تكبیر

6. مستحب است كه شش اللَّه اكبر پیش از تكبیرةُ الاِحرامِ آغازِ نماز و در مجموع، هفت اللَّه اكبر بگوییم و تكبیر هفتمی را همان تكبیرةُ الاِحرام نماز قرار دهیم. (6) این عمل از هنگامی مستحب شد كه امام حسین علیه السلام خردسال بودند. روزی حضرت برای خواندن نماز، كنار پیامبر خداصلی الله علیه وآله ایستادند و پس از شنیدن تكبیرة الاحرام پیامبر، ایشان نیز تكبیر گفتند. هنگامی كه پیامبر صدای تكبیر امام حسین را شنیدند، تكبیر خود را دوباره تكرار كردند. امام حسین نیز دوباره تكبیر گفتند و این كار تا هفت بار تكرار شد. از آن روز به بعد، هفت بار تكبیر گفتن در آغاز نماز نیز مستحب گشت. (7)
7. نام اسب امام حسین علیه السلام در روز عاشورا كه از پیامبر عزیز خداصلی الله علیه وآله به او رسیده بود، ذو الجَناح نبوده و مُرتَجِز (خوش رَجَز و خوش آواز) بوده است. (8) دانستنی است كه ذوالجَناح به معنای بالدار و كنایه از اسب چابك و تیزرو و راهوار است. پس شاید ذوالجَناح، بیان صفت و ویژگی اسب امام حسین علیه السلام از سوی مردم بوده است نه نام آن.
8. در زیارت عاشورا می‌خوانیم: «السّلام علی الحسین و علی علی بن الحسین و علی أولاد الحسین و علی أصحاب الحسین.» برخی از زیارت پژوهان بر این اندیشه اند كه منظور از علی بن الحسین در اینجا، حضرت علی اكبر است و نه امام سجادعلیهما السلام؛ زیرا در این قسمت از زیارت عاشورا، ما بر شهدای كربلا درود می‌فرستیم و نه بر زندگان و بازماندگان آن، و امام سجادعلیه السلام جزء شهدای كربلا نبوده اند. پس، از این سلام اختصاصی بر حضرت علی اكبرعلیه السلام نیز می‌توان نشان دیگری از عظمت مقام و منزلت ایشان را برداشت كرد. (9)
9. شماری از حدیث پژوهان و تاریخ نگاران بر این عقیده اند كه عبارتِ «مَهلاً مَهلا یابنَ الزَّهراء؛‌ای پسر زهرا صبر كن صبر كن!» و رویدادهای پس و پیش آن را كه به حضرت زینب علیها السلام - هنگام وداع و خداحافظی ایشان با امام حسین علیه السلام - نسبت می‌دهند، در كتابها و منابع معتبر حدیثی و حتی بعضی از كتابهای نامعتبر روایی نیز دیده نشده است. از این رو، در انتساب آن به حضرت زینب علیها السلام باید درنگی دیگر ورزید تا به صحیح بودن یا ناصحیح بودن آن دست یازید. (10)
10. غالباً كسانی در بیان و شناساندن فضائل و یا مصائب معصومان و به ویژه امام حسین و یارانش علیهم السلام به نقل خواب می‌پردازند و از اینجا و آنجا خوابهای یأجوج و مأجوج می‌سازند كه با تنبلی فكری و مطالعاتی در بیداری دَمسازند و البته خواهند دید كه در غزل معصوم شناسی، قافیه را نیز می‌بازند. فَتَأَمَّل فیهِ كَثیراً جَیداً!