نقد رسانه

مدیری در سال ۸۹ با سریال "قهوه تلخ" از پیشگامان سریال‌های شبکه خانگی بود که با نیمه کاره گذاشتن آن باعث وارد شدن ضربه بزرگی به این شبکه و اعتماد مردم به آن شد.
مدیری پس از قهوه تلخ به ساخت سریال‌ و آیتم‌هایی مانند "ویلای من"، "عطسه" و "شوخی کردم" برای شبکه خانگی پرداخت که در جذب مخاطب ناموفق بودند. بعد از بازگشت به تلویزیون و گذشت یک دوره طولانی،‌ مدیری در سال ۹۸ با سریال هیولا به شبکه خانگی بازگشت نسبتا موفقیت آمیزی را داشت. حال به نظر می‌رسد دراکولا نسبت به ساخته های پیشین این کارگردان در زمره کارهای ضعیف و فراموش شدنی وی قرار می‌گیرد.
داستان چند سال پس از پایان هیولا شروع می‌شود. خبری از خانواده شرافت و همسر و همکاران سابق مدیری نیست و وی با همسر جدید خود (ویشکا آسایش) زندگی جدیدی را شروع کرده است

-مهمان برنامه زندگی پس از زندگی درتاریخ 26/1/1400 خانمی42 ساله به نام مریم جعفری بود  که دو تجربه نزدیک به مرگ را در زندگی خویش بازگو کرد. یکی مربوط به سال 82 و دیگری سال 99 بوده که مبتلا به کرونا می‌شود.

ی مرام در این جا به مانند فیلم و سریال های گذشته خود، نقش یک جوان عصبی، خشن، غیرتی،  بی منطق و پر سر و صدا را بازی می کند. از طنز تلخ جامعه و فضای رسانه ای ما همین بس که کی مرام دقیقا با همین شخصیت در فیلم "ملی و راه های نرفته" نقش منفی داستان را داشته و این جا در سیاوش نقش قهرمان را ایفا می کند. ایراد کار کجاست؟ آیا خانم تهمینه میلانی در فیلم خود سعی در سیاه نمایی و مرد ستیزی داشته و یا سروش محمدزاده در سریال سیاوش قصد تطهیر یک تیپ شخصیتی  با خصوصیت های اخلاقی بیمارگونه را دارد؟

سریال "سیاوش" از تاریخ 10 بهمن سال 1399 به کارگردانی سروش محمدزاده از شبکه خانگی نماوا پخش شد و در کنار سریال اختصاصی دیگر این پلتفرم یعنی "قورباغه" مورد توجه بسیاری از مخاطبین قرار گرفت. در بین بازیگران سیاوش، چهره های نام آشنایی مانند رضا کیانیان، میلاد کی مرام، مجید صالحی و ترلان پروانه به چشم می خورد.

در اوایل جنبش سه بعدی سازی، هالیوود و در رأس آن کمپانی دیزنی انیمیشن هایی مانند "داستان اسباب بازی" (toy story 1995) را تولید کردند که رویکرد آن سرگرمی محض بوده و به پیام اخلاقی ساده ای برای مخاطبین کودک و نوجوان خود بسنده می کردند. اما در چند سال اخیر این رویه به کلی تغییر کرده و انیمیشن های هالیوودی با تاثیر پذیری از همتایان ژاپنی خود به موضوعات عمیق و فلسفی پرداخته اند. انیمیشن روح (Soul 2020) جدیدترین محصول مشترک کمپانی دیزنی و استدیوی پیکسار در همین دسته قرار دارد.

مهمترین اشکال قورباغه را می‌توان عدم معرفی و پردازش مناسب شخصیت اصلی و در نتیجه عدم همزاد پنداری مخاطب با او دانست. "رامین" با بازی صابر ابر نه هویتی دارد، نه محبوبیتی و نه حتی هدف او برای مخاطب مشخص است. او هم به مانند سایر شخصیت های سریال به دنبال رسیدن به هدف خود (ثروت و قدرت) است، اما به چه دلیل؟ انگیزه و محرکش چیست؟‌ فیلمساز نسبت به گنگ بودن شخصیت رامین آگاه بوده و برای جبران عجز خود در معرفی شخصیت به وسیله درام، با مونولوگ‌هایی در اول هر قسمت سعی در باز کردن لایه‌های شخصیتی او برای مخاطب دارد. اما این مونولوگ‌ها به هیچ‌وجه کمکی به شناخت شخصیت رامین نکرده و صرفا برای معنادار جلوه دادن وقایع هر قسمت کاربرد دارد.

در زمینه محتوایی، این اثر از ارائه یک موضوع منسجم خودداری کرده و مانند بحث فرمی، معجونیست از تمام فیلم و سریال هایی که سیدی دیده. سکانس های توهم و خیال با جلوه های ویژه خیلی خوبی کار شده، هر چند از آن می توان رابطه جنسی سادیستی/مازوخیستی و تشویق به مصرف مواد مخدر را برداشت کرد. مسئله مواد مخدر یکی از تم های اصلی سریال بوده و در چندین جای سریال تکرار شده؛ بسیاری از شخصیت های اصلی و فرعی به تولید یا مصرف مواد مخدر مشغول هستند، حتی بازجوی نیروی انتظامی. قورباغه از ظرفیت بالای 18 سال خود با خشونت بی جا استفاده بی مورد کرده و واضح نشان دادن صحنه های خشونت آمیز و مشمئز کننده در بسیاری از سکانس ها ضرورتی نداشت.

-فیلم سینمایی تک تیرانداز درباره بخشی از رشادتهای این شهید والامقام است که در مجموع فیلم خوش ساخت و جذابی از آب درآمده است که نمی‌توان جذابیتهای بصری آن را منکر شد و دست کم تا حدودی توانسته که ادای دینی به این شهید گرانقدرداشته باشد ونمایی قابل قبول از این شخصیت را به مخاطب بشناساند.

از نکات جذاب  مجموعه نون خ 3، نگاه طنز انتقادی به اتفاقات جاری کشور بود؛ مثل جریان بورس که به زیبایی اتفاقات ناگوار در این عرصه را که برای مردم پیش آمد و عده‌ای را با تدبیر مسئولان مربوطه به خاک سیاه نشاند با زبان طنز به تصویر کشید.

اول صبح نامه‌ای می‌فرستم برای آقای شاه‌آبادی، معاون سیما. به نمایندگی از کل خانواده نارضایتی‌ام را اعلام می‌کنم و خواستار توقف پخش برنامه می‌شوم. می‌نویسم شهید آوینی تا زمانی که در قید حیات بود، علاقه‌ای به روایت زندگی خصوصی‌اش نداشت. و حالا که نیست، تشخیص این‌که کدام بخش از زندگی ایشان را می‌شود روایت کرد و چگونه، به عهده‌ خانواده‌اش است. به چه حقی می‌شود در زندگی خصوصی یک شخصیت مشهور تجسس کرد و بعد، بر اساس اطلاعاتی مطلقاً جعلی این زندگی را به تصویر کشید؟ در کجای دنیا، زندگی خصوصی یک شخصیت مشهور را می‌شود بدون اطلاع و نظارت خانواده‌اش ساخت؟ جوابی نمی‌شنوم.

فیلمنامه گاندو۲، دارای موضوعات جامعی است که پرونده‌ای را به نمایش می‌گذارد. در این سریال با ژانر جاسوسی مواجهیم که این ژانر، برای مخاطب نو است، در سینما و تلویزیون ایران کمتر به موضوعات جاسوسی پرداخته شده است و مخاطب آن را جذاب می‌داند.
وی ادامه داد: وقتی صحبت از پرونده‌ها می‌کنیم، قرار نیست یک سریال را به صورت مستند بسازیم. فقط از یک سری از پرونده‌های تاریخی وام می‌گیریم تا به عنصر نمایشی برسیم، اما آنچه که می‌بینید ۱۰۰% واقعی نیست و در آن دخل و تصرف می‌کنیم.

در خلاصه داستان فیلم آمده است: «هشت مسافر پیش از طلوع آفتاب، شهداد را به مقصد کرمان ترک می‌کنند. میان راه اتفاقی آنها را از رفتن بازمی‌دارد … .»
علی زرنگار پیش از این به عنوان نویسنده، آثاری همچون «بدون تارخ، بدون امضاء»، «مغز استخوان» و «چهارشنبه ۱۹ اردیبهشت» را در کارنامه خود دارد. وی فارغ‌التحصیل رشته کارگردانی سینما از دانشگاهِ هنر و فوق لیسانس ادبیات نمایشی از دانشگاه تربیت مدرس است و به عنوان کارگردان، فیلم‌های کوتاه «همدیگر»، «شدن»، «بود»، «است»، «کوتاه»، «او» و «یادداشت اول» را ساخته است.