج. کسی که این سوال رو با این همه کش و قوس به مسائل جنسی منتهی دانسته، احاطه علمی به نیازهای متعدد زنان و مردان نداشته، و بسیار گزینشی و محدود به قضیه ازدواج گاه کرده. در حالی که مرد و زن بعد از ازدواج تا موقعی که شخص پدر بزرگ و مادر بزرگ میشه نیازهایی دارد که باید در ساز و کار ازدواج و قضایای بعدی تامین شود. حتی کسی که تامین نیاز جنسی را هدف نهایی ازدواج قرار دهد باز هم ضرر نکرده است. چون یک فرد باید چشم اندازی بینهایت نسبت به خود و نظام آفرینش داشته باشد. کسی که نمی خواهد ازدواج کند در مواجهه با نیاز جنسی خود یا باید ریاضت بکشد پاکدامنی پیشه کند یا اینکه مرتکب گناه شود و تیشه به عاقبت خود بزند و یک دنیای آتشین برای خود بیافریند. پس ارزش دارد که پی ازدواج را با تمام خوبیها و سختیهاش به تن خود بمالد اما آینده پیش روی خود را به ضمیمه دینداری و تبعیت از فطرت و وجدان با صفا و دلنشین کند. پس این معامله معقولی است. هیچ ارزش ندارد که یک لذت زودگذر از طریق گناه در قبال جاودانگی در عذاب و آتش خریداری شود. کسی که برای خودش ارزشی قائل است هیچگاه وارد چنین معامله ای نمی شود.

باز هم اگر سوالی در این زمینه داشتید بفرمایید.

موفق باشید