سوال اخلاقی: عدم پشیمانی از انجام گناه کبیره

سلام مجدد خدمت شما
ضمن تشکر از همراهی مجدد شما

این طور به نظر میاد که اگر مطالبی که در گذشته گفته شد به دقت مرور بفرمایید به جواب خود خواهید، اما برای تاکید بیشتر و اینکه شاید واضح و روشن توضیح نداده باشم مجددا عرض می کنم.

1- فرمودید که چگونه پشیمان باشم. اگر یه لحظه تامل کنید و موقعیت خودتون رو در این نظام افرینش ببینید،اینکه چقدر عمر کوتاهی در قبال سفر آخرت دارید. ملاحظه اینکه چه قابلیتهایی که دارید و از اون غافل موندید، چیزی که می تونستید در این لحظه عمر به دست بیاورید و نیاوردید و اون پاکی که از دست دادید و باید در صدد جبرانش باشید، و اینکه ببینید معصیت چه وجود متعالی و بزرگی رو کردید که تمام زندگی شما و هر چه خوبی دارید از اوست و اینکه او (خدا) مربی شماست که چرخ و فلک رو در اختیار شما قرار داده که به قول شاعر 

ابر و باد و مه و خورشید و فلک در کارند

تا تو نانی به کف آریّ و به غفلت نخوری

همه از بهر تو سرگشته و فرمانبردار

شرط انصاف نباشد که تو فرمان نبری

 همه این موارد رو اگر ملاحظه بفرمایید موقعیت یک دانش آموز رو خواهید داشت که در تکلیفی که معلم به او داده کوتاهی کرده، معلمی که این همه سرمایه گذاری کرده اما بر خلاف انتظار با کوتاهی شاگرد مواجه میشه و چه بسا این شاگرد از سر خودخواهی دهنکجی هم بکنه که من برای چه باید تکلیف تو رو انجام بدم و .... فهم و درک درست از مجموع این موقعیت ها طبعا پشیمانی در پی خواهد داشت

2-پشیمانی یک حالت قلبی است که شخص با درک و فهم از یک موقعیت، متوجه یک خسران و ضرری خواهد شد که ناشی از عملی است که می توانست انجام ندهد ولی انجام داده، مثلا پسری رو در نظر بگیرید که صرفا بر مبنای احساس و هیجان، دختری رو دوست داره و قصد ازدواج با او داره، اما با توصیه های مکرر و منطقی پدر مواجه میشه که به این ازدواج با دهها دلیل مخالفت هستش، اما در عین حال این پسر کار خودش رو انجام میده و متاثر از احساس و هیجان، گوشش بدهکار حرفهای پدر نیست و ازدواج می کند، بعد از یک سال کار ازدواجشون به طلاق منجر می شه (با همان علتهایی که پدر گفته بود)، چنین جوانی اگر منصف باشه و روحیه نقدپذیری رو در خودش زنده نگهداشته باشه از اصرار و کرده خود پشیمان خواهد شد، از عمری که تلف کرده و از مورد بهتری که می توانست آرامش روز افزونی به او بدهد و ..

3- همانطور که عرض شد اگر خوشحالی به معنای لذت بردن از گناه هست که کسی منکر این نیست هر گناهی لذت خودش را دارد و الا آدمها را به تکلّف وانمیداشت، هر گناهی یک دو راهی است که آدم رو به چالش می کشونه که در این چالش به دنبال هوس بره یا به دنبال مصلحت بزرگتری که خدا در ترک گناه خواسته (سعادت و تعالی نفس)
اما خوشحالی گاهی به این معناست که من از کرده خودم (با تمام خصوصیاتی که در بند 1 گفته شد) پشیمان نیستم و بلکه باز هم در صدد ادامه دادنش هستم، این نوع خوشحالی آدم به هلاکت و قساوت و عاقبت به شری خواهد کشاند.
اما شما که قصد دارید تا آخر عمر این کار رو تکرار نکنید، در واقع از کرده خود پشیمان هستید که چنین قصدی کردید که تا آخر عمر پاک باشید.

موفق باشید