حضرت امام نه تنها به استادان خود احترام می‌گذاشتند، بلكه از تمام علما و دانشمندان به نیكی یاد می‌كردند. یكی از شاگردان حضرت امام خمینی رحمه الله می‌گوید: در یكی از نوشته‌های خود، درباره مطلب كسی، نوشته بودم كه سخن وی «ظاهر الفساد» است. ایشان هنگام مطالعه نوشته من، در كنار آن مرقوم داشتند: «احترام مشایخ و بزرگان پیوسته باید مراعات شود.» روزی نیز درباره یك شخصیت علمی، سخنی از یك مجله لبنانی نقل كردم كه در حقیقت، نقل اهانت بود. حضرت امام نسبت به كلام من، اظهار ناراحتی نمودند و مرا از نقل آن نهی كردند. و نیز در حوزه و خارج از آن شخصیتهای علمی‌ای وجود داشتند كه از نظر فكری با امام همراه نبودند، اما حضرت امام در برخورد با آنان یا پشت سرشان ادب را كاملا رعایت می‌كردند به گونه‌ای كه گویی اصلا هیچ اختلاف فكری میان آنان وجود ندارد (8).
یكی دیگر از شاگردان حضرت امام خمینی رحمه الله می‌گوید: عصرها امام در مسجد سلماسی قم درس اصول می‌گفتند. به ایشان اطلاع داده بودند كه در مجلس درس بعضی از محققین نسبت به ملا صدرا رحمه الله اهانت شده است. ایشان با حال عصبانیت و در مقام موعظه و نهی از جسارت كردن به بزرگان دین فرمودند: «وما ادریك ملاصدرا: تو چه می‌دانی كه ملاصدرا كیست؟ مسائلی را كه بوعلی سینا از حل آنها عاجز مانده، ملاصدرا حل نموده است. چرا مواظب زبانمان نیستیم؟» (9).