باسلام
من یه پسر ۸ ساله و یه دختر ۱و نیم ساله دارم. از موقعی که دخترم به دنیا اومده پسرم خیلی نسبت به اون حسادت می‌کنه وهمش میگه که شما ساتین که دخترمه رو دوس دارین و یه مقدار هم عصبی شده و بهش میگم که موقعی که می‌خواد عصبی بشه تا ده بشماره آروم میشه؛ ولی بی‌توجهی می‌کنه و خودم هم داستان مشابه این رفتارش براش تعریف می‌کنم و هم خیلی باهاش صحبت می‌کنم و متقاعدش می‌کنم که ساتین کوچیکه و نیاز به توجه بیشتری داره. همون لحظه متقاعد میشه و با خوبی قضیه تموم میشه و اما باز می‌بینم که روزبعد هم همون حرفا رو می‌زنه و اصلا انگار نه انگار که روز قبل باهم صحبت کردیم؛ پرخاشگری می‌کنه. واقعا کلافه شدم. نمی‌دونم دیگه چکار کنم.
اگه امکانش هست راهنمایی کنید.
----------------
کاربران محترم مي‌توانيد در همين بحث و يا مباحث ديگر انجمن نيز شرکت داشته باشيد: https://btid.org/fa/forums
همچنين مي‌توانيد سوالات جديد خود را از طريق اين آدرس ارسال کنيد: https://btid.org/fa/node/add/forum
تمامي کاربران مي‌توانند با عضويت در سايت نظرات و سوالاتي که ارسال ميکنند را به عنوان يک رزومه فعاليتي براي خود محفوظ نگه‌دارند و به آن استناد کنند و همچنين در مرور زمان نظراتشان جهت نمايش، ديگر منتظر تاييد مسئولين انجمن نيز نباشد؛ براي عضويت در سايت به آدرس مقابل مراجعه فرمائيد: https://btid.org/fa/user/register
سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر محترم
ضمن سپاس از همراهی شما با مجموعه اندیشه برتر
چالشی که باهاش مواجه هستید رو متوجه شدم. امیدوارم در تربیت صحیح فرزند موفقیت روز افزون پیدا کنید.
چالشی که باهاش مواجه هستید تا حدودی طبیعی است و بر خلاف انتظار نیست. پس لزومی نداره که از این قضیه کلافه بشید. بله ، می تونید با راهکارهایی این قضیه رو مدیریت کنید.
اینکه دلیل توجه بیشتر به دختر رو به پسرتون گوشزد می کنید و مجددا فرداش می بینید که روز از نو روزی از نو، بخاطر این هست که بُعد هیجانی و عاطفی پسرتون در این سن بر بَعد عقلانی ایشون غلبه داره. یعنی اگر هم برای کار خودتون دلیل بیارید، در حافظه کوتاه مدت پسرتون ممکنه بطور موقت اثر گذار باشه اما باز هم مجددا افکار منفی و هیجانی سراغش میاد که عدم پرداختن و عدم توجه به او ناشی از بی اهمیتی پسرتون در خونه هستش. پسر شما به سختی می تونه از زاویه دید شما به این قضیه نگاه کنه که شما دختر کوچکتری دارید و باید بهش توجه کنید، پسر شما فقط از زاویه دید خودش به طور ظاهری به قضیه نگاه می کنه که دارید کمتر وقت می گذرونید واسه پسرتون. پس لازم هست اگر دلیلی هم برای کار خودتون ارائه می دید اون رو به ناچار تکرار کنید تا دوباره متوجه دلیل شما بشه. پسر شما با یکی دو بار قانع نمیشه، هر بار هم به انحاء مختلف این رو بیان کنید. گاهی می تونید از خود پسرتون سوال کنید و نظر خواهی کنید که چطور باید برخورد کنید. اصل این نظر خواهی خودش یک نوع توجه دهی به پسرتون هست. هر دلیلی بیان کرد، در ابتداء همراهی کنید، تایید کنید، اما در آخر اشکال نظرش رو هم بگید که ممکنه کم توجهی شما باعث بشه خواهرش کار خطرناکی کنه
پرخاشگری و عصبانیتی که پسر شما داره واسه اینه که اعتراض خودش رو نشون بده.
نکته: حقیقت این است که توجه شما باید به اندازه نیاز فرزند باشه. عدالت در اینجا به معنای برابری در توجه نیست. و جالبه که پسر شما نیاز بیشتری به توجه داره. برای اینکه پسر شما حس نکنه که خواهرش یک رقیب برای اوست لازم است فارغ از توجهات عادی و طبیعی (تر و خشک کردن) که دخترتون دارید باید بیشتر نگاهتون به پسرتون باشه. شما با بازی کردن با پسرتون به اندازه ای که هیجان پسرتون رو تحریک کنه می تونید توجه اشباع شده ای رو به پسرتون نشون بدید.
گاهی هم می تونید مسئولیت دخترتون رو به پسرتون واگذار کنید که حواسش بهش باشه، از لفظ «مسئولیت» استفاده کنید. این مسئولیت دهی باز هم یک نوع توجه هستش که شما به پسرتون ارائه دادید. در واقع با یک تیر دو نشون زدید.
بهترین ها رو برای شما آرزومندم