اعتقادات

«بداء» در نزد شیعه به معنای تغییر علم انبیاء و اولیا است، نه به معنای تغییر علم الهی.

خداوند متعال می‌داند انسان با اختیار خود مسیر زندگی خود را انتخاب می‌کند، و خداوند متعال نیز همان را اختیار کرده و اجازه می‌دهد.

علم به علت، عین علم به معلول است؛ یعنی اگر کسی به علت، علم داشته باشد، قطعا به معلول‌هایی که از آن علت صادر می‌شوند نیز علم دارد.

در روایات نیز آمده که منظور از کرسی علم است.

علم خداوند متعال قطعا از نوع علم حصولی نیست، چون دارای نقص‌های متعددی است، بلکه از نوع علم حضوری است.

کمبود علم، یعنی جهل و هر جهلی به معنای نقص است و برای برطرف شدن این نقص، به موجود دیگری نیاز پیدا خواهد شد و خداوند بی‌نیاز مطلق است.

هر گاه موجودی به موجود دیگر، صفتی را می‌بخشد، هرگز نمی‌تواند خودش فاقد آن صفت  کمال باشد.

او می‌خواست امام را در راس امور قرار دهد و خودش موزیانه بر مملکت حکومت کند و تمام کارها با نام امام تمام شود.

حب و بغض امیرالمومنین(ع) معیار ایمان و کفر دانسته شده است.

در این حدیث، قم حرم همه ائمه اطهار معرفی شده است و کلمه «لنا» مطلق است و شامل تمام چهارده معصوم علیهم‌السلام می‌گردد.

یکی از قضایایی که دال بر برتری و فضیلت آقا امیرالمومنین(ع) بوده و شیعه به آن استناد کرده است، قضیه معروف «رد الشمس» است.

در برخی روایات وارد شده که حضرت معصومه(س) دارای مقام شفاعت است.