سوال اخلاقی: از کجا بفهمیم عباداتمان ما را به خدا نزدیک می‌کند؟

سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر محترم

ضمن سپاس از همراهی شما با مجموعه اندیشه برتر

کسی از امام معصوم علیه السلام همین سوال رو فرمود که ما از کجا بدونیم که نماز و عبادت ما قبول می شود، امام فرمودند که به هر میزان که شخص در مواجهه با گناه خودمدار تر و خودداری بیشتری کند به همان میزان نماز و عبادتش مورد قبول بوده است. چون عبادت واقعی عبادتی است که در ضمن اون نور ایمان به قلب وارد می شود و چون ایمان، نور است با گناه که ظلمت و تاریکی است قابل جمع نیست. کسی که به هر میزان قلبش نورانی باشد از گناه و ظلمت گناه منزجر خواهد بود، تا جایی می رسد که مثل بعضی از شهداء آن قدر روح لطیفی پیدا می کند که از گفتن واژه «گناه» هم خودداری می کند.

پس هر چه انسان بیشتر تقوا رعایت کند و خودمدارتر باشد نشانه این است که بیشتر نمازش مورد قبول واقع شده است.

شهید مطهری در این زمینه می فرماید: «اولین اثر عبادت که انسان را به خدا نزدیک می‌کند، تسلط به خود است، از این‌جا بفهمید، کدام عبادت قبول است و کدام قبول نیست. عبادت بدون این‌که انسان را به خدا نزدیک کند، عبادت نیست؛ یعنی نمی‌توان باور کرد که انسان عبادت کند ولی به خدا نزدیک نشود و عبادتش را هم درست انجام داده باشد، چنین چیزی محال است، عبادت، شرط تقرب و نزدیک شدن به خداوند است. وقتی عبادت مقبول است که ما را به خدا نزدیک کند؛ پس اولین و بهترین نشانه‌ای که ما بفهمیم آیا عبادت ما مورد قبول پروردگار واقع شده یا نه، آن است که ببینیم با آن عبادت چه‌ اندازه بر خود مسلط و به خداوند نزدیک شده‌ایم»

اما سوال فرمودید که چگونه به یقین و آرامش برسیم.
وقتی آدمی به آرامش می رسد که نور ایمان به دلش رسوخ کند. اما اینطور نیست که ورود نور ایمان یک شبه اتفاق بیفتد یا بلافاصله با یک "خواستن" مثل خوردن یک قرص حاصل شود. این قضیه یک فرایندی دارد

1- زدودن شبهات ذهنی و تشکیل نظام عقیدتی پایدار و قانع کننده که در قالب شناخت خود، خدا و اهل بیت (و به طور کلی اصول دین) گنجانده شده است.
در مرتبه اول باید انسان "بخواهد" که خوشبخت شود و مسیر سعادت رو طی کند. در مرتبه بعد باید این مسیر رفتن رو با تمام جوانب در قالب  یک جهان بینی درست ترسیم کند که در این بین باید شبهاتی که در ذهن خود نسبت به ارکان عقیدتی هست از بین ببرد.
2- امور عقیدتی در فضای ذهن است. این امور عقیدتی خشک است و وقتی لطیف و تبدیل به نور می شود که به «ایمان و باور» برسد. ما یک شناخت داریم که در فضای ذهن است  و یک ایمان و باور داریم که جایگاهش قلب و روان آدمی است. اما رسوخ ایمان در قلب و دل با فیلتر «عمل» ممکن است. یعنی برای اینکه قلب نوارنی شود باید عقیده، جامه عمل پوشیده شود. با عمل، هوای نفس را که همچون هاله ای اطراف نفس مطمئنه را گرفته است بر طرف خواهد کرد، وقتی حجاب هوای نفس، بر طرف شد، ایمان و یقین اتفاق خواهد افتاد. آنوقت شخص چیزهایی درک خواهد کرد که دیگران درک نمی کنند، به هر چه رنگ خدا دارد اشتیاق نشان خواهد داد، خدا و  اهل بیت و دوستان خدا رو دوست خواهد داشت و از هر چیزی که او رو از خدا دور کنه بیزار خواهد کرد. (مثل گناه).

این خلاصه ای از فرایند رسیدن به یقین و آرامش بود که خدمت شما تقدیم شد.

این لینک جهت اطلاع بیشتر در این زمینه خدمت شما تقدیم میشه

http://btid.org/node/213322

بهترین ها رو برای شما آرزومندم

موفق باشید